Tja.
70 jaar zou ze geworden zijn vandaag. Wat een leeftijd, he? Ik kan me er gewoon geen voorstelling van maken. Dat is het voordeel als je vroeg doodgaat: je wordt niet ouder, maar dat is dan ook het enige voordeel. Het heeft ook geen zin om te bedenken wat we vandaag gedaan hadden, als ze er nog was. Want ze is er niet meer.
En alle cliché’s zijn waar: de scherpe kantjes gaan er zeker af. Wat overblijft is een een gapend gat van gemis. Niet altijd direct aanwezig, maar meer als een schaduw: je bent je er niet van bewust, maar het is er altijd. Wat ik vooral ook jammer vind, is dat zo’n hoop mensen van nu haar niet gekend hebben. Want ik kan vertellen hoe ze was, haar (eigen)aardigheden, haar lach, haar enthousiasme, de keuzes die ze maakte en soms noodgedwongen moest maken. Haar nimmer aflatende optimisme. De manier waarop ze in het leven stond, hoe moeilijk het soms ook was. Maar dat is toch anders dan haar echt gekend te hebben.
Ja, sinds ze er niet meer is of eigenlijk sinds ze er allebei niet meer zijn, is het leven -mijn leven- een gewoon stukje vlakker geworden.
