Vanochtend dacht ik: “Nederland is vrij. Het zal wel rustig op de weg zijn.
Laat ik eens een keertje met de auto naar het werk gaan.”
Nog geen 5 kilometer verder had ik al spijt.
Drie egels, één kat en minstens een dozijn vogels dood op en langs de weg.
En allemaal die ochtend in aanraking gekomen met het -notabene schaarse- verkeer. Aan het verse rode bloed te zien.
Ik vind dat zó erg. En ik reageer er misschien overdreven op, dat geloof ik graag. Maar ik kan zó slecht tegen ‘de mens als olifant’ in de porceleinkast die natuur heet. En natuurlijk begrijp ik het; we moeten naar ons werk of naar ergens anders. En dat doen we nu eenmaal in die asfaltverslindende auto’s.
Maar toch.
Vanmiddag vraagt een klein meisje aan haar moeder waar Poekie toch blijft.
Jij en ik weten nu dat ‘ie, waarschijnlijk helemaal aan flarden gereden, op de A15 ligt.
