350 kilometer te voet en volledig zelfvoorzienend van de westkust van Schotland naar de oostkust
Ik had de tocht al van dag tot dag doorgenomen en beschreven. Ineens is het vandaag en is de tocht alweer dagen achter de rug. Hoe ging het? Hier een korte beschrijving van de dingen die we meemaakten. Ik zal het niet te lang maken en ik zal linken naar een videootje op Youtube.
Amsterdam (woe) – Glasgow (do) – Mallaig (do/vr)
Op woensdag vertrokken we naar Amsterdam – Schiphol, met de trein. Voorzien van veel gelukwensen en gelukssteentjes van de mensen om ons heen. Op Schiphol ontmoetten we Saskia, die de challenge ook ging lopen. Zij voor de tweede keer. Bij het inchecken van de rugzak was het even spannend of de tas van Ikea van wel helemaal € 2,99 als flightcover zou werken, maar ja hoor. No problemo!
Tip van Flip dus: De Frakta van Ikea. Onze rugzak van 65 liter zonder brains (dus eigenlijk iets van 50 liter) met wandelstokken paste er met gemak in. Niks niet dure flightcover. Bijkomend voordeel is bovendien dat er niemand anders zo’n Ikea-blauw-gele rugzakcover gebruikt, dus je hebt ‘m ook zo weer gevonden op de bagageband 🙂
De vlucht naar Glasgow verliep verder voorspoedig en omdat Saskia wist welke bus we naar het centrum moesten nemen, ging ook dat lekker vlot. Saskia ging naar haar hotel en wij naar het onze. Wij hebben alvast de treinkaartjes opgehaald en ’s avonds afgesproken met Saskia in een sportsbar om onder het genot van eten de wedstrijd van Ajax te kijken.
Donderdagochtend vroeg de trein naar Mallaig. De trein blijkt al flink vol te zitten met andere challengers. Mensen die de tocht al voor de tigste keer zouden lopen, maar ook nieuwelingen, net als wij. De treinreis is prachtig. Bekende beelden die we tijdens onze rondreis een tijd terug ook zagen, maar we gaan dit keer óver het viaduct bij Glenfinnan in plaats van lopend er onderdoor. De bergen zijn nog voorzien van sneeuw. De weersvooruitzichten zien er -op wat regen op de eerste dag na- supergoed uit.
In Mallaig aangekomen checken we in bij het hotel en spreken we met mede-challenger Mark voor een late lunch. Hij loopt ook voor het eerst. Aardige vent. We staan bovendien zoals beloofd met onze voeten in de Atlantische oceaan.
Vrijdagochtend is het dan zover. We zetten onze handtekeningen in het startregister en gaan op weg naar de ferry naar Inverie die bomvol zit met challengers en andere wandelaars. Knoydart is vrij afgelegen en het thuisfront was al op de hoogte dat het wellicht even zou duren voordat we contact konden maken. Geen signaal, geen telefoon of internet:
Knoydart
Forming the northern part of what is traditionally known as na Garbh-Chrìochan or “the Rough Bounds“, because of its harsh terrain and remoteness, Knoydart is also referred to as “Britain’s last wilderness”.
Op het moment dat we van de ferry komen, stop de regen. We hebben de regenkleding opgeborgen in de rugzak en wandelen op weg naar onze eerste overnachtingsplek. Direct omhoog. Het is geweldig om te zien dat we de dingen tegenkomen die ik van te voren al op het blog had beschreven. Echt gaaf hoe dat allemaal terugkomt. Maar dat uphill klimmen is wel even wennen op de eerste dag. Wat moeten we hard werken! Gelukkig hoeven we niet zo ver. Maar bij de eerste slaapplek aangekomen, besluiten we toch om verder te lopen. Waarom? Omdat de beoogde plek niet echt leuk is en we inmiddels ook niet meer hoeven te klimmen en daarnaast nog een stukje verder willen. Om vervolgens bij een prachtige plek aan te komen. We zetten voor de eerste keer ons ‘cheap-ass’- tentje op. Eerste keer slapen. Eerste keer wildplassen of poepen. Eerste keer maaltijd bereiden. Alle eerste keren daar. En het gaat allemaal goed. Ook fijn.
Met de trein naar Schiphol. 
Glasgow: Diner tijdens de wedstrijd van Ajax. 
In de trein van Glasgow naar Mallaig. 
Onderweg vanuit de trein, er ligt nog genoeg sneeuw! 
Ons hotel in Mallaig. 
De avond voor de start van ons wandelavontuur. 
Met de (blote!) voeten in de Atlantische oceaan. 
Dag 1: Het startregister in het hotel, we gaan van start! 
Dag 1: De boot van Mallaig naar Inverie. 
Dag 1: We zijn hier op weg naar MÃ m Barisdale. 
Dag 1: Energie bijtanken met Snickers. 
Dag 1: Prachtig Loch Hourne. 
Dag 1: Onze eerste wildkampeernacht bij Runival aan Loch Hourne. 
Dag 1: Een beetje dichterbij. 
Dag 1: De rust na een dag wandelen als de tent staat. 
Dag 1: Genieten van de zonsondergang.
De dagen die erop volgden
De volgende dag hebben we opnieuw zo’n dag als de eerste. We lunchen bij een tearoom en passeren een hek waarop wel staat dat we erdoor mogen. Maar wij, gewend als wij zijn om niet zomaar iemands terrein op te lopen, moeten even wennen aan het Schotse rights of way, en lopen er voorbij. Het komt uiteindelijk goed. Daarna trekken we the middle of nowhere in. Door zompig terrein (‘bog‘). Inmiddels komen we een aantal mensen, die dezelfde kant op moeten als wij, regelmatig tegen: Keith & Annabel -UK, Christine & Ryan -VS, Laura -UK. Een aantal van hen loopt een stuk met ons op en anderen gaan hun eigen weg.
Vanaf die tweede dag gaat het eigenlijk allemaal zoals gepland. De route loopt als gepland en onderweg zien we de dingen die we van te voren uitgezocht hebben. Onze voeten houden het aardig, zeker de eerste dagen. Op dag 5 lopen we tegen de avond naar ons eerste echte guesthouse in Laggan. Daar wacht ons een kamer met douche en bed en een warme maaltijd in het gezelschap van andere challengers. We kunnen zelfs onze kleding laten wassen, hoe heerlijk is dat!
Dag 3: Over een hertenhek klimmen hoort erbij. 
Dag 3: Even de watervoorraad bijvullen. 
Dag 3: Slapen in een oude paardenstal. 
Dag 4: Gevaarlijk terrein! 
Dag 4: Altijd het hek achter je weer sluiten. 
Dag 4: Lunch! 
Dag 4: Langs River Garry. 
Dag 4: Bridge of Oich. 
Dag 4: We lopen Fort Augustus binnen. 
Dag 4: Vlak voor we de Great Glen Way op lopen.
Van paardenstal tot blauwe plekken
We sliepen in een paardenstal, we hebben over een pas gelopen, we hebben lastminute een hotel geboekt, omdat we besloten die dag niet 12 maar 28 km te lopen (of iets van dien aard). We hebben zelfs Mount Keen kunnen beklimmen, onze eerste echte Munro, helaas in de wolken, maar toch. We hebben ook nog in een oude parochie geslapen. We hebben bovendien genoeg wildlife gezien: ptarmigans, herten, hazen, patrijzen (de famous grouse :-)), adders, hazelwormen. We zagen kastelen, bewoond en onbewoond, Loch Ness, watervallen en bruggen over watervallen, we moesten rivieren oversteken en stroompjes, we moesten hellingen beklimmen die best wel spannend waren. Een enkele keer raakten we het pad kwijt en moesten we met gps door heide en ‘bog’ banjeren om weer op het pad te geraken. De wildkampeerplaatsen waren over het algemeen prachtig en rustig. Soms waren ze druk of was er zoveel wind dat we bang waren dat ons tentje het niet zou houden. We moesten teken van ons lijf verwijderen (ieuw!) en vooral ik zat onder de blauwe plekken.
Dag 4: Corrieyairaick Pass 
Dag 4: Als we het hoogste punt van de pas bereiken. 
Dag 4: Warm, even bijkomen na die klim. 
Dag 4: Op weg naar de bothy op de pass. 
Dag 4: Slapen op de grond van de bothy, buiten zijn veel teken. 
Dag 5: Garvabridge met in de schaduw Christine en Ryan. 
Dag 5: Ons eerste echte bed in 5 dagen! 
Dag 5: Lekker eten, niet uit een pakje 🙂 
Dag 6: Het centrum van Schotland. 
DAg 6: Ruthven Barracks. 
Dag 6: Kamperen in Baileguish, prachtig daar! 
Dag 7, doorgelopen tot White Bridge.
Trage vlaklanders, of toch niet?
Steeds maar weer dachten we dat wij langzaam waren en de anderen sneller dan ons. We hielden ons aan ons eigen schema en daar waar we konden, in bothies of andere plekken waar challengers bijeenkwamen, schreven we iets op in boeken of op borden. Ergens rondom dag 9 bleek echter dat we iedereen een dag voor waren en alle mensen die we eerder tegen waren gekomen een dag ná ons op die plekken kwamen. Hoe maf was dat dan!
Dag 8: We lopen Mar Lodge estate in. 
Dag 8: Kamperen op de camping in Braemar 
Dag 8: Dinner @ Braemar Lodge 
Dag 9 : Victoriabridge samen met Pete. 
Dag 9: Bij Bridge of Muick, vlakbij Ballater. 
Dag 10: Op weg naar Mount Keen, onze eerste echte berg. 
Dag 10: De avond ervoor kamperen we aan de voet van de berg. 
Dag 11: Op de top van Mount Keen 
Dag 11: Aangekomen in Tarfside waar goed voor ons gezorgd wordt. 
Dag 12: The Tuck Inn in Edzell. 
Dag 12: Lokale bevolking in Edzell. 
Dag 12: North Water Bridge campsite. 
Dag 13: Even pauze, we zijn er bijna! 
Dag 13: En ja hoor, we zijn bij de Noordzee!
En dan ineens hebben we een land doorkruisd
Uiteindelijk zijn we geheel volgens plan op dag 13, maar niet geheel volgens plan in Saint Cyrus in plaats van Montrose, bij de Noordzee aangekomen. Moe gewandeld, Zuslief met een grote blaar op haar kleine teen, maar o zo voldaan. Wat waren we trots!
In totaal hebben we zo’n 350 kilometer gewandeld waarbij we bijna 10.000 meter omhoog zijn gegaan en dus ook zoveel weer naar beneden. Gewoon op eigen voetenkracht van de westkust van Schotland naar de oostkust gewandeld. Met een rugzak met tentje en alle ander spullen op ons rug. Het ging gewoon!
We hebben heerlijk genoten in onze Bed & Breakfast, van de afsluitende diners en nog van twee dagen in en rondom Glasgow, waarbij we door een van de medewandelaars (Phil) zijn meegenomen naar Loch Lomond, Stirling en Falkirk waar de Kelpies staan.
Heerlijk, weer echte bedden! 
Het breakfast bij onze B&B, mjam! 
Dunnottar Castle. 
Dunnottar Castle. 
De beste Fish & Chips vind je in Stonehaven. 
Scurdie Ness, de vuurtoren bij Montrose. 
Het diner op woensdagavond. 
Het diner op donderdagavond. 
Het diner op donderdagavond. 
Een eekhoorn in een park in Glasgow 
Gratis museum in Glasgow. 
De Kelpies 
The Falkirk Wheel 
En weer terug in Dordt!
Wat heb ik geleerd:
- Jezelf wassen is zeker niet altijd nodig, je kan best een dag (of twee of drie, zelfs vijf) zonder jezelf te wassen.
- Veel extra kleding heb je niet nodig, ik kwam voor 13 dagen uit met 1 trekkinglegging, 1 hemdje, 1 shirt met lange mouwen en 1 met korte mouwen, fleecevest, donsjack en regenjas en -broek, 1 buff, 1 sportbh en 3 strings, 3 paar wollen sokken, 1 slaaplegging, 1 slaapshirt en een paar slaapsokken en een korte broek. Alleen de extra sokken, strings, korte broek en het slaapspul waren dus meer dan wat ik droeg.
- Merino kleding is da bomb: het gaat niet stinken, blijft koel als het warm is en houdt je warm als het koud is. Top!
- Zeep meenemen slaat helemaal nergens op. Onderweg gebruikte ik het niet en bij de campsites, hotels, cafe’s of guesthouse was er zeep.
- Lezen: ik had een boek gedownload op mijn telefoon en heb welgeteld 10 bladzijden gelezen. Ik had er gewoonweg of geen tijd voor of de puf er niet voor.
- Meer eten. Met alleen de maaltijden ga je het kwa energie namelijk niet redden op zo’n meerdaagse wandeltocht. Na een dag of 8 kreeg ik een hongerklop en begon ik volgens mij ook met afvallen. De hele dag intensief wandelen met gewicht op je rug gaat op den duur zijn tol eisen. 2 snackjes tussen de maaltijden door en de toetjes na het avondeten waren gewoonweg niet voldoende.
- Water pakken waar het kan. Als je water ziet, dan gewoon drinken en tappen. Je weet nooit wanneer je volgende tappunt is. Gelukkig is er nog steeds water in overvloed in Schotland en er zijn maar twee of drie momenten geweest waarbij we het water niet vertrouwden en het gefilterd hebben.
- Gebruik je wandelstokken om de ‘bog’ te verkennen. Er was een moment dat mijn stok er bijna helemaal in ging. Ik had er zelf ingestapt als ik niet van te voren gevoeld had. Best gevaarlijk.
- Maak meer foto’s onderweg en geniet wat meer van de omgeving een volgende keer. Zeker in het begin ben ik zo ontzettend bezig geweest met wandelen en mijn voeten neer te zetten, dat ik vergat om me heen te kijken.
- Ik heb bij de start 12,7 kilo ingecheckt in het vliegtuig en dat is exclusief camera met batterijen, telefoon, powerbank en kabels, paspoort, pasjes, geld, gas en water. Dat is best netjes voor 13 dagen wandelen. Maarrrrr…2 kilo daarvan waren alleen al van de rugzak. Nu ik achteraf blauwe plekken heb van de rugzak, moet ik bij mezelf te rade gaan of die wel goed was en of die niet lichter kan.
Filmpje
Als afsluiter beloofde ik een filmpje. Je moet er even voor gaan zitten want het duurt best wel even. Het zijn foto’s en video-opnames. Mijn excuses voor de kwaliteit want ik ben geen video-editor. Misschien moet ik dat eens gaan leren, maar misschien is het ook wel prima zo.
