Het langste natuurpad van Nederland – Rootspad
En toen was het zover. Ik heb mijn collega online gedag gezegd. En ik heb voor de tachtigste keer mijn rugzak in- en uit- en weer ingepakt en gewogen. Alles klaar? Gaan met die banaan. Lang verhaal kort: bijna 500 kilometer in 19 dagen en vrij wisselvallig weer gewandeld. Hieronder zal ik per dag vertellen en in beeldjes laten zien hoe dat ging. 19 Dagen; zet U schrap, dat wordt een feuilleton in tig delen.
Dag 1: (Dordrecht -) Delfzijl – Appingedam
Delfzijl
Omdat het Roots Natuurpad in Delfzijl begint, moesten wij vanuit Dordrecht eerst naar Delfzijl en dat is al een wereldreis op zich. Mondkapjesgedoe, OV-kaarten met voldoende saldo en meer van die ongein. Nou ja. Vroeg op pad, de trein van rond 8 uur vanaf station Dordrecht. Ontbijt voor in de trein gescoord en off we went. De trein ging niet verder dan Groningen Europapark waar we moesten overstappen op de vervangende bus naar Groningen Centraal.
Aldaar aangekomen ging Zuslief eerst even lekker op d’r plaat op het Grunningse stationsmarmer, wat mij een rolberoerte bezorgde en haar een kinderknietje. Nee he, de tocht werd bijna afgebroken, terwijl we nog niet eens begonnen waren! De schade bleef redelijk beperkt. Haar broek was nog heel, ze had een schaafwond op de knie en vooral een pijnlijke pols. Wij, zuster en ex-zuster, stelden vast dat er -behalve het ego- gelukkig niets gebroken was en we konden voort met het boemeltje naar Delfzijl. Ons plan was om daar eerst naar de zee te wandelen en traditiegetrouw (zoals bij de TGO-Challenge) met onze voeten in het water te staan, bij wijze van aftrap van deze grote wandeltocht.
Gelukkig hoefden we in Delfzijl niet ver te lopen naar de zee, daar waren we zo. Na met onze voeten in het water gestaan te hebben namen we eerst een hoognodige plaspauze. Het afnemen van een bak koffie was voldoende rechtvaardiging voor een toiletbezoek, vond de horecaondernemer. De temperatuur buiten was niet te warm en niet te koud, eigenlijk prima wandelweer. Hoewel het in de periode voor onze wandeling flink had geregend en er voor de rest van mei erg wisselvallig weer werd voorspeld, hoopten we dat de weerstonden ons goed gezind zouden zijn.
Na de koffie gingen we dan op weg. We hadden een ietwat urbaan begin door Delfzijl, maar al snel liepen we langs het water van het Damsterdiep. Daar kregen we ter hoogte van het Tuikwerderrak een goed zicht op het prachtige Vliethoven. Pas later las ik op Wikipedia meer over dit statige landhuis.
Vliethoven is een tichelborg in de Nederlandse gemeente Eemsdelta. De borg ligt in de Delfzijlse wijk Tuikwerd, op ongeveer 2 kilometer ten noorden van Amsweer aan het Damsterdiep. Het complex, dat bestaat uit een huis en een overtuin met een boomgaard met twee kleine vijvers, is toegankelijk middels een toegangsdam vanaf het Zwet. De naam Vliethoven komt voor het eerst voor in 1772. Men vermoedt dat Vliethoven gesticht is in de 17e of begin 18e eeuw. Het rijksmonument Vliethoven wordt beschouwd als van algemeen belang. Als argument wordt gegeven, naast de ouderdom, de “goed bewaarde en herkenbare eenheid van huis met overtuin”. Ook is dit een van de weinige nog bestaande buitenplaatsen van de vele die ooit aan het Damsterdiep hebben gelegen, een soortgelijke situatie als die langs de Utrechtse Vecht. De borg Vliethoven was verbonden met het Tuikwerder Tichelwerk. (Bron: wikipedia)
Op de Farmsummerweg lunchten we op een bankje met een stuk pizza van de avond ervoor. Die smaakte prima. De Farmsummerweg blijkt onderdeel van een historische stadsweg te zijn tussen Groningen en Emden. We liepen Delfzijl uit en vervolgden onze weg naar het Eemskanaal (NZ) die ons zou leiden naar de Woldbrug.
Woldbrug / Eemskanaal
In het boekje van het Rootsnatuurpad is de Woldbrug het eindpunt van deze etappe. De dichtst bijzijnde camping is echter camping Ekenstein en die ligt toch wel een eindje van de route af, dus wij sjokten verder richting Groevesluizen. Opnieuw langs het Eemskanaal om na een tijdje noordwaarts terug te lopen naar het Damsterdiep en vandaar naar de camping. Op het punt dat we het Eemskanaal moesten verlaten, stond echter een groot bord: ‘Pas op! Broedgebied. Gelieve het gebied niet te betreden’. Maar jeu. Net 2,5 km omgelopen om hier te komen en dan nu? Heel voorzichtig hebben we de gok gewaagd en zijn op onze tenen door het weiland geslopen. Er is geen vogel geschrokken of opgevlogen. Bij de volgende boerderij stond een pasgeboren stierkalf buiten. Uiteraard direct apart gezet, weg van zijn moeder. We konden het niet laten om er even bij te gaan kijken.
Na de boerderij stond er opnieuw een vaag bordje aan de weg: “Uit voorzorg is deze weg tot nader bericht afgesloten ivm het coronavirus”. Nou ja zeg. Opnieuw bleken we burgerlijk ongehoorzaam en liepen door. Niemand sluit zomaar op eigen initiatief een openbare weg af. Bij de brug over het Damsterdiep stond de camping al aangegeven. Volgens de website zou er een kantine zijn met broodjes- plateservice. Hoewel we wel maaltijdzakjes bij ons hadden, gingen we uit van eten op de camping.
Camping Ekenstein
Die kantine was dicht, dus geen plateservice. Wel konden we croissants voor het ontbijt bestellen, maar pas om 9 uur ophalen. Ok, vooruit. Dan maar een trage start. We gingen op zoek naar de campingspot. We moesten maar even kijken of er iets droogs was, want het was best een beetje nat, zei de beste man. Nou, een beetje? Schotse Bog was er niets bij. We stonden tot aan ons enkels in de modder, geen droge plek te vinden. Niet zo gek ook dat de camping er vrij verlaten bij lag. En vandaar die dichte kantine natuurlijk. Een motorrijder op een ander veld had een mega-tent had opgezet naast zijn mega-motor. Zelf was hij meer formaat muis. Op verder nog twee campers en een caravan na, was er niemand.
Mer zag een blokhut en direct haar kans. Voor een paar centen extra mochten we gebruik maken van de blokhut. Doen! Dat scheelde het meenemen van een natte tent in de ochtend en trouwens: de uitdaging was 500 kilometer lopen en niet 500 kilometer afzien. Het bleef een vakantie, nietwaar? Thuisbezorgd.nl kwam ons diner brengen en daarmee waren we gesetteld. Lang leve internet.
Dat het echt modderig was blijkt wel uit het feit dat onze motormuis aanklopte en ons om een helpende hand vroeg. Zijn motor was weggezakt in de modder. Met wat moeite (zus met haar pijnlijke pols) kregen we het ding weer op zijn standaard en kon hij ‘m naar droger grond verplaatsen. Wij eindigden de dag met een rondje landgoed Ekenstein en hertjes. Dag 1 was een feit. Onze tocht was begonnen.
