Gisteren werd ik door iemand geattendeerd op het feit dat het vanavond een week geleden was dat mijn vader overleed. Dat ging zo van: “Morgen heb je weer een moeilijke dag?”, waarop mijn hersenen direct op 100% gingen…”Wat was er ook al weer…oja….”. Die ander heeft niets gemerkt van mijn harde denken, maar toch….het blijft dan knagen en -onterecht misschien- verwijt ik mezelf dat ik er geen rekening mee houd.
Natúúrlijk ben ik niet vergeten dat het een week geleden is dat mijn vader overleed, maar vandaag voelt dat écht niet anders dan morgen en hém vergeten doe ik zeker niet. Ik mis hem (net als mijn moeder) iedere dag evenveel. Alleen verwachten sommige mensen dat ik hier met een altaar zit te wachten op iedere mijlpaal…een week, een maand, een jaar???
Toch schijnt dat bij mensen verschillend te zijn, gelukkig doen we het niet allemaal op dezelfde manier….maar het zette me wel aan het denken….
Hoe doe jij dat óf…wat vind jij ervan?
Het gesprek over de dood en de verwerking daarvan, zit nog veel in de taboesfeer. Uiteraard is een ieder vrij om er wel of niet over te praten.
Ik ben van mening dat ik iemand die overleden is, NOOIT zal vergeten. Ik voel mij niet schuldig als ik een dag niet aan die persoon heb gedacht. Ik denk er aan als ik er aan denk.
Maar het leven gaat verder, de persoon in kwestie leeft in mijn hart voort……
Ik ben daar gewoon eerlijk in. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee. Deze week herdenk ik het feit dat mijn moeder jarig zou zijn terwijl ze al 20 jaar geleden is overleden. Zo plotseling weggerukt, ik heb het er niet makkelijk mee. Daarnaast een heel goed vriend verloren wat jaren geleden en daar ben ik ook nog vaak droef om. Zelfs mijn flatpoes die vorig jaar moest inslapen mis ik nog steeds. Ze was ruim 18 jaar mijn maatje. Maar ik kan gelukkig ook door vrienden lachen en door mijn werk lachen en genieten van het leven. Ik ga dan gewoon vrolijk verder, alleen zijn er momenten dat ik even tot bezinning kom en hen herdenk.
Het is bijna vier maanden geleden dat mijn vader is overleden. Ik tel de dagen niet. Of het een maand was, een week, twee maanden of wat dan ook. Daar denk ik niet aan. Er zijn dagen dat ik heel veel aan hem denk en aan zijn verschrikkelijke ziekte en wat dat met hem heeft gedaan. Er is te weinig tijd geweest. Dat vind ik heel jammer. Ik heb toen meer verloren dan alleen mijn vader.
Er zijn momenten dat ik onbedaarlijk moet huilen van verdriet, nu ook nog en dat zal voorlopig niet voorbij zijn.
Er zijn ook momenten dat ik aan fijne herinneringen denk of aan het feit dat hij zelf zo sterk was op het einde van zijn leven.
Ik weet wel dat ik van hem heb geleerd dat ik moet leven en niet aan het verleden moet blijven hangen. Ik leef nu en niet toen en niet straks.
Ik mis hem en ik hou van hem, en dat zal altijd zo blijven.
Ik heb geen directe familie verloren (op mijn twee oma’s na en een oom en neef. Opa’s heb ik nooit gekend waren al overleden toen ik heel jong was) Ik kan me dus niet indenken hou het zou voelen als een dierbare weg valt.
Ik heb het wel gehad met Meindert Tjoelker (1997) Hij werd doodgeslagen tijdens zijn vrijgezellen avond. Denk wel dat iedereen dat zich kan herinneren. Ik kon Meindert en zijn aanstaande vrouw heel goed. Daar wil ik nog wel eens aan terug denken…Voor de rest niet dus eigenlijk.
tja…is voor iedereen verschillend denk ik….ik zal natuurlijk nooit meer vergeten het overlijden van mn kleine ventje….enja..15 maart zal altijd n gevoelige datum blijven voor mij…maar om dan te spreken van n mijlpaal….Pedro zit zowiezo diep in mn hart…maar die datum zal me altijd blijven herinneren aan het feit dat wij onze kleine vent al zo vroeg moesten laten gaan…