Dat het rommelt op het werk is een understatement.
Ik heb al zoveel reorganisaties meegemaakt dat ik er niet meer van opkijk. Omdat ‘de politiek’ onze opdrachtgever is, wijzigt onze taakstelling per kabinet, per minister, per staatssecretaris, wie het ook maar verzint. Mijn zorgen zijn er nog steeds. Ik uit ze echter niet meer zoals ik dat voorheen deed. De boosheid doet me geen goed en meer belangrijk: er verandert niets, dus ik moet ermee omgaan. En dat doe ik ook.
Op dit moment kan ik het allemaal weer redelijk hebben. Gelukkig. Voor Baas dan. En voor zolang het duurt. Het wordt wel spannend. In het verzorgingsgebied van Rotterdam-Dordecht wordt de animo, om ons te vergezellen in de ontdekkingstocht van ons werk, onder ervaren collega’s steeds minder. ‘Met het vertrek van H. ben jij één van de drie met de meeste ervaring’.
Da’s lekker.
