Wie een brug legt naar een ander kan altijd heen en terug.
(Jana Beranova)

Waarschijnlijk komt dit alles net zo verwarrend uit mijn hoofd als dat het er in zit. Maar toch wil ik het kwijt. Want hoe krom is het dat mijn collega voor haar gevoel aan mij moet uitleggen dat zij, terwijl ze ook Moslim is, niet dezelfde overtuiging heeft als de vermoedelijke moordenaar van Theo van Gogh.

Dat zij hoop put uit de Koran en dat zij die ziet als een richtlijn voor een goed leven. En natuurlijk neem ik dat direct van haar aan. Als geloofloze vind ik dat iedereen zijn geluk moet vinden in datgene wat het prettigste voelt. Ik veroordeel niet iemand op geloof. Want komt het eigenlijk niet allemaal op hetzelfde neer? Maar dat iemand vermoord wordt en de dader een papiertje achterlaat met Koranteksten, zorgt er wel voor dat deze moord een Islam-stempel krijgt.

Mag je een geloof gebruiken als kapstok voor je daden? Is het een legitiem excuus en hoe vaak is het al niet gebruikt, en nee, niet alleen de Islam, de Katholieken konden er ook wat van, de Protestanten idemdito. Hoeveel oorlogen zijn er niet geweest, enkel vanwege geloof? Kijk eens naar Ierland, Israel en Palestina, voormalig Joegoslavie en ga zo maar door.

Zieltjes winnen is ook onderdeel van elk geloof. Islam wil de wereld veroveren, maar dat wil Jehova ook, de ouderlingen proberen ook hun kerkgangers te houden. De paarsen willen dat de wereld paars wordt en de blauwen willen dat de wereld blauw wordt en iets anders wordt niet geaccepteerd. Waar komt dat toch vandaan? Wat drijft mensen? En nog erger: alles lijkt gebaseerd op overlevering en niet op feiten. Maar okee, da’s weer een heel andere discussie. Maar eigenlijk bedoel ik dat het vaak gaat om het recht te geloven. Maar hoe zit het eigenlijk met mijn recht om niet te geloven?

En nog eens iets: mijn kinderwijsheid van vroeger klonk (op een zangerige toon): “Wat je zegt ben je zelf, met je kont door de helft” en “Schelden doet geen zeer, slaan veel meer”.Woorden kwetsen mij zelden, daden of acties des te sneller. Theo van Gogh ging (vaak) te ver, vind ik althans. Maar is negeren dan niet de beste oplossing? Waarom zou je gewauwel van één individu zo persoonlijk opvatten? Je zet toch net zo makkelijk de tv op een ander kanaal bij een programma wat je niet aanstaat?

Tegen mijn collega heb ik gezegd dat ik haar aardig vind en haar waardeer als mens, collega en vriendin. En dat ik graag couscous bij haar ga eten. En dat ik geloof dat in Nederland de meerderheid is zoals zij en ik en dat er slechts enkele imbeciele individuen rondlopen, maar dat die nooit representatief mogen zijn. En ik sloeg een arm om haar heen.

Onsamenhangend verhaal? Vast wel.
Maar ik hoop nog even verder.
Ooit komt het goed met De Mensch.