Geconcentreerd zat ze voor haar beeldscherm en tuurde naar de letters die verschenen. Haar vingers gleden soepel over het toetsenbord. Ze was moe en haar maag protesteerde tegen het feit dat ze de afgelopen zes uur niet meer had gegeten. Ineens liep er een rilling over haar rug. De ontspannen sfeer van daarnet was verdwenen. Een beklemmend gevoel bekroop haar. Er was iets veranderd, maar wat? Was het het licht, was het de lucht? Ze stond te snel op van haar bureau, werd duizelig en draaide zich om. Wat ze zag benam haar alle adem. Ze schreeuwde: “Nee!!”. Dit kon toch niet waar zijn? Waar was iedereen? De afdeling was leeg, alle bureau’s verlaten. “Dus toch…”, schoot het door haar hoofd. Maar hoe had dit kunnen gebeuren? Zij was toch hier geweest? Of was ze zo geconcentreerd aan het werk geweest dat ze van de hele reorganisatie niets had gemerkt? Ze keek op de klok: drie uur. Ze keek naar de datum op de krant die op haar bureau lag en haar hart maakte een sprong: zondag 24 oktober 2004. De laatste keer dat ze naar haar werk ging, was 20 oktober. Ze begreep er niets van. Waarom vond ze in haar geheugen geen herinneringen van de periode tussen 20 en 24 oktober? Waar was ze geweest? Wat was er gebeurd? Ze wankelde terug naar haar stoel en ging beduusd zitten, vastbesloten dit tot op de bodem uit te zoeken. “Want,” dacht ze, “als er in dit bedrijf zó met personeel omgesprongen wordt, moet daar eens héél nodig over gepraat worden!”.

Uitleg:
Voor mijn afstuderen moet ik een artikel -zoals in tijdschriften- schrijven over een hrm (human resources management)-gerelateerd onderwerp. En er komt niets uit mijn vingers of hoofd, behalve dit soort onzin. Wat denken jullie, als ik dit nou een pagina of 15 lang voor elkaar krijg te produceren, zou ik er dan mee wegkomen?

Nee hoor, ik heb geen slaap…

Niks is lekkerder dan een grijze zaterdag af te sluiten met een wandeling in de Biesbosch en wat een geluk dat dat zo dichtbij is. Juist aan het eind van het daglicht klaarde de hemel een klein stukje op en mocht ik toch weer een stukje schemerzone zien. Na zulk nat weer zijn kaplaarzen of wandelboots eigenlijk wel een must in dit soort natuuroorden. Nu liep ik tot aan mijn enkels in de modder. Het eerste wat ik morgenochtend doe is een wandel-outfit in de auto mikken. Just in case. Laarzen, boots, wind/regenjack en de plu ligt er standaard in. Dat moet toch afdoende zijn?

• Balletje van de muis is verdwenen of het stekkertje van m’n toetsenbord is uit de pc gehaald.
• De hendel van mijn bureaustoel staat op scherp. Als ik wil gaan zitten stort m’n stoel dertig centimeter in.
• Mijn perforator zit met een elastiek vastgebonden aan mijn bureau.
• Het snoertje van de hoorn van de telefoon is eruit of het speakertje is met plakband afgeplakt.
• Collega M. heeft een project opgezet en hiervoor een hoop werk verricht. Stuurt hierover een mailtje naar alle andere collega’s. Ik loop even weg van mijn pc en vergeet ‘m af te sluiten. Collega J. neemt de situatie waar en mailt vanuit mijn pc naar M. terug: “OPROTTEN!” Als ik terugkom bij mijn pc begrijp ik in eerste instantie niet waarom M. via de mail aan me vraagt of het wel goed gaat met me. Later valt het kwartje.

Tijd voor revanche.
Tips, anyone?

>-)

Schreeuwen werkt niet op dit blog.
Jullie mogen hier gewoon fluisteren.

Soms waan ik me in een andere dimensie. En soms krijg ik zo’n fatalistisch gevoel over me heen. “Waar gaat het heen met de wereld? Alles lijkt in de war!”. De trigger is vaak iets wat ik als ongewoon ervaar. Meestal heeft dat te maken met de natuur. Ganzen die hoog vliegen op momenten dat dat niet hoort. Dolfijnen (superintelligente wezens notabene) die zich zomaar op een strand werpen en zich niet meer terug laten dirigeren richting zee. Zonnevlekken of magnetische storingen afkomstig van de zon waardoor zaken hier misgaan.

Vanochtend bekroop me weer even zo’n vreemd gevoel.
Om 06:15 uur ga ik de deur uit om naar het werk te gaan. Ik loop twee passen op straat en het waait hard. In mijn ooghoeken zie ik iets over straat bewegen en ik ga in eerste instantie uit van een blad dat van een boom gewaaid is. Maar ergens vinden mijn hersenen dat dát het niet kan zijn. Dus ik loop er naar toe en kijk opnieuw en goed en denk tegelijkertijd dat ik gek word. Een kreeft! Een rivierkreeft. Lopend, op straat. Langs geparkeerde auto’s. Onderweg naar? Zeg het maar. Nu zeggen sommige mensen misschien “O, maar die zie ik dagelijks!”, nou, ik niet. Ik heb in mijn hele leven (behalve tijdens vakanties in tropische wateren of restaurant-aquariumbakken), nog nooit een kreeft zo los over straat zien lopen.

En ja, er is hier vlakbij een rivier, maar waarom zit dat beest niet in het water? Wat doet ‘ie op straat? Of had ‘ie het zo slecht naar zijn zin in de vijver waar hij woonde dat hij besloten heeft zijn biezen te pakken? Nee helaas, een foto heb ik er niet van. Ik wilde hem zo snel mogelijk van straat krijgen, voor hij platgereden werd en heb ‘m in de buurt van water weer neergezet. Ter compensatie een op internet gevonden plaatje. Deze is identiek aan degene die mij vanochtend passeerde.

Maar vreemd blijf ik het vinden….