Verstand op nul en de informatie gewoon je hoofd binnen laten komen zonder iets terug te geven. Met de museumjaarkaart en de camera op stap. Lekker dichtbij; Rotterdam. Hier is nog zoveel te ontdekken! Nederlands Architectuur Instituut, Villa Sonneveld, Boijmans van Beuningen. Alledrie aanraders. Koptelefoon op en luisteren naar de rustgevende stem van de audiotour. En if u don’t mind, hou ik nog even vast aan het zwartwitconcept, ik geloof tóch dat mijn voorkeur daarin ligt.
Hoe ga je daar mee om? Ik neem aan dat je toestemming moet hebben om te publiceren. Maar vraag je dan van te voren of mensen op de foto willen? Wel jammer, want de mooiste foto’s maak je als ze het niet in de gaten hebben. Vind ik dan. Zwervers bijvoorbeeld; geef je die een eurootje voor een foto? Of spelende kinderen in het park. Staat een beetje raar als je daar als vreemde foto’s van gaat nemen. Hoe is het met de regels gesteld? Wat mag en wat mag niet? En van wie is de foto? Van mij of van ‘het model’? Honderdduizend vragen en wellicht evenzoveel antwoorden.
Iemand vroeg me wanneer ik eens mensen laat zien. Maar eerst wil ik antwoord op al deze vragen hebben, voordat ik ‘koppen’ op internet zet. Maandag hebben we weer les. Ik zal het eens in de groep gooien.
1.
What is one to make of a life given
to putting things into words,
saying them, writing them down?
Is there a world beyond words?
There is. But don’t start, don’t
go on about the tree unqualified,
standing in light that shines
to time’s end beyond its summoning
name. Don’t praise the speechless
starlight, the unspeakable dawn.
Just stop.
2.
Well, we can stop,
for a while, if we try hard enough,
if we are lucky. We can sit still,
keep silent, let the phoebe, the sycamore,
the river, the stone call themselves
by whatever they call themselves, their own
sounds, their own silences; and thus
may know for a moment the nearness
of the world, its vastness,
its vast variousness, far and near,
which only silence knows. And then
we must call all things by name
out of the silence again to be with us,
or die of namelessness.
by Wendell Berry
Steeds had ik er geen erg in.
Vandaag zag ik ‘m en kocht ‘m direct.
‘Terug naar de kust’ van Saskia Noort.
Ik duik straks vanuit de douche mijn bed in
én het verhaal!
Beste mevrouw SmaRts,
Dank u voor uw e-mail. Helaas zit er voor u, ook vanuit Avis, geen vakantie
in naar Kaapstad!
Het klopt dat dan iemand uw e-mail adres heeft gebruikt. Ik verwacht dat u
er zelf al over heeft nagedacht, maar u kent geen de heer SmaRts die een auto
wil huren in Kaapstad, zelf geen e-mail adres heeft en die van u daarvoor
heeft gebruikt? Voor de zekerheid laat ik de reservering staan. Vandaag of
morgen zal u misschien nog een automatische herinnering krijgen, maar die
kunt u dan als niet verzonden beschouwen.
We hopen in de toekomst u (en niet een geheimzinnige huurder) te kunnen
verwelkomen bij Avis!
Ik raak dingen kwijt. Zomaar dingen.
Zó heb ik ze en zo zijn ze verdwenen.
Mijn telefoonadapter? Weg.
Mijn wierookjes? Weg.
En Joost (die het normaal gesproken wel weet), is ook al weg.
Ik bevind me vast in de nabijheid van een zwart gat.
Of bevindt het zwarte gat zich in mij?
Nespresso voor de major-dip-dagen. Ik hou van espresso, dus die geniet sowieso mijn voorkeur.
Maar voor even snel tussendoor en voor iedereen die niet van hele sterke koffie houdt, is deze toch wel een mooi alternatief. De oude werd heel oud en dat was te proeven ook. En tegenwoordig zijn ze er ook in veel meer kleurtjes.
Oud 
Nieuw
En ja, hij smaakt véél beter.
Waar gebeurd (vanmiddag):
De sneltrein van Rotterdam naar Dordrecht.
Stopt op station Lombardijen en rijdt dan door naar Dordrecht.
Normaal gesproken.
Vandaag reed de machinist met een rotvaart Lombardijen voorbij.
Lullig.
Vooral voor degenen die uit- en in wilden stappen.
😛
