…Altijd zal ze een afweging maken tussen voors en tegens in een bepaalde situatie. Maar deze situatie was onzeker. Altijd was het ‘wel’. Maar kwam het er dan op aan, dan bleek het ‘niet’. “Afkappen die handel en wegwezen” was haar eerste reactie. “dit kost misschien teveel?”. Het gevolg: Obladi Oblada, Life Goes On, lalalala!

En ineens is het daar weer. Opnieuw en heviger zelfs nog dan daarvoor. Zou het dan tóch of toch niet? Aftasten, proberen, wel, niet? Het lijkt er op van wel. Écht? Want als het dan ineens echt lijkt, gaat ze er ook voor. Dat heeft ze namelijk al lang geleden besloten. En net op dát moment stopt het. Alweer. Wordt hier een spelletje gespeeld? Dan kan er minstens één slachtoffer zijn. Uiteindelijk besluit ze dat het niet goed is. Hoe verleidelijk ook. Hoe mooi ook. Wisselvalligheid pur sang is iets waar ze niet zo goed tegen kan. Dat gaat haar begrip te boven. Ze is flexibel genoeg, daar ligt het niet aan. Maar volgen is een voorwaarde. En dit is onnavolgbaar…

En gaan we nog wat leuks doen dit weekend?

Staaltje kansberekening.
Ik neem plaats achter mijn pc. Klik op de ‘wienaam’ van een willekeurige bezoeker op een willekeurige webstreepjelog en kom dus terecht op dat log. Hier staat iets geschreven over tarotkaarten. Ik heb niks met tarot en weet niet eens hoe het werkt. Maar affijn, het logje linkt naar een site waar je tarotkaarten kan trekken en nieuwgierig geworden klik ik door. Ik verzin eigenlijk geen vraag, want nuchter als ik ben, geloof ik niet in waarzeggerij.

Ik kies een kaart uit heel veel kaarten en welke is het? Die van de Weegschaal.

Toevalligheden uit dezelfde categorie:
Je denkt aan iemand, de telefoon gaat en wie is het? Die persoon waar je aan dacht.
Je denkt aan een nummer, je zet de radio aan en wat speelt er? Dat nummer.

Update:
Voor de liefhebbers: hier vond ik de tarotkaarten.

Ik zit al een tijdje te verzinnen wat ik met deze foto moet.
Ik maakte ‘m op de Havendagen in Rotterdam.
Maar vandaag weet ik het: de zwarte en witte touwen beelden
‘Knopen en tegenstellingen’ uit. Zo noem ik ‘m dan ook maar.

Ik kocht ze áltijd.
Twee velletjes.
Voor mijn vader.
Dit jaar, kids,
hebben jullie pech.