“…De zinderende vertolkingen van Birol ‹nel en Sibel Kekilli weerspiegelen niet alleen de energie van de filmmaker, maar bekrachtigen ook de urgentie van de thematiek, zo inherent aan hun eigen Turks-Duitse afkomst…” (Bron)
Ik zag net een klein stukje op tv en zinderend is volgens mij een understatement.
Iemand ‘m al gezien?
Zo.
Huiswerk gedaan. En nu slapen.
Nog even een foto van vanavond.
Het was bijna surrealistisch. Veel roze/oranje en veel contrast.
Statistieken zijn leuk, maar niet zo leuk
dat ik minuten ga zitten wachten
tot mijn pagina geladen is.
Basta! Einde Nedstat.
Update (thx Marion!):
Geachte Nedstat Basic gebruiker,
Door een technische storing op dit moment, kunnen uw statistieken niet volledig zijn. Wij proberen dit zo snel mogelijk te verhelpen. We bieden u onze excuses aan voor het ongemak.
Nedstat Basic
Hmm…ik zal er nog es over nadenken dan…
Ben ik druk en heel serieus met het schrijven van een businessplan.
Hoop ik nog wat ondersteuning te vinden op internet.
En waar kom ik als ik ‘businessplan’ in Google mik?
Hier.
Nou ja zeg!
Ik was daarnet heel serieus met school bezig: SWOT-analyses, Belbin-rollen en Enneagrammen.
We moeten met onze groep een businessplan in elkaar zetten en een beoordelingssysteem ontwikkelen. Lekker karweitje dus.
Maar terwijl ik ontzettend druk bezig ben en door niets of niemand (!) afgeleid wordt, hoor ik ineens vuurwerk. En vuurwerk zien en niets doen terwijl je camera voor je neus ligt, dan kan natuurlijk niet. Ik kijk van het een naar het ander, pak m’n statief Èn m’n fototoestel en besef dat het ‘vastmaakplaatje’ (hoe heet zo’n ding?), waarmee ik de camera op het statief klik, niet aan de camera zit.
En vuurwerk duurt nooit lang. Dus er moeten keuzes gemaakt worden en snel ook. En ik besluit: om de camera niet op het statief te klikken, maar zelf vast te houden, steunend op het statief. Bovenstaand fotootje is een van de resultaten.
Het spetterde. Vuurwerkkrullen!
En oja; het vuurwerk was vanwege de opening van Dordt Monumenteel.
Over mensen fotograferen.
Hoe ga je daar mee om? Ik neem aan dat je toestemming moet hebben om te publiceren. Maar vraag je dan van te voren of mensen op de foto willen? Wel jammer, want de mooiste foto’s maak je als ze het niet in de gaten hebben. Vind ik dan. Zwervers bijvoorbeeld; geef je die een eurootje voor een foto? Of spelende kinderen in het park. Staat een beetje raar als je daar als vreemde foto’s van gaat nemen. Hoe is het met de regels gesteld? Wat mag en wat mag niet? En van wie is de foto? Van mij of van ‘het model’? Honderdduizend vragen en wellicht evenzoveel antwoorden.
Iemand vroeg me wanneer ik eens mensen laat zien. Maar eerst wil ik antwoord op al deze vragen hebben, voordat ik ‘koppen’ op internet zet. Maandag hebben we weer les. Ik zal het eens in de groep gooien.
Ook ik kon de verleiding niet weerstaan.
En dus maar via de Beukelsdijk naar het station.
En ik moet toegeven: het is Ècht blauw.
Lifehouse met Somewhere In Between
(In het kader van log-leegte)
Al zoekend tussen mijn cd’s naar een nieuw muziekje vond ik Samba Pa Ti van Santana. Even luisteren en wow, flashback! Terug naar een tijd waarin SmaRts voor het eerst druk bezig was met de wereld om haar heen te verkennen (zeg ik dat diplomatiek of niet?). Uitgaan was toen een te groot woord. We hadden ‘feestjes’. Steeds wisselend van locatie. En die ‘feestjes’ werden op slaapkamers gehouden. Met een selecte groep jongens en meiden, in leeftijd varierend van 11 tot pakkumbeet 13 jaar. Veel chips, veel blacklight en aftandse platenspelers met singletjes.
Terwijl ik dit opschrijf schieten spontaan de eerste grijze haren uit mijn hoofd, haha!!
Vaders en moeders waren niet welkom op de slaapkamers. Verboden gebied; zij moesten beneden blijven. En een vriendelijk gebaar van een meedenkende moeder die stukjes kaas en worst kwam brengen werd dan ook in het geheel niet op prijsgesteld. Aanpakken die handel en dicht die deur! Hoe onschuldig was die tijd; meer dan schuifelen deden we niet. En dan bijvoorbeeld op Samba Pa Ti!
Meet Karel, aka “White Terror of the Neighbourhood”.
Karel is een aanlopert. Vindt het eten hier lekkerder dan thuis en opportunistisch als katten zijn, blijft ‘ie dus hier rondhangen. Maar Karel is ook de grootste boef in de wijk. Altijd ruzie met alles en iedereen; de strijd om ‘De Baas Van De Wijk’ is hard. En dus is Karel als een ouwe leeuw altijd gehavend. Vandaag weer iets erger.