Het was 1986, ik was 18 en voor het eerst in New York. Ik hield een reisdagboek bij dat ik later bij thuiskomst uittypte op de typmachine en waarvan ik de tekst bij de foto’s in het album plakte. Onvoorstelbaar dat ik met slechts twee filmrolletjes daar rondliep.
Maar het World Trade Center was er nog wel. Vandaag is het 15 jaar geleden dat het verdween en de wereld voorgoed veranderde.
11 september 2016 Meer lezen »
Zo eens in de zoveel tijd gaan Zuslief en ik samen de hort op. In een paar uurtjes ging het idee van kamperen naar een stedentrip naar een pensionnetje in Luxemburg. Met een paar klikken een herberg geboekt, de auto volgeladen en huppekee op pad. Naar Luxemburg. Als kind hebben we regelmatig met onze ouders gekampeerd in Luxemburg, maar we gokken dat we 9 en 5 jaar oud waren. Nu blijven we voor altijd jong, maar toch. Al met al best wel wat jaartjes geleden.
Onderweg genieten van broodjes ei en mijmerend over die tijd: “Weet je nog, die spoorwegovergang bij Weiswampach, dat stationnetje waar we warme chocolademelk dronken? En die trap naar dat oorlogsmonument, die resten van dat vliegtuig? En die camping dan! Met terrassen en dichtbij Clervaux, hoe heette die camping ook alweer en zou die er nog zijn?” Met alle tijd van de wereld bedachten we dat we best eens konden gaan zoeken naar die camping. De eerste leek qua positie te kloppen, maar niet toen we erover liepen. De tweede klopte wel. Even gesproken met de beheerster en die bevestigde ons gevoel. Dit moest ‘m zijn, de enige met terrassen. Vriendelijke vrouw, gaf ons een kaart met foto’s van vroeger mee en een foldertje van de camping. En ja, die visvijvers waren er niet altijd geweest, hoewel ik me wel kan herinneren dat Pa op forel in een kweekvijver ging vissen.
Omdat er mooi weer voorspeld was, hebben we ook de gasbarbecue meegenomen. En de koelbox natuurlijk. We hebben heerlijk ergens in een veld de stoelen neergezet en lekker gepicknickt. Echt een vrij gevoel om dat zomaar in een weide in the middle of nowhere te doen.
Behalve dat zijn we ook nog eens cultureel verantwoord bezig geweest: het Chateau van Vianden bezocht, een wandeling door Luxemburg met een rondleiding door het paleis van Groothertog Henri en ons weekendje afgesloten met een rondje in het reuzenrad op de kermis van Luxemburg. Al met al weer een heerlijk zussenweekend. Die houden we er in!
Ik heb een nieuwe pagina aan deze site toegevoegd. Je vindt ‘m in de koptekst naast de link naar de ‘Over Smarts’-pagina en de Linkjes. Het is een pagina die informatie geeft over een heerlijke gîte in de Jura in Frankrijk. Het plaatsen van deze informatie is een goedevriendendienst, niet commercieel bedoeld. Maar wel als tip om er eens lekker uit te zijn.
Dus:
Ben je op zoek naar rust, natuur en de authentieke Franse sfeer, ga dan zeker even op die pagina kijken!
Juni 2016 stond voor ons in het teken van de grote festivals.
Als eerste was daar Pinkpop. Het was opnieuw geweldig. De line-up was wellicht wat minder spectatucalair, maar het weer zat mee (behalve de zondag dan) en de sfeer was gewoon weer top. Hebben we alles gezien wat we wilden zien? Nee. Zo gaat het steeds. Zo’n festival laat zich -ondanks appjes en zorgvuldige planning- niet echt sturen. Bandjes gezien die niet op de planning stonden, maar hartstikke leuk bleken en andere bandjes niet gezien omdat we stonden te schuilen voor een wolkbreuk. Red Hot Chili Peppers waren leuk, Rammstein indrukwekkend en Paul Mc Cartney was gewoon Paul Mc Cartney. Skunk Anansie was super (mee op de foto gegaan!), Lionel Richie gezellig, John Newman top. En nog veel meer. Hier de officiële aftermovie om een impressie te krijgen:
De zondag was dus qua weer wel een beetje prut. Er waren al een paar fikse buien geweest. We hadden poncho’s bij en op het festivalterrein was er eigenlijk niets aan de hand; regen is maar vocht en dat is echt niet erg. Op de plekken waar veel mensen liepen werd het wel wat drassig en daarna toch goed modderig. Zo ook op de camping. Omdat er veel mensen in de loop van de zondag vertrokken en dus ook al hun spullen pakten, was het terrein aardig modderig geworden. Gelukkig stonden we op een plek dichtbij de uitgang. Opnieuw hebben we ervoor gekozen om pas op maandagochtend te vertrekken en die laatste nacht nog gewoon op de camping door te brengen. Relaxed, op het gemak en weet je, je wordt toch vroeg wakker. In alle rust ’s morgens de spullen gepakt en op weg. Helaas zat een van ons met de auto vast en kon pas weg met behulp van een tractor. Toch ook wel weer wat om eens die hele modderige kant van zo’n festival te zien. HAHAHA. Wisten wij veel wat ons in Glastonbury te wachten stond!
…
Over muziek en andere schone kunsten Meer lezen »
…zijn we weer een maand verder. Het is alweer mei 2016. Time flies.
Hardlopen gaat nog steeds hartstikke goed. Ik train nog steeds voor de 10 km. Iedere week een kort rondje; een langere en een intervaltraining. Die intervaltraining is toch wel het meest lastige, hoor. Zwaar ook om steeds weer die versnelling vol te houden. Maar vooralsnog gaat het goed. Houden zo en voorzichtig blijven met knie en achillespees is het devies.
Op het werk ook zijn gangetje. The usual gezeik at the office. Mensen die niet communiceren, verborgen agenda’s. Ik ben gevraagd als mentor voor iemand die het zelfde beroep als ik wil gaan doen. Leuk. Leuker eigenlijk nog omdat ik hem werd aangeraden door een staf-iemand en twee managers. Dat vervolgens een andere manager denkt dat ik dit als een ‘gunst’ oppak en het mentoren in mijn vrije tijd zal doen, omdat ik ‘het zo leuk vind om het te doen’, was weer te belachelijk voor woorden. Maar ja. Ook dat zal goedkomen. Het is maar werk en dat is een dagelijks mantra. En het valt in het niet bij andere problemen op dees’ aardkloot. Gezondheid bijvoorbeeld. Sommige mensen krijgen zomaar ineens rotberichten en moeten zich voorbereiden op een afscheid. Niet leuk.
En toen zouden Zuslief en ik gaan skiën, maar chronisch geldgebrek zat ons in de weg. Een weekje naar de Jura op bezoek bij dierbare vrienden was een superalternatief. Wederhelft moest werken en bleef thuis.
Dus lekker met z’n tweetjes op pad. In de gîte van hun dochter -lekker riant met 3 slaapkamers en 2 badkamers en een geweldige leefkeuken- konden we elkaar kwijtraken. Het weer in NL was prut en wij hebben welgeteld maar 1 dag regen gehad. Verdiend mooi weer dus. Lekker gegeten in hun pizzeria, gespeeld met de kleindochters, op pad en rondje Genève gedaan, toch nog sneeuw gezien. Kortom: heerlijk.
Teruggekomen besloot Radiohead hun nieuwe album te releasen. Heerlijke muziek, maar stress: 21 mei ga ik ze zien in de HMH. Moet dus hard oefenen op te teksten, anders kan ik niet meeblèren. Ook de Red Hot Chili Peppers hebben een nieuwe single uitgebracht en het album zit er aan te komen. Die gaan we zien op Pinkpop. Maar we hebben Glastonbury ook nog! Nog meer meezingstress 🙂 Gisteren hebben we besloten om ook nog naar Placebo in de Ziggo-dome te gaan, maar dat is pas in November. Daar hebben we nog even voor.
En verder? De computer helemaal opnieuw geïnstalleerd, hij werd zooo traag. Hij is nu weer lekker schoon en opgeruimd. Ik hou van opgeruimd. Het is mij om mij nog niet opgeruimd genoeg, maar het vraagt om drastische opruimmaatregelen. Die kan ik helaas niet in mijn up beslissen :-). Dus nu is er heel veel op de nominatie om weggegooid / gerecycleerd in de kringloopwinkel / gedoneerd te worden, maar zover is het nog niet. Voor sommige mensen duurt dat proces van loslaten wat langer dan voor anderen. Gelukkig heb ik (bijna) eindeloos geduld 🙂
En oja, even for the records: gisteren mosselen gegeten en na drie uur op en boven het toilet. Wat er in was gegaan, kwam er nog harder uit. Een slechte mossel of een allergie? Als ik het opschrijf ga ik het wellicht ontdekken, mocht het nog een keer gebeuren. Wel goed voor de lijn, dat dan weer wel. Om met Cruijff te spreken: ieder nadeel heb z’n voordeel.
Weet je nog van dat hardlopen? Ik kreeg het voor elkaar om een keer bijna 22 km te rennen. Alle keren daarna was het eigenlijk prut. Steeds probeerde ik het, maar liep ik blessures op: een dikke knie (artrose) en bult op mijn achillespees. Naar de fysio, naar de podoloog en (alweer) inlegzooltjes.
Afgelopen januari merkte ik ineens dat ik juist geen erg meer had in knie en achillespees. Zou het dan een eind over zijn? En als zoja, zou ik dan weer kunnen rennen? Op een extern schijfje heb ik alle start2run mp3-tjes van Evy nog (edit 2021: niet meer!). De oudste, maar ook die van 2011. De 5km, maar ook de 10km.
Die op mijn telefoon gemikt en de loopschoenen weer aan. En heel voorzichtig weer begonnen; gewoon met les 1. Zo ver zo goed. Drie keer per week heb ik het rennen weer opgepakt en steeds goed blijven voelen hoe het ging met knie en achillespees. Niet te hard willen en niet te ver. Gewoon een lekker tempo. Ik hoef geen marathon in een snelle tijd te lopen, als ik maar weer gewoon mijn rondje kan rennen.
En afgelopen week heb ik de 5km afgerond. Klaar! Geen blessures. Heel af en toe voel ik mijn achillespees een beetje protesteren en dan doe ik direct ook weer voorzichtiger aan. Mijn knie houdt zich prima. Waarom nu wel? Ik gok toch dat het aan de zooltjes ligt. Ik ging zeer sceptisch naar die podoloog, maar toch kudos voor hem, ik geloof dat ze helemaal goed zijn. En tja, mijn nieuwe schoenen zijn voorzien van het nieuwste, beste, dempende materiaal. Dat helpt wellicht ook.
Vandaag had ik training 3 van de 10km. Bij Evy heet die nu ‘Keep Running’. Dus ja, ik ga door. Op sommige momenten voel ik weer dat een lange afstand er best nog wel in zit. Maarrrr, dat is (nog) niet mijn doel. Ik loop voor nu gewoon mijn lessen van de 10km en hoop dat het goed blijft gaan.
Voor het eerst van mijn leven ga ik naar Glastonbury. Eind juni. Maar vorig jaar schreef ik ook de belofte dat ik voortaan ieder jaar zal proberen kaartjes te veroveren voor Pinkpop. Maar met Glastonbury in het vooruitzicht, zou ik dan nog wel Pinkpop doen? Foo Fighters hadden al aangekondigd pas in 2017 weer naar Pinkpop te komen. En headliner Paul McCartney is wel tof, de Red Hot Chili Peppers en Rammstein ook, maar om daar toch weer zoveel geld aan uit te geven… Het festivalgevoel is toch een apart dingetje. Bij het idee alleen al maakt mijn hart een sprongetje van blijdschap, dus ja! Wel doen!
Maar dan het verkrijgen van die kaarten. Die wachtrij! Bij Ticketmaster schrijven ze dat er een wachtrij begint, maar dat die precies om 10:00 uur bij de start van de verkoop ververst wordt. Waar je dan in de nieuwe digitale wachtrij terecht komt, wordt onwillekeurig bepaald. Een loterij eigenlijk.
Heel eigenwijs log ik toch al om 09:15 uur in op de Ticketmaster-site. Met mijn computer, de iPads en de telefoons. De computer draait op bekabeld internet, de iPads op wifi en de telefoons op het 4g-netwerk van KPN. Direct na het inloggen verscheen op alle schermen de melding dat ik in de wachtrij stond. En dan maar wachten tot het 10:00 uur is. Niet verversen, geen andere schermen open. Het werd heel even spannend omdat mijn telefoon bedacht dat hij ge-updatet moest worden.
Internetbankier-apparaatje bij de hand en zeer gefocust en geconcentreerd starend voor de schermen van mijn apparaten.Om 10:00 uur werd inderdaad de wachtrij ververst. Schrikken, want hoe lang zou het duren voordat ik door kon naar het koop-scherm? Nou, dat duurde welgeteld wel 1 hele minuut. Ik mocht op mijn iMac direct door naar het kopen van tickets, terwijl alle andere apparaten in de wachtrij bleven staan. Ik hield mijn adem in: als het allemaal maar goed zou gaan en er geen foutmelding zou komen. Direct drie weekendkaarten gekocht en toen om 10:05 uur de bevestiging per mail kwam, durfde ik weer adem te halen. Ik had ze opnieuw binnen! Whoohoo! Ik kon daarna zelfs nog 4 vrijdagkaarten voor een collega kopen. Mijn bankrekening is overigens niet zo blij met mij vandaag: 3 weekendkaarten en 4 vrijdagkaarten is toch al gauw zo’n kleine 1000 euro. Wow.
En of je nu wel of geen invloed hebt op de wachtrij door vroeg in te loggen? Werkelijk geen idee. Ik weet alleen dat ik het altijd op deze manier doe en het lukt mij steeds weer om aan kaarten te komen. Soms via de 4G, soms via wifi en dit keer gewoon via de bekabelde iMac. Misschien is het karma; ik koop wat ik nodig heb en niet meer. Aan doorverkoop van kaarten doe ik niet en mocht het onverhoopt wel een keer gebeuren, dan doe ik dat altijd voor de originele kostprijs. Ik doe niet aan woekerprijzen. De kosmos weet dat en laat mij daarom altijd gelijk door in de wachtrij van Ticketmaster. Echt waar.
😀
“Zeg, jij hebt toch de postzegelverzameling van Pa op zolder staan? Zullen we (ik) ze digitaliseren en dan verkopen?”
“Uhh, ja, hebben?”
En zo zit ik met vier verhuisdozen vol postzegelalbums. Om te digitaliseren. Postzegel voor postzegel scannen. Pfff, wat een monnikenwerk, waar ben ik nou weer aan begonnen.
