Een klein stukje van mijn dierbare,
maar o zo wreed gestolen, vrijheid terug.
Ik heb weer nieuwe!

Even reclame maken voor goede vrienden. Alle beetjes helpen, nietwaar? Dus bij deze.
Altijd al in Rotterdam willen wonen en op zoek naar een mooie woning? Grijp nu je kans!

….en over KnockKnock….

….en over Kerstmis….

Vandaag komt alles thuis, dat heb je wel eens zo op één dag.
Wederhelft komt thuis met gebroken teen. Ai. Au. En verder niets. Geen foto of gips, slechts twee pleisters om de boel te immobiliseren.
UitprobeerselVerder heb ik mijn uitprobeerfotovergrotingen thuis! En ze zijn erg mooi geworden. Niets geen kwaliteitsverlies en even scherp bij 75×50 cm. Loekieloek hier op het kleine fotootje, want ze hangen zelfs al!
En als laatste: het oudje (de Ford) is weer thuis. Nieuw stuur, nieuw stuurbinnenste (huis, pen, kolom, contact, wat dan ook) en nieuwe portiersloten. Ik overweeg nog om ’t autootje een startonderbreker te geven, even de kosten afwachten.

En nog even wat aardigs om mee af te sluiten:
0900-8844:
Ik: “Hallo, ik wil van u graag het nummer van de VAR (Vermiste Auto Registratie), dat heb ik van de week van jullie gekregen, maar ik ben het kwijt. Ik heb ze beloofd te bellen zodra de auto gevonden is.”
Zij: “Wat zegt u? VAR? Ken ik niet, nou ben ik niet zo goed in afkortingen. Ik verbind u door met de meldkamer in Dordrecht.”
(Bovenstaand twee keer omdat de verbinding tussendoor verbroken werd)

Van Dordrecht krijg ik het nummer en bij de VAR krijg ik te horen dat de auto notabene nog als vermist staat in het systeem bij de Politie. Zij hebben ‘m dus wel gevonden, maar de desbetreffende agent is vergeten ‘m in hun eigen systeem ‘af te signaleren’, want zo heet dat volgens de VAR.

Nogmaals 0900-8844:
Ik herhaal het verhaal van de VAR en word opnieuw verbonden met meldkamer Dordrecht en doe daar het verzoek of zij de auto in hun systeem willen ‘afsignaleren’. Dat rolt er vloeiend uit en het voelt al als vakjargon! De centraliste is echter niet onder de indruk en snapt er weinig van.

Zij: “De betreffende agent is er niet, dus u moet in persoon naar het bureau komen met uw autopapieren om uw auto af te signaleren. U moet daar maar even een afspraak voor maken.”
Ik: “Huh?? Ik een afspraak maken? Ik afsignaleren? Had die agent dat niet moeten doen en kunnen jullie dat niet alsnog doen?”
Zij (verschrikkelijk eigenwijs): “Tja, dat had hij moeten doen, maar omdat hij het niet heeft gedaan, moet u dat doen.”
Ondertussen denk ik: “Dit kan nooit waar zijn. Ze snapt er geen jota van en logischerwijs heeft dit in de verste verte niets weg van een protocol of iets dergelijks. Als je er nou geen verstand van hebt, zeg dat dan. Zeg dan gewoon dat je het niet weet en ‘geef je bek niet zomaar een douw’. Pff….”

Na doorverbonden te zijn, blijkt inderdaad dat ik hier niets hoef te doen. Saillant detail is dat daar dus schijnbaar niet voor elkaar waargenomen wordt. Er wordt een mailtje gestuurd naar de agent, zodat hij, als hij weer werkt, mijn auto kan afmelden. En niet eerder. Tot die tijd denkt de Politie dus dat mijn auto nog vermist is. Wie weet sta ik morgen dus ergens, vastgereden door de Politie met mijn handen op de motorkap van de Ford, uit te leggen dattie écht van mij is en dat ik ‘m niet gestolen heb!

Bij mij lag de irritatiegrens vrij aardig aan de oppervlakte vandaag. En dan erger ik me aan de meest bizarre dingen. Zoals aan iemand die zwaar door zijn neus ademhaalt. En ondanks alle herrie blijf ik het dan horen en me er aan storen. Of aan iemand die als een kip zonder kop maar doorkwebbelt, interrumpeert en niet luistert. Of aan degene die onder z’n verantwoordelijkheden probeert uit te komen en die dan bij een collega neerlegt. Ik heb niet altijd zin om bitchy te zijn (hoewel ik het kán, ben ik het overigens zelden hoor) en dus tel ik tot tien en probeer de zaken weer te relativeren. En denk ik aan dat verhaaltje over die irritatiegrens:

“Ja eh, het zit eh zo. Ik had eh-vroeger heel veel vrienden, maar nou niet meer zo vanwege dat zij hadden gezegd dat de irri- irritatie-grens bereikt was. Ja, want vroeger toen ging ‘k met me vrienden, gingen we altijd naar hetzelfde café enzo, maar nou ze zijn naar een ander café gegaan en nou willen ze mij niet zeggen waar… waar dat, eh, is. Nou, maar dat vind ik helemaal niet erg. Nee, want nou heb ik veel meer tijd voor andere dingen te doen, enzo. Net als bijvoorbeeld laatst, was ik naar de bioscoop geweest en daar had ik een hele mooie film gezien en die heette… dat was ehm… Schindelers List heette die. Ja maar die is mooi, hoor! Dat was ’n hele mooie belangrijke film, want kijk de mensen praten altijd wel over de Joden enzo, terwijl, eh, nou die Duitsers dat waren ook geen lieverdjes, hoor!”

Ken je ‘m? “Het Bijbelverhaal’ uit de voorstelling ‘Hard en Zielig’ van Hans Teeuwen? Och man, wat kan ik hierom lachen! Hier kun je het hele verhaal beluisteren of downloaden.