Zoals ik al schreef: van de trap gevallen. We zijn twee weken verder en het gaat steeds een beetje beter. Maar wat gebeurde er nou?

Zondag 1 maart. Heerlijk weer. Lekker naar Rotterdam geweest, naar de Markthal. Thuisgekomen gegeten en even omkleden. Het huis heeft twee woonlagen en twee vaste trappen met aan beide zijden van de trap armleuningen die ik eigenlijk altijd vasthoud. Verkleden doe ik op de bovenste, noem het de zolder. Ik doe iets gemakkelijk aan, trek sokken en sloffen aan en wil weer naar beneden. Zodra ik half op de eerste traptrede stap voel ik dat ik niet goed op de trede land. Mijn voet glijdt weg en daarmee raak ik alle houvast kwijt. Blijkbaar had ik alleen rechts de armleuning vast of misschien zelfs wel helemaal niet? Hoe dan ook: mijn benen schieten onder mijn lijf en ik land hard met mijn rug en ribben op een trede eronder.  Omdat ik nergens meer houvast heb, glij ik door en stuiter van de ene trede naar de ander, nog steeds op rug en ribben. Wel 9 treden,  gok ik.

Au.

Onderaan de trap voel ik zoveel pijn dat de adem me benomen wordt. Wederhelft komt geschrokken naar boven rennen en vraagt wat er gebeurd is. Ik kan er met horten en stoten net uitkrijgen dat ik van de trap ben gevallen en dat ik snel op bed moet gaan liggen omdat ik anders flauw ga vallen van de pijn. Hij helpt me naar bed en daar kan ik op adem komen. Op mijn rug is dan een flinke schaafwond te zien, maar eigenlijk niet meer dan dat.

Ik ga naar de woonkamer en neem preventief een paracetamol en een brufen in, want ik gok dat dit heel erg zeer gaat doen. Ik stuur een mail naar de collega’s met de mededeling dat ze er ernstig rekening mee moeten houden dat ik die maandag niet op het werk kom. Ik schrijf eronder dat ik er van uit ga dat ik er de dinsdag wel weer zal zijn.

Die nacht om 03:00 uur word ik wakker van de pijn. En ik moet plassen. Maar ik kom met geen mogelijkheid mijn bed uit. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik kan niet draaien, ik kan niet omhoog komen, ik kan mijn benen niet naast het bed hangen. Ik neem opnieuw een paracetamol en een brufen in omdat ik denk dat als die een beetje ingewerkt zijn, ik het wel red naar het toilet. Een kwartier later probeer ik het opnieuw. Met hulp van wederhelft en heel voorzichtig en behoedzaam bewegen lukt het met om met veel moeite de badkamer te bereiken. Hij kan het niet aanzien. Op de opmerking van wederhelft dat hij een ambulance gaat bellen roep ik resoluut nee. Ja ik heb pijn, want ja, ik ben gevallen. Maar naar het ziekenhuis? Ben je gek geworden. Ik moet en zal het alleen doen. Ik denk namelijk dat ik niets gebroken heb, maar wel gekneusd. Ik moet ontspannen, dan zakt de pijn. De pest is dat het ontspannen voor geen meter lukt.

Wederhelft overtuigt mij in het bellen van de huisartsenpost. Nou ja, het was ik die de huisartsenpost moest bellen of hij de ambulance. Nou, dan is de keuze snel gemaakt. Huisartsenpost is zondagnacht een assistente. Die even vraagt of ik mijn tenen nog voel en wat voor medicatie ik al heb ingenomen. Op mijn opmerking dat ik niet kan ontspannen en misschien valium nodig heb, ging ze overleggen met een dokter. Uitkomst: paracetamol en brufen is heel goed, aan een spierontspanner kan ze me niet helpen. “Wij zijn er tot 8 uur als u ons nog nodig heeft”. En daar kan ik het mee doen.

Drie dagen later ben ik toch maar naar mijn eigen huisarts geweest. Die begreep niet dat de huisartsenpost zich er zo gemakkelijk van af had gemaakt. Dat hoort niet als je zo de trap af gestuiterd bent. De huid op mijn rug, mijn billen is mooi paars gekleurd. Ook blauwe plekken op been en ellebogen. De huisarts is vooral onder de indruk van de blauwe plekken op mijn rug/ribbenkast. Nee, er zijn geen foto’s gemaakt. En nee, ik geloof niet dat er iets gebroken is, hij ook niet. Ik heb nog nooit in mijn leven een bot gebroken, niemand in ons gezin. Ik ben gewoon van een sterk beendergeslacht. Maar er kan wellicht ergens een stukje afgeschoten zijn, er kan een bot geschaafd zijn. De blauwe plekken worden minder. Ik heb ook het eerste bezoek aan de fysio achter de rug. Hij denkt aan iets met het SI-gewricht als ik aanwijs waar die ene venijnige scherpe pijn zit. Geen idee hoe ik me dat moet voorstellen. Ik ken het van vrouwen die bekkeninstabiliteit hebben na zwangerschappen, maar tot die categorie vrouwen behoor ik niet.

Een enkele oefening kan ik doen, andere nog niet omdat die te zeer doen. Het slapen gaat voor geen meter omdat ik niet op mijn rug kan liggen of kan draaien in bed. Maar 4 keer 1,5 uur slapen is toch ook 6 uur op een nacht en dat voldoet wel even. Werken doe ik niet, dus er is niet heel veel om erg moe van  te worden op het moment. Mijn collega’s nemen mijn werk waar en dat is wel iets wat helemaal nieuw is voor mij. Ik ben zelden lang ziek. Meestal in het weekend of als ik vrij ben en soms neem ik er een vrije dag voor op. Nu al twee weken en ik gok dat het me volgende week ook nog niet gaat lukken als ik voel hoe moeilijk het bewegen nu nog is.

Ik was moe, ik vergat dingen en ik had een vervelend trillend ooglid. Tekenen dat ik (overver)moe(id) was? Maar ik luisterde zeer waarschijnlijk niet goed genoeg naar mijn lijf en dan komt daar toch dat moment met de hamer, of de kosmos die er een voetje voor steekt (letterlijk!). Dan knetter je van de trap af en moet je wel stilstaan. Want wie niet horen wil, moet maar voelen.

Ok. Heel verhaal had ik hier getypt, heeft ‘ie het niet opgeslagen.

Kort maar krachtig: ik ben vorige week van de trap gevallen en heb me best zeer gedaan. Had ik maar op tijd moeten luisteren en toegeven aan mijn moeheid, Zo werkt het dus. Als ik tijd en zin heb en bij machte ben om langer te kunnen zitten dan ik nu kan, zal ik het nog eens op schrijven. Ik heb niks gebroken ofzo, gelukkig maar. Voor nu zullen jullie het dan toch maar even hiermee moeten doen. Wordt vervolgd.

Ik zoek mijn ontspanning momenteel in het wandelen en het hardlopen. Dat gaat prima, Heerlijk om mee bezig te zijn. Het gaat met mijn knie nog steeds goed. Ik ben er blij mee. Ik probeer op tijd te gaan slapen. Op het werk heb ik het druk, maar echt niet zo dat ik het voor mijn gevoel niet aan kan. Natuurlijk spelen er dingen (overlijdensdag Pa, iets met een uitzending en iets met een startende onderneming). Maar ik heb niet het idee dat dat nu allemaal onoverkomelijke zaken zijn.

Maar ik stel vast dat ik toch nog steeds moe ben. En uiteraard probeer ik ook steeds bij mezelf te vinden waarom dat zo is. Waarom de huid van mijn gezicht onrustig is. Waarom mijn nagels niet meer groeien en zelfs afbreken. Waarom ik moeite heb mezelf te concentreren en waarom ik belangrijke zaken vergeet. Waarom mijn ooglid nog steeds trilt.

Soms trek ik een tarotkaart. Zo ook vandaag. Niet dat ik verstand van tarot heb, integendeel. Ik heb zelfs twee boekjes met uitleg van de kaarten, waarvan eentje ‘Tarot voor dummies’, haha! Daarnaast zoek ik vaak ook nog de uitleg van een kaart op Catharinaweb.

…”In een legging wijst de kaart gewoonlijk op een verandering in je leven, mogelijk een onverwachte verandering, mogelijk een diepgaande verandering, misschien zelfs een ommekeer, maar de essentie is verandering.”…

Geeft die tarotkaart antwoord op mijn waarom-vragen? Nee, natuurlijk niet. Ik krijg er zelfs heel veel meer vragen voor terug 😀

En? Wat zei je dokter?

Wat ik al verwachtte: stress en oververmoeidheid.

En wat ga je daar aan doen dan?

…

Tja. Even geen idee. Maar het gaat heus goedkomen 🙂

Ja, zo zijn we alweer een eindje in 2015. Het was drukkig zo naar het eind van 2014. Dat hele gedoe rondom de kerst. Ik ben altijd maar weer blij dat het over is. Ook al is het al best een tijdje geleden, toch. Op sinterklaas kreeg Ma te horen dat de scan niet goed was. Met kerst was ze wel thuis in een bed bij het raam, maar aten we gebakken garnalen in de keuken omdat ze niet meer tegen luchtjes kon. De laatste kerst met Pa was eigenlijk net zo rot. Je weet allemaal wat er aan zit te komen, hoopt tegen beter weten in en je probeert er met z’n allen nog iets van te maken. En achteraf zie je hoe goedbedoeld, maar o zo geforceerd het allemaal was. Maar kortom, mij maak je niet meer blij met al die ‘feestdagen’. Gezellig samenzijn met dierbaren. Ons clubje is niet groot, met familie -op een enkeling na- geen contact meer en die mensen die ik nog om me heen heb, zijn me dierbaar. Daarmee proberen we er gelukkig altijd nog wat gezelligs van te maken.

Daarnaast stond het hele gebeuren dit keer in het teken van de uitzending van zuslief. Weer naar verre oorden waar ze hopelijk vooral mooie avonturen mag beleven en veel verhalen met een goede afloop kan vertellen als ze straks weer terug is. Alvast pakjes sturen. Vrienden mobiliseren om te vragen haar te steunen door ook een kaartje of een pakketje te sturen en die dat dan massaal NIET doen. Nou ja. Niet iedereen is even energiek en enthousiast als ik, zullen we maar denken.

Op de valreep van het nieuwe jaar toch nog wat financiële uitdagingen: nieuwe afzuigkap, nieuwe cv-ketel en een nieuwe wasmachine. Ik weet wel waarvoor ik werk 🙂 Over werk gesproken: dacht ik potver toch dat ik voor een periodiek in aanmerking kwam! Man, wat was ik blij. Ik al helemaal uitgerekend wat me dat iedere maand aan extra zou opleveren. Bleek Baas zich beziggehouden te hebben met het betere knip- en plakwerk. Had hij de tekst die voor een ander bedoeld was per abuis even meegenomen in mijn beoordelingsverslagje. Blij met een dooie mus. Geen periodiek dus. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. Ik denk dat ik mijn hele carrière jongste bediende zal blijven. Inmiddels al een aantal jaren in mijn functie en al vet ingehaald door jongere collega’s die onder betere financiële omstandigheden naar deze functie zijn gepromoveerd. Nu werk ik met een aantal collega’s die ook al jaren geleden als zoethouder de periodiek gekregen hebben. En nu dus houden. Op de vraag of dat eerlijk is, antwoordde mijn manager dat de keren dat hij een periodiek heeft uitgedeeld tijdens zijn jarenlange managersschap op één hand zijn te tellen. Daar ging mijn ijdele hoop. Even slikken en weer doorgaan.

Gelukkig is daar nog de inhoud van mijn werk. Ik heb de leukste baan binnen mijn hele organisatie, echt. Er wordt aan mijn stoelpoten gezaagd, ik weet het. Maar ik laat het niet zover komen dat ik dit werk niet meer kan doen. Niet op vrijwillige basis in ieder geval. Pas als ik er aan toe ben, ga ik iets anders doen 🙂 De coaching ligt even stil. Geen idee of ik er aan moet trekken, maar ik doe het maar even niet. Mijn tijd is schaars. Ik laat het maar even zo.

Alle gekkigheid rondom Charlie Hebdo heb ik natuurlijk ook meegekregen. Man, man, man. Ik heb even gedacht dat iedereen gek was geworden. Maar ik ben eruit: de rol van de media is verschrikkelijk. Nieuwsgaring van deze dagen is te erg. Kijkcijfers, scoops, sensatie en opklopperij. Een hele middag zonder commentaar live een achtervolging kunnen zien op televisie. Ik vind het niet kunnen. Laat die mensen gewoon hun werk doen. Charlie Hebdo-moe. Kan ik dat zeggen? Ja, dat kan ik zeggen want: vrijheid van meningsuiting. Hoedanook, ik vind het verschrikkelijk wat er is gebeurd, maar kijk eens om je heen: Boko Haram veegt hele dorpen van deze planeet, in India worden jonge meisjes misbruikt of opgehangen omdat ze in het openbaar plassen omdat er geen toiletten zijn. Wat kiest een mens toch graag waar hij zich wel en niet druk over maakt. Of bepaalt de media dat voor ons? Dat bedoel ik. Nieuwsgaring anno 2015.

En dan nu. Hier.

Ik ben gek geworden van verdwenen functies van mijn Magic Mouse. Heel mijn Mac afgezocht wat het kon zijn, bij Apple gekeken, diverse fora afgezocht. Niks gevonden. Dan maar de Mac geschoond, veel programma’s die ik toch niet gebruik eraf gemikt en voilà! Daar zijn de gestures weer. Geen idee wat het nu was, maar het werkt weer. Fijn!

Zojuist lekker gefröbeld in Pages. Een nieuwsbrief voor zuslief gemaakt. Het wel en wee van het thuisfront. Niks bijzonders, maar gewoon de dagelijkse beslommeringen. Fotootje hier en daar, gewoon lekker en leuk om mee bezig te zijn. Me ook weer afgevraagd waarom Apple in hemelsnaam gekozen heeft voor een nieuwe uitgeklede versie van Pages. Gelukkig heb ik naast de nieuwe programma’s ook nog steeds iWork ’09 op de Mac, zodat ik ook nog steeds de oude Pages kan gebruiken. De nieuwe heeft veel minder functionaliteit. Echt niks voor Apple vind ik persoonlijk.

En hoe nu verder? Morgen de 12de sterfdag van Ma. Eigenlijk neem ik altijd vrij op die dagen, maar dit keer zijn mijn collega’s me voor. Ik ben de enige en dus moet ik vooral daar op het werk zijn. Dikke kans wel dat ik niet de hele dag vol maak. En verder? Wachten tot zuslief weer heelhuids terug is. En, we hebben een vakantie in de planning: een weekje skiën in Tignes. Of er dan nog genoeg sneeuw ligt wordt spannend, want het is dan al bijna eind april. Gelukkig ligt het hoogste skigebied vrij hoog, maar we gaan het zien. Het zou mooi zijn als het ex-vakantievriendje van mijn vriendinnetje van lang geleden er is. Hij heeft het altijd druk met zakendoen in China, maar het zou leuk zijn om hem weer eens te zien.

En ohja, al twee weken last van trillende oogleden. Begon met beide ogen en sinds een week alleen mijn rechterooglid. Ik slik me het apezuur aan de magnesium, want dat schijnt te werken. Verder duidt het op vermoeidheid (joh!). Ik ga al met regelmaat vroeg naar mijn bed. Ik begin wel allejezusvroeg met werken (06:30 uur), dat doet natuurlijk ook geen goed. Maar pfff, ik hoop echt dat dat getril toch binnenkort een keer over is. Om gek van te worden!

Nou lezers (zijn die er nog wel?), ik weet dat het officieel niet meer mag, maar regels zijn vaak slechts indicatief. Ik wens jullie alsnog een spetterend 2015 met alle liefde, geluk, plezier en gezondheid die je maar wensen kan. Maak er wat van!