70 jaar, wat een feest

Schermafbeelding 2014-10-18 om 17.11.14Tja.

70 jaar zou ze geworden zijn vandaag. Wat een leeftijd, he? Ik kan me er gewoon geen voorstelling van maken. Dat is het voordeel als je vroeg doodgaat: je wordt niet ouder, maar dat is dan ook het enige voordeel. Het heeft ook geen zin om te bedenken wat we vandaag gedaan hadden, als ze er nog was. Want ze is er niet meer.

En alle cliché’s zijn waar: de scherpe kantjes gaan er zeker af. Wat overblijft is een een gapend gat van gemis. Niet altijd direct aanwezig, maar meer als een schaduw: je bent je er niet van bewust, maar het is er altijd. Wat ik vooral ook jammer vind, is dat zo’n hoop mensen van nu haar niet gekend hebben. Want ik kan vertellen hoe ze was, haar (eigen)aardigheden, haar lach, haar enthousiasme, de keuzes die ze maakte en soms noodgedwongen moest maken. Haar nimmer aflatende optimisme. De manier waarop ze in het leven stond, hoe moeilijk het soms ook was. Maar dat is toch anders dan haar echt gekend te hebben.

Ja, sinds ze er niet meer is of eigenlijk sinds ze er allebei niet meer zijn, is het leven -mijn leven- een gewoon stukje vlakker geworden.

70 jaar, wat een feest Meer lezen »

Tijd gaat voort

En zo is de vakantie alweer lang achter de rug. Het werkzame leven weer opgepakt en vol verder met het leren van mijn nieuwe werkzaamheden. Het is leuk, het is uitdagend. Apart dat ik van intensieve gesprekken nu ineens naar de technische kant ben overgegaan. Ik loop nu met een centimeter en een waterpas in mijn tas. Ja echt! Al langer wist ik dat mijn bureaustoel thuis niet goed was. Niet alleen erg oud, maar ook niet in te stellen. Toenemende pijn in mijn rug én kennis van ergonomische oplossingen, maakt dat ik op zoek ging naar een goede tweedehands bureaustoel. Gevonden via Marktplaats. Blij mee.

IMG_9382

De coaching ligt een beetje stil. De grote opdracht is afgerond en er is nog een klant die ik zo eens in de twee maanden zie. Ik laat het zo. Ervaring leert dat dingen toch altijd weer anders gaan dan gepland. Het is iets waar ik op dit moment ook niet echt de rust voor heb, dus zoals met alles, beter dat het nu even niet op de voorgrond ligt. Ik heb zelfs een paar weken geleden even gedacht dat ik mezelf maar weer eens moest coachen. Een goed gesprek met mezelf deed wonderen. Ik sta weer stevig met beide voeten op de grond.

Fotografie is weer gaan kriebelen. Via Marktplaats heb ik een aantal camera’s verkocht en ik heb bepaald welke zeker niet weg mogen. Het geld van de verkoop heb ik goed gespendeerd, vind ik zelf 🙂 Drie camera’s (de SX-70, de SLR680 en de Mamiya) heb ik helemaal laten nakijken. Kostte wel wat, maar ze zijn weer helemaal fit nu. Ook blij mee. De firma Impossible had bovendien een mooie tas in de aanbieding (slechts € 12,-!) en die heb ik gescoord. tegelijk met twee pakjes film. Die pakjes film durf ik nog niet aan te breken, omdat ze best kostbaar zijn.

IMG_9265

Wat ik ook op de kop tikte via eBay, is de Instantlab van Impossible. Via je telefoon van je digitale foto een Polaroid maken (of eigenlijk heet het nu een Impossible). Iedereen zal zich afvragen waarom je dat in ‘s-hemelsnaam zou willen, maar ja, ik wil dat. 8 foto’s geprobeerd met oude Impossible-film die ik nog had, toen het ding het begaf. Heb ik weer. Oorspronkelijke verkoper gaf uiteraard geen gehoor, maar met de prima service van Impossible heb ik inmiddels een nieuwe. Ze ruilden hem gewoon om. Top!

Dus. Zover een klein beetje verleden tijd.

Wat me nog wacht is een uitzending van Zuslief. Gaan we weer. Fijn voor haar, geweldige ervaring weer. Bijna 4 maanden bijdragen aan een VN-vredesmissie. In de aanloop ernaartoe hebben we besloten om in ieder geval in november samen nog een weekje weg te gaan. Concentratiekamptrip 2.0 wordt het. Treblinka, Sobibor, Majdanek en Belzec. Vanuit een centraal gelegen hotel gaan we deze voormalige vernietigingskampen bezoeken. Het zal opnieuw een bijzondere ervaring zijn. En dan vanaf januari 4 maanden communiceren via email ed. Hopen dat het een beetje rustig blijft daar.

 

Tijd gaat voort Meer lezen »

Schotland in beelden

Omdat beelden vaak meer zeggen dan woorden, voor nu even deze foto’s van de vakantie in Schotland. Het was er prachtig. En erger: ik zou er willen wonen. Jaja, ik weet het, naïef romantisch. Maar laat mij nou maar lekker dromen 🙂

wijd Tarwe StAndrews LochNanUamh KustbijStrathyPointLighthouse Kelpies Jacobites Fallkirk EileanDonan DunRobinCastle CastleStalker

Schotland in beelden Meer lezen »

De Russen komen!

Op vakantie of was het werk? Russische soldaten kwamen het dorp/stad binnen marcheren. Zwembad of kanaal? Geen idee. De soldaten stonden tot de knieën in gelid opgesteld in het water. Ik wilde foto’s maken met mijn telefoon en die naar Zuslief sturen, maar iemand zag me. Ik durfde niet.

Op het werk moest ik iets met S. bespreken, maar A. had verkeerd gepland en nam voorrang. Ik zei: “Komt morgen wel”. Kom ik de volgende dag terug, bleek er ineens iemand anders op mijn stoel in mijn werkkamer te zitten. Een Russische soldaat had er (in burgerkleding) zijn intrek genomen. Ik liep verder de gang op op zoek naar een andere werkplek en kwam mijn collega’s tegen. We moesten met z’n allen op een grote kamer gaan werken, maar alle plekken waren al bezet. Een collega zette met een gezicht vol wanhoop de prullenbak in een hoek, die moest fungeren als toilet.

Later (of eerder?) liep ik in de gang vanwaar ik goed zicht had op de soldaten in het water. Ik wilde ze (opnieuw) fotograferen. Dat was moeilijk, maar het lukte wel. Ik kon de foto’s naar Zuslief whatsapp’ en. Blijkbaar wist de rest van Nederland (of de wereld?) niet dat dit bij ons gaande was. Kort daarna kwam ik Vladimir Putin op de gang tegen, hij was samen met zijn vrouw. Ik was met M. Ik zag aan Putin’s ogen (in mijn droom zag ik ze in close-up) dat hij moe was. Maar ik zag ook dat hij wist dat ik foto’s had doorgestuurd. Hij liet me dat voelen door wat hij zei, hoewel ik me niet kan herinneren wat hij zei. Het intimideerde me schijnbaar wel, want ik was een beetje bang. Hij moest door. Hij gaf me een hand, hield die te lang vast en zei nog dat hij vond dat mijn parfum hem erg aansprak.

:-/

De Russen komen! Meer lezen »

Maand Mei 2014

De maand mei 2014.

Genoeg gedaan, gezien en beleefd. Volgens de foto’s (mijn gids in de tijd) waren noemenswaardig (klik op de foto voor een vergroting):

Het bezoekje aan de tandtechnicus voor de reparatie van een van mijn tanden. Dat was nodig omdat een laagje op mijn tand vrvangen moest worden. Oorzaak: een brommerongelukje van toen ik 18 was en ik bij een vriendin achterop de brommer zat en tegen een paaltje van 10cm breed knalden. Ik had een helm op, maar het kinbeschermingsgedeelte knalde tegen mijn tanden. Sindsdien ging die tand langzaam verkleuren. Een laagje erover hielp, maar moest nu vervangen worden. Meer dan een halve dag naast hem gezeten, op de vingers van een vakman gekeken en mee mogen maken hoe dat bedrijf in elkaar steekt. Ondertussen moesten er foto’s gemaakt worden en vergelijkingen van de een met de ander. Mooi werk en heet resultaat mag er zijn.

IMG_4736

Dan was er dat concert van Nine Inch Nails in de Heineken Music Hall. Wie? Ja die. Bijzondere band, of eigenlijk is de band maar een persoon: Trent Reznor. De concerten doet hij wel steeds met wisselende ondersteuning. De teksten zijn heftig en gaan diep, de muziek is industrieel: veel biepjes en bliepjes en andersoortige goed geregisseerde geluidjes. Fantastisch concert, visueel spektakel. Echt zo’n: ‘je moet er bij geweest zijn’-ervaring.  Nou, ik was er en ik genoot.

IMG_4850

En dan was daar nog de Nacht Van de Vluchteling. 40 kilometer door de nacht wandelen van Rotterdam naar Den Haag. In de voorloop hebben Zuslief en ik bijna € 500,- opgehaald aan sponsorgeld voor de Stichting Vluchteling. Eerlijk geëgd: mijn eerste Goede Doel waar ik ook echt een actieve bijdrage aan heb geleverd; binnenhalen van geld en fysiek de tocht meelopen. En ik vond ik geweldig om te doen. Daarbovenop kwam dat wij -na een oproep- ook nog 40km met blinde Esther aan de arm hebben gelopen. Ik 30 en bij Zuslief bleek het lengteverschil niet echt superhandig, dus die maar 10. Moe,  maar zeer voldaan zonder blaren, mèt medaille en bos bloemen van Groen Links weer huiswaarts gekeerd onder de belofte dat ik het volgend jaar zeker weer ga doen. En oh ja, die acteur: Waldemar Torenstra was er ook en ging op mijn verzoek graag met ons op de foto 🙂

IMG_4953

Maand Mei 2014 Meer lezen »

Nacht van de Vluchteling

Zoals velen kan ik me geen voorstelling maken van hoe het zal zijn om te vluchten. Om alles achter te laten en geen idee te hebben waar je heengaat en of je het wel zult overleven. Er zijn zó veel mensen op de wereld die op dit moment vluchten.

Voor één nachtje wil ik solidair zijn met hen. Mer Smits en ik lopen in de nacht van 29/30 mei mee in de jaarlijkse ‘Nacht van de Vluchteling’ om zoveel mogelijk geld op te halen voor vluchtelingen en ontheemden wereldwijd. Dit jaar gaan we in het holst van de nacht 40 kilometer lopen voor noodhulp aan de slachtoffers van de grootste humanitaire crisis van dit moment: Syrië. We lopen van Rotterdam naar Den Haag.

Met jouw donatie kan Stichting Vluchteling noodhulp bieden aan mensen die alles kwijt zijn, zoals medische zorg, onderdak en toegang tot schoon drinkwater en sanitaire voorzieningen.

Sponsor jij ons ook? Dat kan via deze link:

http://www.nachtvandevluchteling.nl/desmitsies

 

Opmaak 1

Nacht van de Vluchteling Meer lezen »

Citroën Ami

Citroën Ami Meer lezen »

Registratie

Urenregistratie, kilometerregistratie, facturen, rapporteren (voor zover dat aan de orde is). Lang leve het zelfstandig ondernemerschap. Ook al is het nog maar ieniemienie en gaat een gedeelte van mijn vrije tijd eraan…ik vind het me toch een partij leuk (het ondernemen dan, die administratie iets minder).

😀

Registratie Meer lezen »

Stand van zaken

Tja, jeetje. De tijd vliegt en voor ik het weet is het eerste kwartaal van 2014 alweer (bijna) voorbij. Er zijn weer genoeg zaken gaande.

Een leuke coachingopdracht gekregen, dus mijn tweede baan krijgt ineens ook een beetje meer vorm, fijn! Een stukje extra inkomen, ook niet verkeerd, maar dat komt uiteraard pas na de afronding van de opdracht. Bovendien coach ik in een bijzondere omgeving: de werkomgeving van de coachee. Ik ervaar opnieuw dat als ik loslaat wat allemaal moet, het gewoon vanzelf gaat. Daarnaast is er die steeds terugkerende coachee. Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat zij in me heeft om toch maar weer steeds bij me terug te komen.

Mijn eerste baan is sinds januari weer anders. Weg uit de begeleiding en weer terug naar het beoordelen van bijzondere en specialistische aanvragen. En weg uit mijn woonplaats en weer terug in Rotterdam. In februari de opleiding die hiervoor nodig was ook afgerond. Het gaat om een mens, wetskennis, techniek en creativiteit. Eigenlijk heel erg leuk. Veel op pad, veel ruimte om te leren, niets te klagen.

Dankbaar, ja. Voor alles wat op mijn pad komt. Ik denk met regelmaat aan de mensen in mijn omgeving die tegenslag kennen. Sommigen in hun gezondheid, anderen op financieel gebied. Ik tel mijn zegeningen en ben dankbaar voor de mogelijkheden die het leven me biedt. Niet hoogdravend, nee, bescheiden. Want morgen kan alles anders zijn. Toch?

 

Stand van zaken Meer lezen »

Scroll naar boven