Omstandigheden maakten een verre vakantie niet mogelijk, maar er aan toe was ik wel. Mijn vrije dagen bestonden tot nu toe steeds uit compensatie van teveel gewerkte uren en even weg van het werk was noodzaak. Vier-en-een-halve week vrij had ik, da’s pas lekker. Maar om de verveling niet helemaal toe te laten slaan, moest er wel iets gedaan worden. Voorwaarde: niet te ver weg; het moest met de auto aan te rijden zijn. De compilatie geeft een beetje weer van de bezigheden de afgelopen weken. Genieten van het mooie warme weer, naar de Antwerpse Zoo. Op zoek naar Five-fingers voor zuslief in Hoorn en maar gelijk even door naar Volendam voor paling (goeiendag wat is de paling duur!). Ik heb mezelf een paar nieuwe wandelschoenen aangeschaft in de hoop dat mijn knie daarmee tijdens het wandelen ontzien wordt.

Om toch nog iets van een vakantiegevoel over te houden heb ik een paar nachten in een hotel in Monschau in de Duitse Eifel geboekt. Net over de grens. Mooi wandelgebied, voldoende te zien en dus een prima gelegenheid om mijn nieuwe wandelschoenen uit te proberen. Een enkele keer een dikke knie, maar de trip van 15 kilometer was het zeker waard. Ook de kleinere wandelingen langs de kratermeren waren erg mooi.

Teruggekomen hebben we een langgekoesterde wens in vervulling laten gaan: kanovaren in de Ardennen op het riviertje de Ourthe. Nu was het water niet erg wild en op sommige plekken niet eens erg veel,  maar geweldig was het wel. Een supermooie dag, weinig mensen op het water en hoewel we van 10:00 tot 14:30 uur zijn bezig geweest, mocht het van mij nog wel langer duren.

Op de dag die volgde heb ik me over mijn gene heen gezet en ben op zoek gegaan naar trekkingpoles. Wandelstokken dus. Aanbevolen door de fysiotherapeut. Erg. Ik ben net 29 (of eigenlijk 45) en heb nu al beginnende artrose -lang leve het vrouwzijn en de vroege overgang!- dus als ik nog een beetje mee wil komen in dit leven, zal ik toch concessies moeten doen. Blij mee? Nee, absoluut niet, maar het is zoals het is en mijn protest heeft zeggen en schrijven twee weken geduurd. Gaat steeds beter dus. Dan heb ik het niet over de afgelopen tien jaar waarin ik -tegen beter weten in??- toch maar bleef hardlopen. Maar enfin.

Na de rustdag opnieuw de Ardennen in voor een wandeltocht die we op internet hadden gevonden. Met trekkingpoles dus. De schoonheid van de wandeling compenseerde mijn rotgevoel over het gebruik van die stokken. Wel is het zo dat ik aan het eind van de wandeling stiekem blij was dat ik ze bij had.

In de dagen die volgden gingen we naar de film (Lone Ranger), aten we sushi en bakte ik een taart, gingen we naar het strand bij ‘s-Gravenzande (en opnieuw bedachten we hoe fijn het zou zijn om zo dichtbij het strand te wonen) en bezochten we museum De Fundatie in Zwolle. Heb ik aan het werk gedacht? Ja, maar die gedachten vaak ook meteen weer losgelaten. Op een bepaald moment is namelijk mijn wachtwoord van de webmail verlopen en die kan alleen gereset worden vanaf een computer op de werkplek. Vervelend zeg 😉

Al met al een heerlijke vakantie. En ik heb nog een paar daagjes te genieten voordat het weer om is.