Zojuist een hele post over mijn werk geschreven, maar ook weer weggemikt. Alleen de titel mag blijven. In plaats van de tekst een Polaroid waarop, met betrekking tot mijn werk, vaag op de darkslide een mogelijk nastrevenswaardige opdracht staat:
Omstandigheden die het werk (bijna) onmogelijk maken Meer lezen »
Ik had mijn knalrode Datsun DC10 (? – nee, inderdaad, die bestond niet) geparkeerd naast de andere auto’s. Bij terugkomst zag ik tot mijn schrik en boosheid dat het rechterportier verdwenen was. Gewoon eruit gehaald. En niet alleen van mijn Datsun, maar van alle auto’s ontbrak het rechterportier. Dat feit accepterend bedacht ik me dat het dan gelukkig was dat er nog wel een hordeur (?!) in zat, dan zou ik namelijk niet al te veel last hebben van de regen die viel.
In de categorie: bizarre dromen (een categorie die nog niet bestaat, maar die er misschien wel moet komen).
Eindelijk tijd om even wat te schrijven over Berlijn. We gingen er dus zomaar een paar daagjes tussenuit. Mit das Auto -voorzien van milieuzonesticker– en de Garmin op weg. Aldaar aangekomen lekker weer; veel zon en hier en daar een buitje. Een degelijk hotel, zo goed als aan de Kurfurstendamm en een metrocard die ons overal bracht. Berlijn is groot en er zijn veel highlights. Een aantal dingen al eerder gezien, maar voor zuslief was het allemaal nieuw. We hebben onszelf getrakteerd op een busrondrit door de stad, een rondvaart over de Spree, het museum bij Checkpoint Charlie, een wandeling langs de restanten van de muur en, en, en nou ja, zoveel.
Hoogtepunt van de trip was toch wel die restaurantreservering bij ‘Unsichtbar‘ getrakteerd door zuslief (nogmaals dank!). ‘Unsichtbar’ is eten in het donker. Het idee erachter is dat als je zicht niet meer werkt, je andere zintuigen ineens van zich laten spreken. Bovendien is het een superwerkplek voor mensen met een visuele beperking.
Je moet je voorstellen dat we nog in het licht onze bestelling hebben doorgegeven, opgehaald werden door Markus, een visueel beperkte jongeman, die ons de rest van de avond zou bedienen. Hij leidde ons vervolgens naar een donkere ruimte, waar wij ons diner nuttigden. Het was namelijk echt donker. Zo donker dat we niet één enkel streepje of stipje licht konden ontwaren, zelfs niet na twee uur. Het eten was uitstekend, de bediening perfect. In het begin was het zoeken naar de dingen op ons bord en prikten we regelmatig met onze vork mis. We konden bovendien slechts af gaan op het geluid om ons heen, de geuren, de aanrakingen en de smaken van de gerechten die we voorgeschoteld kregen. Lang verhaal kort, een aanrader! En oh, voor als het nog niet duidelijk was, zo donker was het er:
Jazeker: een ‘Umweltplakette’.
Je kunt namelijk zomaar ineens besluiten om een paar dagen naar Berlijn te gaan (met de auto) en er dan vervolgens geen erg in hebben dat je sinds 2008 (dûh…) zónder een ‘umweltplakette‘ ineens het risico op een bekeuring loopt als je die stad inrijdt. Ohw…okee dan. Vragen we die toch aan? Tuurlijk: dat kan via de reguliere weg tot tien werkdagen duren voor je die thuisgezonden krijgt. Fijn als je last minute vertrekt (not).
Zat maar één ding op: die plakette (lees: sticker) bij TÜV in Apeldoorn halen en hopen dat de voiture voldeed aan de norm. En dat doettie gelukkig. Hij is nu voorzien van een mooie groene sticker met het nummer 4 erop. Ik was het niet van plan (zojuist de Garmin-kaartjes vernieuwd), maar ik kan nu verdwalen tot in het centrum van Berlijn. De mevrouw van TÜV vertelde me overigens dat je -als toerist met een niet Duits kenteken- tot 2012 ook nog met een gele sticker de milieuzone van Berlijn in mag. Misschien wel handig voor wie het nog niet wist.
Het verkrijgen van de sticker aldaar duurde uiteindelijk wel tien hele minuten. Wat nu te doen? Op de heenweg de afslag Otterlo gepasseerd en aangezien ik als klein meisje ooit erg onder de indruk was van de beeldentuin en de collectie moderne kunst van het Kröller-Muller museum, besloten daarheen te gaan. Het was nog steeds mooi. De collectie is super en de tuin geweldig. Japanners -op verzoek- gefotografeerd en een lekker stuk appeltaart van Dudok bij Monsieur Jacques. Een heerlijke vakantiedag.
Natuurlijk, het weekje New York is nog maar net voorbij, maar toch. Op het werk is het ronduit rommelig en dat is werkelijk waar een understatement. Omdat ik mijn anonimiteit op dit blog toch enigszins probeer te bewaren, kan ik niet al te veel de diepte ingaan. Ik probeer het verhaal toch te doen, want het gaat om het gevoel en niet om de details. En het schrijft zo lekker van me af.
Baas voert zaken uit die anderen (lees: politiek) verzinnen. Daar probeert baas enige invloed op uit te oefenen, maar dat lukt niet altijd. Baas boven baas (lees: politiek) heeft soms hele dure mensen in dienst die als beste weten hoe bepaalde zaken uitgevoerd moeten worden. En daarbij worden ze in het gekste geval in het geheel niet gehinderd door enige vakinhoudelijk kennis. Bij ons in de regio Rijnmond liep het proces lekker. De politiek was al eens langs geweest om te zien hoe we het deden en ook vanuit andere delen in het land wilden ze graag weten hoe wij het zo goed voor elkaar kregen. Simpel: fijne teams, goede samenwerking met derden, geweldige manager.
Daar waar mijn beroepsgroep (en anderen) al lang riep(en): “Nee! Niet doen!”, werd gewoon ingevoerd. Geïmplementeerd. Met implementatiemanagers daar, projectmanagers hier, huppeldeflupmanagers her en der.
Resultaat voor mij en mijn collega´s:
De OR moest er aan te pas komen om uit te spreken dat mijn collega’s en ik op die nieuwe werkplek, waar men gewend is aan flex-werkplekken, ook daadwerkelijk een werkplek zouden krijgen. Je weet wel: een bureau, een kast om je naslagwerken in op te bergen, maar ook een spreekkamer waar ik in alle rust met mensen kan spreken. Mijn oorspronkelijke werkplek is sinds half mei verdwenen. Ik heb nog geen nieuwe werkplek; forens nog steeds van het ene bureau naar het andere en mijn naslagwerken zitten in drie verhuisdozen. Onze zakelijke contacten zijn ons kwijt, ze kunnen ons niet meer bereiken. Kortom: de dienstverlening lijdt eronder. Als ik spreek voor dat specifieke stukje werk (de doelgroep waar ik voor werkte) in de regio Rijnmond durf ik best te beweren dat een goedlopend proces gewoon finaal om zeep geholpen is.
En dat baart me zorgen, grote zorgen, juist omdat we van die politiek afhankelijk zijn. Niet om mijn baan, mijn baan is uniek en verbonden aan dit werk. Waar dit werk gaat, ga ik (naar alle waarschijnlijkheid) ook. Een paar partijen staan echter te trappelen om het proces in handen van andere mensen te leggen (die er zeker en vast een nog grotere puinhoop van gaan maken). Ik ben de afgelopen maanden regelmatig met buikpijn naar mijn werk gegaan. Heb me al meerdere malen serieus afgevraagd of Baas en ik wel bij elkaar moeten blijven. Het voelt niet lekker en dat heeft zijn invloed op alles wat ik doe: foto’s maak ik bijna niet, dit blog staat stil, ik heb geen zin in Twitter of Flickr. Het is alleen maar werk en de zorgen die het me baart.
Onrust dus. Waar een weekje New York me wel even kon afleiden, maar de zorgen op de eerste dag erna weer net zo hard terug waren. En in de aanloop naar deze vakantie zaken nog steeds niet geregeld waren en ik dus mét zorgen mijn tot nu toe enige collega afgelopen week in die puinhoop achterliet voor drie weken. Ik moet me bedwingen om niet steeds naar de voicemail op mijn werkmobiel te luisteren of in te loggen op de twee webmailaccounts.
Maar ik heb het nog niet gedaan. Ben nu lekker aan het klussen, dat helpt ook om de zinnen te verzetten. Klusjes die al lang liggen: rolgordijnen ophangen, overgordijnen wassen (oei, dat was hoognodig!), binnenwerk schilderen en zo liggen er nog een paar dingetjes. Èn ik heb gisteren een paar dagen Berlijn geboekt. Toch nog even weg. In het goedkoopste hotel dat ik kon vinden, op de Kurfurstendam. Energie uit leuke dingen verzamelen voor de ongetwijfeld rommelige periode die me op het werk nog te wachten staat.
Even een NYC-boek in elkaar zetten is sneller geschreven dan gedaan. Maar het moet mooi worden en dus neem ik er m’n tijd voor. Films en polaroids scannen, uitzoeken, bewerken en matchen. En dan moet er óók nog een ‘kiekjes’-boek komen. Je weet wel, zo eentje met ‘Smartie op de Brooklyn Bridge’ en ‘Smartie voor het vrijheidsbeeld’. Maar wát een werk. Ben ik even blij dat ik niet aan bruidsreportages doe. ‘k Moet er niet aan denken.
😀
Bezigheden binnenshuis Meer lezen »
Eens in het jaar hebben we hier in het Dordtse, in ons eigen -kuch- Central Park, het Wantijfestival. Altijd weer leuk om er te komen. Lekker met blote voeten in het gras. Iets te eten en te drinken op z’n tijd. Nieuw talent en oude bekenden; een reunie in het park. Wat fijn om bepaalde mensen weer te zien.
Heerlijk.
Van muziek en van toen Meer lezen »
En zo is het weer voorbij.
Het programma is zo goed als gedaan. Blaren onder de voeten van het lopen en toe aan drie weken luieren aan het strand, maar gezien hebben we het! Het was geweldig. De mensenmassa, de vriendelijkheid, de hippe wijken, de trendy winkeltjes, het New Yorkse accent, de skyline, de bruggen, de muziek, de pijn van 11 september, de yellowcabs. Gewoon teveel om op te noemen. Ik ga het ook allemaal niet opnoemen (sorry!), want ik kan het gewoon niet mooier maken dan dat het al in de boekjes staat. Mijn foto’s zullen volgen op het fotoblog en natuurlijk op Flickr.
Empire state of mind Meer lezen »
Ga je naar New York?
Wil je dan voor mij Uggs, Red Wing’s, koelkastmagneten van het Vrijheidsbeeld (?!), een jumpsuit van Abercrombie & Fitch meenemen?
Oh, boodschappenlijstje is vol, kan niet meer op ingeschreven worden.
🙂
