Op zoek naar de doos met de bordspelletjes werd mijn aandacht afgeleid door die ene map met daarin die papieren. Moet je je voorstellen:

Als enig kind is ze geboren uit een huwelijk van net voor de oorlog. Ze weet niet beter dan dat hij haar vader is. Haar ouders zijn een aantal jaren na haar geboorte wel gescheiden, maar ze draagt zijn naam en hij betaalt alimentatie voor haar. Haar vader vertrekt naar Canada en begint daar een nieuw leven. Haar moeder blijft hier en doet hetzelfde. Binnen het gezin blijft zij echter wel altijd dat buitenbeentje met die andere achternaam, dat was niet even gemakkelijk. Contact met haar vader is sporadisch en per brief. Met haar zelfstandigheid, komt ook haar eigen gezin.

We leven ’84. Ze heeft haar dochters verteld dat zij een Opa hebben in Canada. Naar aanleiding van de opnieuw op gang gekomen correspondentie komt Opa voor een zomer over uit Canada en neemt zijn vrouw en allerlei leuke kadootjes mee.

We leven ’88. Haar oudste dochter heeft van haar eerste salarissen gespaard en wil samen met haar zusje op bezoek bij Opa in Canada. Met het vliegtuigticket in haar hand en klaar om te vertrekken, ligt daar ineens die brief van zijn 2de vrouw op de deurmat met daarin de mededeling: ‘Dat hij haar vader niet is’.

Daar staat ze dan. Ná boosheid en teleurstelling komen de vragen. Is die 2de echtgenote bang dat zij als eerste kind en rechtmatige erfgenaam haar kindsdeel bij overlijden zal eisen? Of spreekt ze de waarheid en is hij haar vader niet? Een zoektocht begint (rechtbankarchieven – vergeelde en pijnlijk confronterende scheidingsdocumenten –  instanties), maar strandt door dichte deuren. De mensen met mogelijke antwoorden worden ziek en overlijden. Haar oudste dochter stelt voor een brief te schrijven naar het programma Spoorloos, maar ze ziet op tegen de confrontatie met haar eigen moeder. Tot ook die sterft en haar grootste geheim mét haar de dood ingaat. Ze heeft het er niet meer over en lijkt zich over te geven aan het feit dat de antwoorden op de vragen nooit meer zullen komen.

En zo stond ik dus vanmiddag met die map met papieren in mijn handen. Want zij, die niet wist wie haar vader was, is was mijn moeder. En opnieuw komt bij mij die drang op om Spoorloos aan te schrijven. Zal ik het onderzoek alsnog voortzetten om antwoord te krijgen op de vraag of hij nu wel of niet haar vader was? Een gedeelte van onze ‘roots’ is niet toetsbaar. Op wie we lijken is voor een deel onbekend. Ach, ik weet het niet. Ik heb de documenten voorlopig gescand als backup, waarmee ze eventueel ook gemakkelijker te verzenden zijn. Ik ga er nog eens over nadenken.