Veggie II

Iedere dag weer roep ik dat ik het niet volhou, dat ik het saai vind en de vleesvervangers verschrikkelijk. Bij de ‘borrel- op-de-zaak’ (die gelukkig maar zelden plaatsvindt) altijd weer enigszins gênant om te vragen wat de hapjes zónder vlees zijn. En vaak zijn die maar van één soort: van die -blergh- mini-kaassoufflés. Bovendien levert mijn vraag geheid een discussie. Zodra ik zeg dat ik geen vlees meer eet voelen een hoop mensen zich geroepen zich aan mij te verantwoorden waarom zij wél vlees eten.  Vrrreeemd verschijnsel…..want ík vraag er niet om en ik veroordeel niemand, iedereen moet vooral doen waar ‘ie gelukkig van wordt (binnen acceptabele grenzen natuurlijk).

Dus al met al leven we vandaag 14 april en ik eet nog steeds geen vlees. Ik ben wél uit eten geweest en heb ook eters over de vloer gekregen. Die krijgen (desgewenst) gewoon vlees. Ik ga mijn gewoontes niet aan een ander opleggen. De stamppottenkwestie is me, omdat ik pas in januari gestopt ben met het eten van vlees, bespaard gebleven.  Stamppot zonder vleesjus…is dat te doen en lekker?? Maar wat denk je hiervan: met het mooie weer nadert wel het barbecue-seizoen. Pfff…iemand nog leuke veggie bbq-recepten (neehee, niet alweer gegrilde pompoen…).

Veggie II Meer lezen »

69

“Ik miste je op het werk vandaag”.

Dat was gisteren, 7 april. Maandag vond ik dat het kon, want hoewel ik op woensdag al mijn vaste vrije dag heb, moest het dinsdag dan ook maar. Want 7 april is de verjaardag van mijn vader. Op de één of andere manier bieden de sterf- en verjaardagen van mijn ouders dé gelegenheid om stil te staan in de hectiek van het leven. En extra aan ze te denken. En me een voorstelling te maken van hoe zijn verjaardag zou zijn gegaan – de laatste verjaardag vóór zijn 70ste.  Hoe zou hun leven er uit hebben gezien? Inmiddels allebei gestopt met werken en genietend van hun (kleine) pensioentje? Lekker weg met de caravan?

Als ik het zo schrijf belachelijk onvoorstelbaar gewoon. Want ik kan me er geen voorstelling van maken. Hoe hard ik het ook probeer. Wat uiteindelijk altijd boven komt drijven is hun ziekbed. Dat heeft blijvende groeven in mijn geheugen gekrast. Ik zou er hele dagen over kunnen vertellen. Maar dat doe ik niet. Hoedanook. Het is inmiddels 8 april. Z’n 69ste verjaardag is alweer over. Op naar de 70.

69 Meer lezen »

X-Factor

Een beetje als de spelcomputer…Idols, X-Factor nooit mijn ding. Maar dit keer kan ik gewoon geen aflevering van X-Factor missen. En dat komt vooral door Lisa. Ik vind ‘r een dijk van een zangeres!

X-Factor Meer lezen »

Foto! II

Ze zijn klaar, uitgereikt en hangen waar ze moeten komen (bijna dan). 15 foto’s per collage en de lijsten meten 150 cm breed en 80cm hoog.

Foto! II Meer lezen »

Wii

Geen Atari, geen Gameboy, geen Playstation of Xbox. Nooit gedacht dat hier in huis nog eens een spelcomputer zou komen. Spelletjes werden via de pc gespeeld (en dat resulteerde in een …*kuch*…Tombraider – en Jazz the Jackrabbit-verslaving bijvoorbeeld). Zeg nooit nooit, want de Wii vormt een uitzondering op mijn regel. Compleet met Wii-Fit en board (het beste excuus voor de aanschaf is dat ‘ie goed is voor je gezondheid :)) en mijn avonden zijn gevuld met onder andere yoga, snowboard en euh…hoelahoepen. Zuslief bokst hier op de foto (klik voor groter) haar tegenstander tegen de grond.

Wii Meer lezen »

Pas op de plaats

Ik hield mijn adem in en blogde even niet. Aad was bezig met het moeilijkste dat een mens in zijn leven kan doen: voorgoed afscheid nemen van je lief. Een onmogelijke taak. Tranen om zijn berichtjes waarin dat definitieve einde onafwendbaar bleek. Gisteravond laat was het zover. Aad, nogmaals vanaf hier: jullie zijn geen moment uit mijn gedachten geweest en dat zal zo blijven.

En zo lag er vandaag bij thuiskomst een rouwkaart op de deurmat.  Tot mijn grote schrik een tweede melding van overlijden. In 2005 schreef ik over mijn vriendinnetje van toen: “…Lief en vooral ook leed hebben we samen gedeeld. Uiteindelijk raakten we allebei (een beetje) onze wilde haren kwijt en verwaterde het contact…”. Blijkbaar plotseling is nu ook zij haar levensmaatje kwijt en was zij óók bezig met die immens moeilijke taak. Verschrikkelijk….Lieve C., ook voor jou geldt dat het contact misschien verwaterd is, maar weet dat je altijd een beroep op me kunt blijven doen!

Pas op de plaats Meer lezen »

Minhad

Dinsdagavond 22:00 uur telefoon.

Oh, vrijdag eet ik denk ik niet mee. Het zal wel laat worden. Dan zie ik je zaterdag wel.

– Okee, goed. Moet je vrijdag doen dan?

Nou, dan kom ik net weer van Minhad en we landen pas om 19:45 in Eindhoven.

– Euh…Minhad??  Landen?? Heb je een med-evac dan?

Ja, oh, had ik dat nog niet gezegd? We vliegen morgenochtend vroeg.

Het wordt al routine voor haar, maar niet voor mij. Ik blijf het allemaal maar een beetje eng vinden. Vanavond is ze gelukkig weer terug. Nu maar hopen dat de landing met het vliegtuig een beetje soepeltjes verloopt en dat ze niet een piloot heeft die nog Nederlands moet leren: Ik land – Hij landt – Wei land .

Ja, flauw, ik weet ’t  🙂

Minhad Meer lezen »

Scroll naar boven