Morgen krijg ik een Leica R4 te proberen. ‘Hij’ moet er vanaf en zoekt een koper en voor mij wil ‘ie wel een mooi prijsje maken. Camera, motordrive, drie objectieven en nog wat los spul als filters, converter en handgreep.
Da’s effe iets anders dan de € 5,- rommelmarktcamera’s die ik meestal scoor.
🙂
Afgelopen maandagavond na mijn cursus werd ik door een collega gebeld.
“Zit je? A. is gisteren onverwachts overleden.”
“Hè? Wát zeg je?”
“Je hoort het goed. A. is gisteren overleden…”.
A. heeft in januari zijn 45ste verjaardag gevierd. Gelukkig getrouwd en vader van twee kids. Gek op Feyenoord, internet en auto’s en een kei in zijn werk. Nooit te beroerd om een stapje extra te doen, altijd opgewekt en integer, nooit klagend. Een van de weinigen die ook op vrijdag werkt, net als ik. Een stille meelezer op dit blog. Hij reageert reageerde altijd op het werk op de postjes die ik schrijf. “Hee, ik las dat…”.
Afgelopen woensdag zijn er al heel veel mensen van A. afscheid wezen nemen. Met zo’n 60 à 70 collega’s hebben we vrijdag tijdens de plechtigheid ons medeleven betuigd aan de familie van A. De onderlinge verbondenheid op mijn werk is, voor zo’n immense organisatie, op zijn minst bijzonder te noemen.
Als een grote familie Meer lezen »
“U bent verbonden met de automatische telefoonbeantwoorder van de tandartspraktijk van de tandarts van Smartie. De tandartspraktijk is wegens vakantie gesloten tot (!) 23 februari. “
Ja hoor. Heb ik weer.
Na bijna 20 jaar onderdeel van mijn gebit te zijn geweest besloot het klompje goud op de foto dat het, ná een duwtje van een tandenstoker, welletjes was. Nu rest er op de plek van de kroon slechts het scherp gerand stompje van wat ooit mijn oorspronkelijke kies was. Maandag toch maar even bellen naar de vervangende tandarts voor een noodkroon. Ik denk dat mijn eigen tandarts na zijn vakantie maar gewoon met de definitieve aan de slag moet.
Wel één voordeel: kan er gelijk een mooie witte in 🙂
Over klompjes en stompjes Meer lezen »
Een tiener wordt beschuldigd van de moord op zijn eigen vader. De jury, bestaande uit twaalf totaal verschillende persoonlijkheden, gaat zich beraden over de vraag of hij schuldig is of niet. Aanvankelijk schijnt er weinig twijfel te bestaan over de schuld van de jongen en het overleg van de mannen lijkt snel afgelopen te zijn – iets waar niemand rouwig om is aangezien het de warmste dag van het jaar is en de ventilator in de kamer niet werkt. De juryleden zijn geïrriteerd, ze hebben hun leven op pauze moeten zetten voor het proces, het is warm, ze hebben plannen, ze willen naar huis.
Maar dan komt de stemming. En terwijl elf juryleden ‘schuldig’ stemmen is er een persoon die het daar niet mee eens is. Jurylid nummer acht (Henry Fonda) beseft dat er een leven op het spel staat (als de jongen schuldig wordt bevonden wacht waarschijnlijk de doodstraf) en vindt dat er een weloverwogen beslissing moet worden gemaakt. Hij heeft het gevoel dat er iets niet klopt aan de zaak en is vastberaden de anderen daarvan te overtuigen.
De boodschap van 12 Angry men is erg progressief voor zijn tijd (1957). Lumets film is een filmische aanklacht tegen ongegronde vooroordelen en kritiekloze kortzichtigheid. De film imponeert nog steeds door zijn kracht en voor een filmdebuut is 12 Angry men bijzonder zelfverzekerd en foutloos.
Ik heb ‘m gezien tijdens de psychologielessen van mijn laatste opleiding. Zo’n film die in je mijn systeem blijft hangen. Al tijden schiet de titel in en uit mijn gedachten (oja, bestellen…) en nu eindelijk is ‘ie er. Misschien heb je ‘m ook al gezien, het is ten slotte een klassieker. Verplichte kost wat mij betreft en hij hoort eigenlijk thuis in de ‘moet zien’- lijst van íedere opleiding.
Dit keer mocht ik opnieuw aanwezig zijn bij een voorstelling van theater Maatwerk: de Camping. Een lekker luchtig stuk, vol overgave gespeeld.
Eigenlijk bedoeld als straattheater, maar doet het binnen ook prima. Nogmaals: een aanrader. Als je ooit in de gelegenheid bent: ga gewoon eens kijken. Tis erg leuk.
Laatste aanwinst (ja, nu pas) en halverwege het verhaal al uit: ‘Echte mannen eten geen kaas- vier jaar in handen van een loverboy’ van Maria Mosterd. En binnenkort (ja, ook nu pas) bij Smarts op de deurmat: ‘Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht’ van Mark Haddon.
Beiden van harte aan te raden.
Van Baas mocht ik naar cursus. Vandaag en morgen. In een hotel dat geweldig met de auto te bereiken is: het ligt pal aan de snelweg. Helaas ben ik aangewezen op het OV, dus maak ik een minirondreis door het Brabantse met respectievelijk bus, trein, bus en de benenwagen door een halfbevroren gemeenteplantsoen. Maar ik doe het graag, ik krijg er namelijk informatie over psychische en psychiatrische ziektebeelden. De nadruk ligt vooral op de Borderline PersoonlijksheidsStoornis, ADHD (en alle subvormen) en autisme (en autisme aanverwante stoornissen). Zeer interessant en zeer ingewikkeld. Ongrijpbaar en lastig in te voelen. Ik bemerk bij mezelf meestal een groot vraagteken. Want…gaat het over ziekte en dus over een beperking? Of heeft gedrag er soms iets mee te maken? Of gaat het samen? Is de beperking misschien een resultaat van een bijzondere (of geen) opvoeding?
Op al deze vragen krijg ik deze twee dagen helaas geen antwoord. Want een antwoord weten is de oplossing van de groot maatschappelijk probleem.
Dragen ze nou echt geitenwollen sokken, zien ze bleker dan anderen en komen ze iets tekort?
Ik ben geen wereldverbeteraar, géén lid van de Partij voor de Dieren (ook geen PVDD-stemmer trouwens) en ik weet heus dat mijn individuele acties op de hoeveelheid mensen die onze planeet bevolkt écht niks uitmaken. Toch doneer ik aan WNF, dierenbescherming, stichting Aap, Greenpeace, Vogelbescherming, neem ik groene stroom en gas af en ik vergeet er vast nog een paar. Een kapitaal voor dieren, klimaat en milieu in de hoop dat velen één grote maken en het dan tóch uitmaakt.
Misschien wel juist daarom krijg ik steeds meer moeite met berichten over het eten van vlees, dierenleed, de effecten ervan op klimaat en gezondheid. Want het eten van vlees heeft zoveel invloed op juist al die dingen. Zonder verder ook maar iemand te willen overtuigen:
Ik heb me daarom afgelopen weekend voorgenomen voortaan geen vlees meer te eten. Géén dieren meer op het menu van Smartie. Geen vlees, geen vis, geen gevogelte, geen schaaldieren, geen kaas met dierlijk stremsel. Of het moeilijk is/gaat worden? Geen flauw idee. Ik zal het ondervinden. Volgens mij zijn er tegenwoordig voldoende alternatieven voorhanden. De 4-wekelijkse gang naar de bloedbank zal in ieder geval uitwijzen of het bloedarmoede-vooroordeel waar is. Ik zie het maar een beetje als het stoppen met roken; een gewoonte waar je vanaf stapt, die eigenlijk gewoon goed voor je is en uiteindelijk misschien ook voor het grotere geheel. Ik verander de wereld en begin bij mezelf. Wens je me succes???
Oja, voordat je ‘m inkopt: ik wens niet met konijn of geitenwollensok aangesproken te worden 🙂
De tijd schrijdt voort alsof het niet zo is geweest. Of juist alsof het altijd zo is geweest. En toch. Als die dag dan weer is aangebroken, gaat er automatisch een belletje. Mens, wat ben je alweer lang weg.