Heb jij met de feestdagen ook je huis volgehangen met draadlampjes en gaan ze nu weer terug in de doos omdat je er geen andere functie voor weet?
In Parijs liepen wij tegen een winkeltje aan waar we een leuke oplossing zagen. Als je nou geen lampjes hebt, ook geen probleem; ze verkopen er ook gewoon een kit. Én big balls – en zeg nou zelf: wie wil er nou géén big balls? 🙂
Vannacht ook zo rot geslapen? Ik heb dat sowieso wel vaak van zondag op maandag, maar zeker ook de eerste maandag na twee weken vrij. Door dat slechte slapen was ik er wel al om een uur of half twee van op de hoogte dat het sneeuwde. En om half drie kreeg ik gelukkig ook nog mee dat de strooiwagen met een vaart van 80 kilometer per uur door de straat denderde. Waarschijnlijk was dat niet zo, maar in de stilte van de nacht klonk het in ieder geval als veel te hard.
Half zes geworden, bleek dat ik tien minuten daarvoor toch eindelijk in slaap was gevallen (zul je net zien, grmpf). Prrr-prrr-prrr, ging het trilalarm van m’n mobiel. ‘Nog even…nog heel even…’, dacht ik, terwijl ik wist dat ik er gewoon uit moest want het had gesneeuwd en er moesten ramen geschrapt (gekrabbeld, zeggen sommigen) worden.
Ondanks de strooipoging van vannacht bleek het glad op de weg. Voorzichtig dus op weg naar het station om daar (gelukkig) in de wamte van de trein te stappen, die wonderwel op tijd vertrok. “U zult vandaag gemiddeld 125 x gezoend worden”, kopt de Metro in de advertentie op de voorpagina. Oh, dear, daar gaan weer: de nieuwjaarsreceptie. Maar als ik bedenk dat ik degene ben die op nieuwjaarsdag met buikgriep thuis zat, hoef ik me geen zorgen te maken. De anderen misschien des te meer 🙂
Uiteindelijk verliep deze dag weer gewoon als alle andere dagen. Op mijn werkplek wachtte mij een volle mailbox en telefoongesprekken. Ik ging over tot de orde van de dag. Zit jij ook alweer in je dagelijkse ding (of ben je er misschien niet eens uit geweest)?
Ik moet zeggen dat WordPress me erg bevalt. Zeer gebruiksvriendelijk en het werkt (meestal) gewoon zoals je verwacht dat het werkt. Het switchen van layout is een kwestie van downloaden, op de juiste plek zetten en ‘klik’ gebruiken. Supergemakkelijk. Er worden door hele gemeenschappen ‘widgets’ gemaakt, die je met dezelfde eenvoud kan plaatsen of weghalen, zoals de tag-cloud in de zijlijn. Kleine handige en leuke scriptjes en programmaatjes.
Wat een beetje jammer is, is dat er geen Pivot-archief-importeer functie is. Dat betekent dat ik mijn archieven niet zomaar 1,2,3 over kan plempen in dit blog. Maarja, van op een linkje klikken is nog geen enkele bezoeker weggebleven, dus helaas, we moeten het er maar mee doen. Over spam kan ik natuurlijk nog niets zeggen. In principe mag iedereen vrij reageren (en er is natuurlijk een Akismet-plugin actief), mits ik de eerste reactie van een nieuwe reageerder maar heb goedgekeurd. Dat lijkt een simpele oplossing. Ik ben ook benieuwd of het zo werkt.
Over de layout? Ik ben niet zo te spreken over de donkere grijze balken in die witte achtergrond. Dus of deze layout (schaamteloos van internet geplukt natuurlijk) een blijvertje is, weet ik nog niet. (Gefikst!) Deze layout biedt (in tegenstelling tot een eerdere die ik probeerde) wel de mogelijkheid met die widgets te werken, vandaar nu even mijn keus voor deze. Zover zo goed. Het lijkt erop dat de meest basale zaken werken. Zoniet, dan verneem ik het graag. Tot blogs!
2009 was nog niet eens een uur oud toen ik al projectielbrakend de weg naar mijn huis aflegde. In die driehonderd meter tussen daar en hier kwam het met veel liefde bereide avondmaal in golven mijn lijf uitzetten. In de tuin (geen flauw idee van wie, maar in ieder geval mijn excuses), in de bosjes bij het basketbalveldje, op het grasveldje en in het gemeenteplantsoen. Alles wat in mij zat moest en zou er uit, op welke manier dan ook.
Een lekker begin van 2009. Het kan alleen maar beter worden :-S
Ik wens jullie een geweldige jaarwisseling en veel gezondheid, geluk en liefde voor het jaar 2009!
Okee, dees’ is dus verhuisd. Vooralsnog ziet het er anders uit, maar niet veel moeilijker dan Pivot, dat ik voor die ander blog gebruik. Ook ziet het er op ’t eerste gezicht niet onaardig uit. Dus wie weet is het nog een optie zodra ik moet bezuinigen, dus provider: pas maar op. Ik ben zo weer overgestapt!
Het is nog maar de vraag of ze ze nog gaan maken: de Polaroidfilms. Er zijn geruchten van wel, maar het zou best kunnen zijn dat Fuji (die nog steeds instantfilms maakt) en Polaroid de handen ineen slaan en tot een samenwerkingsverband komen, waarbij de bestaande Fuji-films worden omgedoopt tot ‘nieuwe’ Polaroidfilms. Ik wacht het maar af. Ondertussen lijkt de inventaris van de fabriek in Enschede opgekocht te zijn door een bedrijf in Oostenrijk. Je moet er een paar centjes voor betalen, maar een nieuwe ‘oude’ voorraad films is (tijdelijk?) weer beschikbaar.
Polaroid zelf dacht van de zomer met een nieuwe instantmanier te komen door de Polaroid PoGo op de markt te brengen. Een klein zakformaat printer. Verguisd door fervente Polaroid-liefhebbers, werd het ding in eerste instantie aan de kant geschoven. Ik kwam zelf niet verder dan het bestellen van een proefpakje papier, ik had immers de printer niet. Maar vandaag dan eindelijk wel. Via Bluetooth of USB worden je fotootjes op visitekaartjesformaat geprint (zie hier voor een grappig en informatief filmpje). De printjes zijn tegelijk ook stickertjes en de kwaliteit van de print valt of staat met de kwaliteit van de camera die ze maakt.
Al met al in ieder geval die bijzondere retrokleuren die we van Polaroid kennen. Een leuk hebbeding en in combinatie met een notitieboek weer die mogelijkheid om ter plekke een reisverslag te fabriceren. Van Parijs bijvoorbeeld 😉
Fijne feestdagen allemaal!
Ik schreef het al. Waarom? Nou gewoon omdat:
– er een vriendin woont
– het met de auto maar 3,5 uur rijden is (éch wel! – op zondagochtend dan…)
– ik nog steeds de weekmarkten van Parijs niet van dichtbij heb gezien
– het uiteraard een aggenebisj hotel is, maar ach wat ben je daar nou eigenlijk?
– zuslief nog niet eerder in Parijs was en zij mag kiezen wat we allemaal gaan zien
– mijn vrije dagen toch op moeten (wat vervelend zeg)
Ken je dat verhaal van die mensen die (alweer) naar Parijs gingen?
😀
