Etiquette

SmaRts is niet (helemaal) geëmancipeerd, blijkbaar. Al tijden erger ik me namelijk ’s ochtends. Op het perron van het station. Daar staat SmaRtie (1,64 mtr groot – kuch) tussen al dat andere -voornamelijk mannelijke- werkvolk, op weg naar den arbeid. Alles gaat goed tot daar de trein komt. Notabene om 06:12 uur (zo vroeg pak ik de trein), willen de heren persé een zitplek (alsof die er niet genoeg zijn op dat tijdstip) en zijn in staat mij ondersteboven te lopen op weg naar die plek. Met als resultaat dat ik als laatste in kan stappen. En natuurlijk heb ik nog een zitplaatsje, desnoods pontificaal naast zo’n flapdrol.

Op zoek naar hoe het nou eigenlijk zat met die etiquette, blijkt dat ik weer wat heb gemist. Volgens Wikipedia namelijk: ‘Een andere vorm van beleefdheid die in de loop van de twintigste eeuw grotendeels verloren is gegaan, is het openhouden van een deur voor een dame, hetgeen een welopgevoede heer behoorde te doen. Met de emancipatie van de vrouw werd dit minder op prijs gesteld.’ Da’s lekker…mij is helemaal niks gevraagd!

Etiquette Meer lezen »

Au

Wakker worden en je arm niet meer op kunnen tillen van de pijn in je schouder. Da’s echt een gevalletje van verkeerd gelegen hebben. Neehee, niet van de schoonmaak en niet van de computer. ’t Is links en ik ben rechts. Maar wel au.

Au Meer lezen »

Badderen

Ik kan geloof ik de laatste tijd alleen maar over de badkamer schrijven, lijkt het wel, maar er gebeurt best veel meer hoor. Zo mocht ik van de week op werkbezoek bij een groot kolen en ijzererts op- en overslagbedrijf in de haven van Rotterdam. Ik kon er foto’s nemen, maar helaas was het weer erg prut. Maar toch… enkele foto’s zijn best best aardig en na een beetje bewerken, lijkt deze zo uit een stripboek te komen (vind ik dan).

En de badkamer? Wordt gaaf, maar ligt nu weer even stil. Sneakpreview? Klik dan hier .

Badderen Meer lezen »

Kamperen IV

‘Misschien moet je even gaan zitten’, zei de aannemer. Ojee. Wat nú weer! ‘Nou, ik vond al dat er zo weinig tegels waren afgeleverd, dus ik heb naar de leverancier gebeld en ja hoor, ze zijn in het hele verhaal je vloer vergeten mee te nemen: niet berekend en niet besteld. Dus, dat betekent 10 vierkante meter extra dat opnieuw uit Italië moet komen’.

Om een lang verhaal kort te maken: de badkamerboer neemt de kosten van deze tegels voor zijn rekening en da’s maar goed ook, want de oplevering (en de tijd dat SmaRts in de troep zit) loopt nu nog eens twee weken vertraging op.

Kamperen IV Meer lezen »

Portfolio

Hij is een ambitieus joch (musical, reclame, modellenwerk) van 13 en vraagt me of ik foto’s van ‘m wil maken voor zijn portfolio. Mijn mededeling dat ik geen professioneel fotograaf ben, geen studio of lampen heb, maakt ‘m niets uit: “Ik vind je foto’s echt heel erg mooi. Juist omdat je er zoveel plezier in hebt, en ze zijn vaak “lekker gek” en daar houd ik wel van!” Ik ben er nog niet helemaal over uit, maar (natuurlijk…) ik neig naar: als hij denkt dat ik kan bijdragen in het waarmaken van zijn (ouders?) droom, waarom dan niet?

Portfolio Meer lezen »

Kamperen III

Okee, SmaRtie kan dan wel in bad, maar dat betekent nog niet dat het allemaal maar lekker langer mag duren. Hebben ze eindelijk de juiste tegels bezorgd (treinstaking voorbij) en hebben ze zich de hele zaterdag in het zweet gewerkt om wat van die verloren tijd in te halen… hebben ze de grote tegels gezet op de plek waar de kleintjes moesten komen! Oeps, klein pechie. De lijm was gelukkig nog niet gedroogd, dus konden ze vandaag (op zondag notabene) de boel weer van de muur halen. Haastige spoed…enzo…

Update 26-11: Opnieuw werkten zij zich in het zweet vandaag, mét resultaat!

Het gaat echt helemaal goedkomen!

Kamperen III Meer lezen »

Quote van de dag II

Een collega in haar -ietwat kritische- reactie op het interne weblog van één van de projectmanagers:

Ondanks alle goede bedoelingen van hun kant, zijn het voor mij het net krijsende meeuwen, ze komen aanvliegen, schijten de boel onder en vliegen weer weg. Wie mag dan weer opruimen? De gewone medewerker.

Quote van de dag II Meer lezen »

Tante T.

Tante T. woont in Spanje en kwam halsoverkop naar Nederland toen ze hoorde dat mijn moeder, haar nicht, ziek was. Een periode waarin tijd zoveel sneller ging dan de mogelijkheid ma bij ons te houden. Tante bleef bij ons om te zorgen, maar de laatste dagen van mijn moeders leven heeft ze niet meegemaakt. Ze vond dat iets waar zij niet bij hoorde te zijn. Ze leest ook altijd hier mee en haar reacties volgen vaak per email, omdat ze niet zo goed weet hoe het reageerding werkt. Als ik in de statistieken de Spaanse provider voorbij zie komen, dan weet ik dat ze er was. Nu is ze weer in Nederland. Zomaar voor een weekje. En natuurlijk ben ik even bij haar langsgegaan. Dat moet. Het is goed om ‘r te zien. Het is ook weer goed om weer even terug te zijn in die tijd dat mijn moeder zo ziek was maar o zo blij met háár komst.

Wat mijn moeder had met haar vrienden en familie, heb ik niet. Ik ben haar niet. Alles maar bijhouden, iedere verjaardag, iedere gebeurtenis. Ik ambieer het ook niet. En het feit dat ik van mijn moeders kant van de familie eigenlijk zo goed als niets meer verneem, wijt ik ook vooral daar aan. Ik bén haar niet en wat verwacht ik eigenlijk van ze? Niets. Met de dood van mijn moeder is de gemeenschappelijke factor verdwenen. Althans…met dat argument maak ik mezelf maar wat wijs. Want die gemeenschappelijke factor is er nog wél. En dat merk ik vandaag weer bij Tante T. Dozen vol herinneringen worden opengetrokken en met iedere anekdote is mijn moeder weer even bij me. Het is fijn om het over haar te hebben. En door het te delen lijkt het wel alsof de herinneringen net even wat tastbaarder worden.

Tante T. Meer lezen »

Kamperen II

De tegels staan op een trein in Basel te wachten tot de staking in Duitsland voorbij is, maar het bad kan in ieder geval worden gebruikt! Joepie! SmaRtie heeft er net tot ouwevrouwtjesvingers in liggen weken! Héérlijk! 😀

Kamperen II Meer lezen »

Scroll naar boven