29 plus
(klik voor groter)
“…ook al word ik binnenkort 29+…”
Pfff…kunnen we morgen niet overslaan?
Met dank aan mijn zeer gewaardeerde collega’s H. & H. die geen moment onbenut laten…
😉
Bende
Ooit, in een vlaag van verstandsverbijstering, dacht SmaRts het ook maar eens te doen. Want ‘waar doen al die andere mensen het dan van?’ Rondom het overlijden van mijn ouders, geheel in de plukdedagwantmorgenbenjedood-stemming, belde ik de DSB-bank op; lage rente, je weet wel, van dié reclame. Ik wilde óók verbouwen en ik wilde óók een nieuwe auto. Sparen zou een eeuwigheid duren en het afbetalen van dat huis? Wie dan leeft, die dan zorgt!
Dus daar zat ineens zo’n mevrouw binnen die gretig gebruik maakte van SmaRts d’r nieuw verworven laatmaarwaaien-mentaliteit. Binnen no time zou SmaRts d’r hypotheek ongeveer verdubbeld (!) worden, maar ‘daar merk je per maand niets van want de rente is zóó laag…’ Ze was nog niet de deur uit of de paniek sloeg toe en het kwartje viel. Want wie doet er nou toch zaken met die ‘Dirk Scheringa Bende??’ Als een idioot alles weer afgezegd, een kapitaal aan aangetekende brieven weggedaan en nooit, nee, nooit (!) de polis van ze teruggekregen. Gelukkig bleef alles bij het oude. Behalve die polis dan. Die was bij hun. Grmpf. Maar…inmiddels verlopen en niet meer belangrijk.
En toch word ik zo ongeveer iedere maand gebeld door mensen van een callcenter die zeggen dat ze uit hoofde van de DSB-bank bellen. Mijn haren gaan overeind staan als ik die naam hoor en ik laat ze niet eens uitpraten. Ik wil er gewoon niets, maar dan ook niets mee te maken hebben. En vanavond belde er weer één. Verspilde moeite voor haar en voor mij. Nee, ´ze ging er dit keer écht voor zorgen dat ik uit de database verwijderd werd´. Ik ben bang dat het haar niet gaat lukken, want haar enige taak is afspraken regelen. SmaRts weet heus wel wat callcentermedewerkers doen. Grmpf.
Weekend
Verblijd met de bevestiging van mijn geslaagd zijn in briefvorm, vereerd met een feature in logspot, een nieuwe layout voor mijn fotootjes en een nieuw speledingetje in de vorm van Feedburner. Tussendoor lekker van het zonnetje genoten…en óver is het weekend. Wat gaat de tijd toch snel als je het naar je zin hebt!
Eindgesprek
Ik schreef al genoeg over mijn werk en de opleiding die ik ervoor volg. Zo’n anderhalf jaar na de start was het nu tijd voor een eindevaluatie in de vorm van een eindgesprek. Een gesprek met een commissie van wijze heren die mij vakinhoudelijk gingen beoordelen op mijn houding, mijn gedrag, mijn kennis. Aan hen moest ik de keuzes die ik maak in mijn werk verantwoorden. Waarom heb je dit gedaan? Hoe ben je tot die beslissing gekomen? Waar heb je dat vandaan en hoe heb je dat vorm gegeven?
Een positief resultaat maakt dat ik me binnen het vak mag registreren en na een x-aantal jaren zelfs kan laten certificeren. Altijd handig voor het geval Baas binnen mijn beroepsgroep met boventalligheid te maken krijgt en ik die arbeidsmarkt op persoonlijke titel moet gaan verkennen en veroveren.
En je raadt het vast: dat gesprek was vandaag. Goed bedoelde waarschuwingen over mijn gesprekspartners naast me neer leggend, besloot ik het gesprek open in te gaan; klaar om de feedback op mijn functioneren met open armen te ontvangen (mijn lessen gesprekstechniek lagen me immers nog vers in het geheugen). Ik had de dag mee: één van de wijze heren was verlaat. Dat gegeven vatte ik op als een 1-0 voor mij. Ik was er immers ruim op tijd en goed voorbereid. Toen het gesprek uiteindelijk van start ging, liep het als een trein. Hier en daar een kritisch puntje, maar niets waarvan ik direct onder de indruk was of erger: van mijn stuk raakte. Integendeel. Enigszins teleurgesteld dat we het ‘hier’ niet over hebben gehad en ‘daarover’ ook niet, eindigde het gesprek met de toezegging dat ik vanmiddag mobiel op de hoogte gebracht zou worden van hun oordeel. Collega’s waren overtuigd van een goede afloop – “Doe mij maar slagroom van de Hema!” – en vroegen zowat iedere tien minuten of er al bevestiging was. En net toen ik riep dat kwart voor 4 wel een mooie tijd was om mij in te lichten, kwam daar dat verlossende telefoontje met de mededeling: Gefeliciteerd, je bent er door!
“Volwas”, zegt mijn wijze mentor. Nadrukkelijk en gelukkig niet ´volwassen´, want dat wens en hoop ik eigenlijk nooit te zijn, ook al word ik binnenkort 29+
🙂
Torenkraan vervolg
Met ieder antwoord ontstaat weer een nieuwe vraag. Hoe interessant kan iemands job zijn?! En met mijn nieuwsgierigheid besmet ik andere collega’s, die nu ook met enige regelmaat met een nieuwe vraag komen aanzetten. Maar ik was al een eind verder. Gisteren en vandaag keek ik op het juiste tijdstip en zag ik beide kraanmachinisten naar boven klimmen. Ja, klimmen!
Vandaag besloot ik dat ik in mijn lunchpauze maar eens een bezoekje moest afleggen aan de bouwput. Op zoek naar antwoorden. En ja hoor, wie kwamen daar naar beneden geklommen om zich zeer welwillend, tijdens hun lunchpauze, aan mijn vragenvuur te onderwerpen: beide kraanmachinisten! En al bij de derde vraag kreeg ik: “Nou, dan moet je maar eens een keertje mee naar boven”. “Kan dat zomaar?”, vroeg ik voorzichtig. “Wat mij betreft wel, we moeten het wel eerst even bespreken met de uitvoerder en het lijkt me handig dat je nog even geduld hebt tot het liftje geïnstalleerd is. Moet je wel je fotocamera meenemen enneh…je weet toch wel dat het 90 (!!) meter hoog is en dat dat ding niet stil hangt?” “Ja natuurlijk!”, zei ik stoer en voelde me steeds kleiner worden naast die 90 meter hoge kraan.
De definitieve afspraak moeten we nog maken, maar het idee is al geweldig en het enthousiasme van de machinisten ook. Ik blijf toch ook steeds maar erg onder de indruk van de drive die mensen hebben en vinden in hun werk. Geweldig. Wat een baan heb ik. 🙂
Torenkraan vervolg Meer lezen »
Pino II
Het begon met haar ene oog: binnen no time grijs. En nu ook haar andere oog. Staar. Maar ze houdt stug vol. Slaapt het liefst in mijn handen (lekker warm) en moet met beleid in haar kooi manouvreren. Het verhangen van stok of tak heeft onherroepelijk een val tot gevolg. Ach gos, ze is nu echt een blinde vink…
Torenkraan machinist
Bij deze een oproep ter bevrediging. Van mijn nieuwsgierigheid dan welteverstaan. 😉
In mijn werk is het handig om veel te weten van arbeid. In het algemeen, maar ook specifiek. Vanaf mijn werkplek kan ik deze twee kranen zien. Ze zijn hoog, erg hoog. Nu heb ik geen tijd (nee, echt niet!) om hele dagen naar buiten te kijken, hoe graag ik dat ook zou willen, en ik zie dus niet alles wat er rond die kranen gebeurt. Sterker nog: ik begin om 07:00 uur als de bouw nog stil ligt en ik kijk van mijn bureau op bij de eerste beweging van een kraan, meestal zo ergens rond 08:00 uur. Dan heb ik dus net alle ‘start-actie’ gemist; de machinist zit er al in. Daardoor blijf ik aan het eind van de dag steeds met een aantal vragen zitten over het werk van de torenkraanmachinist.
Klimt de machinist naar boven en weer naar beneden?
Ik heb het nog niet kunnen ontdekken, maar het moet haast wel. Een lift zit niet in of aan de kraan en in de toren is een laddertrap te zien met om de zoveel meter een ‘uitrustplateau’.
Komt de machinist met de lunch naar beneden of blijft hij boven?
Ik kan me voorstellen dat de bouw een tijdje stil ligt als dat zo zou zijn en dat kost weer geld. Stel dat hij boven blijft (lunchkoffertje mee?), dan komt er uiteraard die andere vraag:
Hoe doet ‘ie dat dan met poepen en piesen?
Op dat piesen kan ik zelf nog wel iets bedenken (jerrycannetje?), maar dat poepen!? En tegelijkertijd bedenk ik dan weer de praktische maandelijkse problemen waar een vrouw mee zit, en dus daardoor alleen al, niet geschikt zou zijn voor dit werk?
Arbotechnisch is er best wat te vinden over torenkranen, maar zo heel specifiek jammergenoeg niet. Jullie merken het wel: ik rol van de ene vraag in de andere. En ook al valt het misschien in de categorie ‘lekker belangrijk’, zolang die vragen niet beantwoord zijn, blijven ze in mijn hoofd hangen. Dusss…heeft iemand ook de antwoorden?
Torenkraan machinist Meer lezen »
Room with a view II
Vandaag was ik in de gelukkige omstandigheid om op uitnodiging van de Rotterdamse politie in de meldkamer van de Rotterdamse hulpdiensten (politie, ambulance en brandweer) te zijn. Ik ben zeer onder de indruk van het werk dat ze er doen. De mensen die er zitten, werken met verschrikkelijk veel verantwoordelijkheidsgevoel, analytisch vermogen en een flinke dosis ervaring. Uiteindelijk weten zij immers precies wat er moet gebeuren als de burger, om wat voor reden dan ook, 112 belt. Het hart van onze hulpdiensten, zo kun je het eigenlijk wel stellen. En ze zitten op een geweldige werkplek met een mooi uitzicht over Rotterdam (jawel, ik mocht mijn camera meenemen!). Het komend weekend zullen ze er vast genoeg te doen krijgen : de havendagen staan bij hen letterlijk voor de deur.
Room with a view II Meer lezen »
Ja?
Ben er wel, maar eigenlijk niet helemaal. Zeer bezig met drukte. De kogel is door de kerk voor wat betreft de badkamer. Die wordt kapitaal en zó mooi dat de komende kerstdagen waarschijnlijk in de badkamer zullen worden doorgebracht. 🙂
Verder was ik op zoek naar een geschikt brandprogramma voor onder Vista. Vista is geweldig, maar sommige dingen werken niet, of niet bij mij. Nero zorgt op mijn systeem op zijn best voor algehele traagheid en in het ergste geval voor een totale hang van het systeem. Weg ermee dus, maar wat is een goed alternatief? Tig installaties verder, lijk ik dat gevonden te hebben in CloneCD en CloneDVD. Nu kan ik eindelijk die, aan tante en oom beloofde jaren-50-en-60-cd-tjes, kopieren en dat dvd-tje met de laatste Italie – tweedaagse – foto’s branden en opsturen.
En dan heb ik het nog niet over dat plotselinge overlijden van die voor haar dierbare, die twee bruiloften die gevierd moesten worden en het werk dat uiteraard de nodige energie vergt. De laatste foto die ik gemaakt heb dateert notabane van 4 augustus! Het is dus een beetje komkommertijd hier op het blog, maar gelukkig is er in ieder geval weer één nieuwe goed leesbare blogger bijgekomen, dus ik verwijs u for the time being graag naar daar.
Allergie
Bij de bloemenboer, waar ik altijd losse bloemen koop omdat ik er niet meer dan drie in een vaas wil, stond een hele krat gladiolen. Lekker lang en rood; precies goed. Gecombineerd met twee andere langstelige bloemen, perfect voor in mijn vaas. Dat er bij stond dat drie bossen x-euro waren, daar stoorde ik me niet aan. Eén tak was immers voldoende.
Op zoek naar iets wat erbij kon, kwam de tuincentrum-mevrouw naar me toe. “Eéntje kan niet. U moet drie bossen kopen, kijk maar naar het bordje.” Beduusd probeerde ik: “Maar…ik heb maar één tak nodig en geen drie bossen. Ik koop de bloemen hier altijd los.” “Nee”, zei ze “Kijk maar naar het bordje, dat kan niet!”
Vanuit de catacomben van het hiernamaals hoor ik mijn moeder roepen: “Kan niet staat niet in ons woordenboek!” Heel even aarzelde ik en wilde ik de dame in kwestie nog overtuigen, maar bedacht me op tijd dat dát me nog meer energie zou kosten. Nijdig propte ik de gladiool terug in de krat en liep de winkel uit. Het zal wel even duren voor ik er weer kom.