The story continues. Gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op. Het vreemde vrouwtje bleef de afgelopen dagen steeds vaker en langer bij de kuikens. Een enkele keer deed ze een broed- of voedpoging. De kuikens vertrouwden haar niet helemaal en zij was ook een beetje bang voor hun geschreeuw. Maar vandaag, notabene op moederdag, werkt ze hard aan het vertrouwen door ze te voederen, bij ze te liggen, te snavelkroelen en komt zonet hijgend de nestkast binnen met een dikke vette duif en geeft die aan haar pleegkids. Geweldig! Het forum ontploft bijna van enthousiasme en kan alle aanloop niet aan. Het is een klein wondertje dat we van zo dichtbij kunnen meekijken. Ik ben er aan verslaafd. Ik geef het helemaal toe. Maar ik niet alleen. Ik kwam haar er zelfs tegen! 😀

De laatste over het skiën, want er zijn belangrijkere zaken in de wereld dan SmaRts die wél op haar achterhoofd is gevallen!

De hechtingen werden zonder verdoving gezet. Ben ik geen bikkel? 😉 En uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming aan. Het vooruitzicht van een week op een terras zat me niet lekker. De hechtingen in mijn hoofd waren het probleem niet, maar die verrekte kuit wel. De dag ná de reis kon ik er niet op lopen (maar probeerde het wel), de tweede dag ging het onbelast (maar probeerde het stiekum wel). De derde dag vertikte ik het nóg langer om toe te kijken en ik besloot te vertrouwen op mijn techniek. De skischoen zat als spalk om mijn kuit en wonderwel: in een ouwelullentempo (dat dan weer wel) waren de bochten best te doen. Alles met beleid. Dus dan moet je ook regelmatig effe rusten. En hoe kan dat beter dan op je ski-stoel? Uiteindelijk kwam alles goed. Er kon geskied worden, de hechtingen zijn er vandaag alsnog door de huisarts uitgejast (want zo oplosbaar bleken ze te niet te zijn) en de wond is gecontroleerd. De neuroloog moet alleen nog even bevestigen dat SmaRts dus wél op haar achterhoofd gevallen is, maar niet echt gek 😀

Vervolg van.

“Rechtsomkeert en terug naar huis!”, was de eerste reactie van mijn medepassagiers. Maar dat bleek verspilde energie. SmaRts is geen opgevert. Als SmaRts op vakantie gaat, dan gáát ze op vakantie. En als dat een ski-vakantie is, dan gáát ze ook skiën. Wat er ook gebeurt. Noem het trots, noem het eigenwijs, noem het zelfs onverstandig, noem het wat je wilt, maar SmaRts zou op de plaats van bestemming aankomen. Een piepklein stemmetje riep steeds maar weer: “En daar zit je dan straks: hele dagen op een terras te wachten tot de anderen van leuke bezigheden terugkomen”, maar…negeren is ook een kunst. Dus huppekee: op naar Tignes. “We zullen wel zien hoe het gaat. Gewoon een dag of wat rustig aan doen en dan zal het heus wel weer gaan!”

Terwijl het eigenlijk mijn beurt was om te rijden moest ik, door dat hele gebeuren, met tegenzin de autosleutel overdragen. Want niet alleen zat ik met een kuit die niet aangespannen kon worden (koppelen bleek onmogelijk), maar ik had het ook erg druk met die hoofdwond waar toch steeds maar wat bloed uit bleef sijpelen. En nee, je denkt toch niet dat je voor onderweg van dat ziekenhuis ook maar één gaasje meekrijgt? Tssssk. Gelukkig was daar die good old multifunctionele keukenrol.

Wordt vast nog wel vervolgd. Ik zal proberen het kort te houden 😉

Vervolg van.

“Rechtsomkeert en terug naar huis!”, was de eerste reactie van mijn medepassagiers. Maar dat bleek verspilde energie. SmaRts is geen opgevert. Als SmaRts op vakantie gaat, dan gáát ze op vakantie. En als dat een ski-vakantie is, dan gáát ze ook skiën. Wat er ook gebeurt. Noem het trots, noem het eigenwijs, noem het zelfs onverstandig, noem het wat je wilt, maar SmaRts zou op de plaats van bestemming aankomen. Een piepklein stemmetje riep steeds maar weer: “En daar zit je dan straks: hele dagen op een terras te wachten tot de anderen van leuke bezigheden terugkomen”, maar…negeren is ook een kunst. Dus huppekee: op naar Tignes. “We zullen wel zien hoe het gaat. Gewoon een dag of wat rustig aan doen en dan zal het heus wel weer gaan!”

Terwijl het eigenlijk mijn beurt was om te rijden moest ik, door dat hele gebeuren, met tegenzin de autosleutel overdragen. Want niet alleen zat ik met een kuit die niet aangespannen kon worden (koppelen bleek onmogelijk), maar ik had het ook erg druk met die hoofdwond waar toch steeds maar wat bloed uit bleef sijpelen. En nee, je denkt toch niet dat je voor onderweg van dat ziekenhuis ook maar één gaasje meekrijgt? Tssssk. Gelukkig was daar die good old multifunctionele keukenrol.

Wordt vast nog wel vervolgd. Ik zal proberen het kort te houden 😉

Het begon ietwat bijzonder. Na zo’n 700 kilometer rijden (nog 400 te gaan) en de verplichte rek- en strekoefeningen op de parkeerplaats werd SmaRts getroffen door een zweepslag in haar kuit. En op zijn zachtst gezegd is dat héél erg balen als je onderweg bent naar je weekje skiën. Maar het werd nog erger. Als reactie op de pijn (waarschijnlijk) knalde ze tegen het asfalt van de parkeerplaats en was even ‘weg’.

Nu is SmaRts wel vaker even ‘weg’…maar dit keer werd ze echter wakker toen de mannen van de Franse ambulance haar inlaadden. Op naar het ziekenhuis. Met de Franse slag (zeer tegen de zin van zuslief) werd de wond in haar hoofd geplakt en gehecht en kreeg ze een recept mee voor gazen, betadine, een doos paracetamol en een zalfje voor haar pijnlijke kuit. Joepie, fijn een weekje skiën.

Wordt vervolgd…