Ik trein alweer een tijdje. Van Dordrecht naar Rotterdam en weer terug. Ergens onderweg kom je twee punten tegen waar (afhankelijk van de provider) de mobiele telefoons het wel/niet of helemaal niet doen omdat er geen bereik is. Station Barendrecht en tunnel station Blaak. Elke dag zitten er mensen in de trein die dat niet weten.

Maar… er zitten ook heel wat mensen in die dat wél weten, want die reizen, net als ik, élke dag dat traject. En iedereen die dat traject vaker reist, weet dat die niet-wetende-mensen (al dan niet luidruchtig) kwebbelend onder het bereik van zendmasten doorschieten en na een minuut allemaal hetzelfde doen: “Kwebbel…kwebbel…kwebbel… … … hallo…hallo?” Telefoon wordt van oor gehaald – even kijken op scherm – oh… grmpf…geen bereik – en jezelf een houding proberen te geven ten overstaan van een hele coupé (wetende? meeluisterende?) mensen.

Mensen die allemaal wisten dat dit ging gebeuren, omdat dat elke dag gebeurt. En NIEMAND die even zegt: “Pssst, tunnel…geen bereik…”. En ik geef het gelijk toe, ik ook niet. Want het is best een dilemma: Ik wil niet net doen of ik zit mee te luisteren. Ik wil me niet tegen iemand aan bemoeien. En bovendien, de rest van de coupé luistert mee. En zo lijkt het alsof er onder de vaste forensen een stilzwijgende deal wordt gesloten: we weten wat er gaat gebeuren, we doen gewoon net of we niets horen, niets zien en we zeggen lekker ook niks. Yesss….daar heb je d’r weer één die tegen een verbroken verbinding zit te blaten!