Ik weet niet of jullie gisteren de uitzending van Zembla gezien hebben, maar man, man. Wat mij dan weer opvalt in zo’n uitzending is dat een werkgever keihard roept dattie niet op (gedeeltelijk) arbeidsongeschikten of ex-WAO’ers zit te wachten en liever die jonge gezonde werknemer heeft. Produceren zullen we en als je onderweg ziek wordt, ben je dus blijkbaar al bij voorbaat afgeschreven.
Nee, ze heeft geen last van eeltpitten en eksterogen. Ze behándelt ze. Ze is (onder andere) de nieuwe lokale pedicure op KAF (Kandahar AirField). Bij gebrek aan gewonden moet je jezelf toch ergens mee bezig houden? Op een raketalarm 2 x per week na, gebeurt er niet zo veel bijzonders. Gelukkig maar toch? Voor haar betekent het wel dat de dagen lang duren. Vrij ben je er eigenlijk nooit, dus je bent constant aan het wachten op wat niet gebeurt. Of met wachten op de post. Ik heb wel tig pakketjes naar daar verstuurd. Sommigen kwamen jammergenoeg niet in één keer aan. Net als in de passagiersvliegtuigen mag ik ook geen vloeistoffen naar Kandahar sturen, dus blijf je beperkt tot negerzoenen (verkeerde woord ik weet ’t), oude kaas, snoep en koekjes. Het doosje met de tube mayonaise kwam linea recta retour. Dat vinden ‘ze’ vloeistof. Het bakje palingsalade kwam daarentegen wel aan. Kapot en door het hele doosje heen, dat dan weer wel. Ach. Nog even en dan is ze gelukkig thuis.
Hoe het komt weet ik niet, maar als iemand me op de man vrouw af vraagt hoe lang het nou geleden is, moet ik altijd rekenen. …In 2001 ben ik begonnen met school; ze is nog bij de propedeuse-uitreiking geweest, dus ja: in oktober 2002 op d’r werk van het huishoudtrapje gevallen. In december erop de diagnose, zes weken later was het gedaan. Het was dus 2003… Vier jaar alweer. Al vier jaar bemoeit ze zich niet meer met de inrichting van het huis, wacht ze niet meer op Schiphol na een vakantie, heeft ze geen zin meer om een bakkie te komen doen (‘kom jij maar eens hierheen!’), kan ik ‘r niet meer blij maken met een bos rozen. Het blijft een dag om bij stil te staan, om nog eens extra aan ‘r te denken. Een dag voor de herinnering aan hoe het was, een dag voor mezelf en voor haar.
Terwijl hij KLM-geuniformeerd-mét-pilotenpet uitstapt en zijn trolley achter zich aan trekt, tikt ineens die bekende van hem op zijn schouder:
“Hee, weer terug? Waar kom je vandaan?”
“Ha kerel! “, quasi nonchalant met een te harde stem “Lagos man! Je weet wel: Nigeria!”
“Oh, nou…zo…ennehhh…Karin? Ook al terug?
“Ja, wat dacht jij!”, zijn stemvolume opdraaiend tot het niveau dat alle perronwachtenden kunnen meegenieten, “Ik laat haar niet daar, ’t is Lagos daar, man. Nigeria! Weet je wel hoe ’t daar is? Allemaal lijken man! De straten liggen er vol mee!”
Als je beroep al niet interessant genoeg is, kun je altijd proberen het nóg interessanter te maken. 😉
Gewelddadige indringers bedreigen een Maya gemeenschap. Het idyllische bestaan van Jaguar Paw en zijn gezin wordt wreed verstoord als hij door de indringers ontvoerd wordt naar een door angst en onderdrukking geregeerde wereld. De reis is lang en gevaarlijk, en aan het einde wacht Jaguar Paw een gruwelijk lot…Door een speling van het lot krijgt hij de kans te ontsnappen. Aangespoord door de liefde voor zijn vrouw en familie probeert hij terug naar huis te keren om zijn cultuur levend te houden.
Het zal wel aan mij liggen, maar de film voldeed niet geheel aan mijn verwachtingen. Hoezo cultuur? Hoezo Maya? Het had hier om een willekeurige indianenstam in bijvoorbeeld het Amazonegebied kunnen gaan. Tssssk, cultuur…ammehoela! Elkaar lekker de hersens inslaan en, á la Passion of the Christ, vooral de bloederige details laten zien, dat is het en meer niet. Bovenstaand stukje doet zelfs nog teveel eer aan de film, imho. Als je erg nieuwsgierig bent naar hoe het nou met die Maya-cultuur zat, dan moet je vooral niet naar deze film gaan.
Oja, de grime & casting kan ermee door.
Edit: Hier staat aardig verwoord wat ik er van vind.
Ik moest de weg op. Wow, wat een natuurgeweld! Wat zal die ene vrachtwagenchauffeur blij zijn dat er een railing langs dat viaduct zit. Hij was anders mooi tig meter lager op de A20 terecht gekomen. Ik ben inmiddels veilig thuis. Voor wie de weg nog op moet: rij voorzichtig!
De uitkeringsgerechtigde die vraagt “waar zijn salaris” blijft.
Soms denk ik wel eens dat we met z’n allen ergens in het recente verleden een verkeerde afslag hebben genomen…
Kan iemand er even voor zorgen dat een dag een paar uur langer duurt?
Dus niet 24 maar 36 uur ofzo? Aahhh, toe nou?
Ik weet niet hoe het bij jullie was, maar Ìk kon niet meer reageren hier. Volle schijf. Dat hebbie wel es. Hoog tijd om te schonen dus. Ik begin met de oudste postjes: de plaatjes kieper ik weg. Helaas pindakaas! Zeker voor diegenen die ze ongevraagd ergens anders op het www gebruikt hebben.
