En soms ben ik het wel eens helemaal zat. Waar ik ook ga: overal dezelfde winkels, dezelfde ketens. Met als gevolg dat ieder stadscentrum op elkaar lijkt. We kopen onze schoenen allemaal bij Ène schoenenwinkel; onze kleding komt nagenoeg van dezelfde winkelketens. In badkamers staan dezelfde flesjes en zelfs op ieder willekeurig bedrijf kom je dezelfde sanitair-voorziener tegen. Ga ik in d·t bedrijfsrestaurant eten, kom ik dezelfde cateraar tegen als bij ons op kantoor.

En zelfs bij jou voel ik me thuis. Want jij hebt ook die Ikea-meubels. Jij hebt ook dat Senseo-of Nespresso-apparaat welk ik feilloos weet te bedienen. Misschien verschillen we van elkaar in het smaakje dat we kiezen, of de kleur, maar steeds meer voel ik me in een keurslijf van verplichte keuzes geplaatst. De keuzes worden voor me gemaakt door het (beperkte?) aanbod. Overal hetzelfde, alles hetzelfde. (Massa)productie, (massa)consumptie..? Tenminste, zo voelt het. En bij tijden word ik er een beetje opstandig van. Ik wil namelijk zelf bepalen w·t, hoe, wanneer, hoe vaak en in welke kleur of vorm.

1. De ader wordt aangeprikt in ÈÈn arm en het bloed gaat (onder toevoeging van antistollingsmiddel) via een slangetje naar een machine.

4. De bloedcellen worden via het slangetje teruggegeven.

En zo ging ik deze week voor de 102-de keer. Da’s dus 102 x 600 ml= 61,2 liter van mijn plasma. Bij deze maak ik nogmaals van de gelegenheid gebruik om ieder te wijzen op het feit dat bloed en plasma geven van levensbelang is. Kijk hier voor meer info en doe ’s gek en meld je aan 😀

Die hendel links van uw stuur, dat zwarte ding met die plaatjes van die lampje erop, ja. Ja, die. Weet u waar die voor dient? Nee? Nou dat dacht ik al wel. Ik zie u namelijk zÛ vaak van baan veranderen, voorsorteren en ga zo maar door, zÛnder richting aan te geven. En dat is niet zo prettig. Want u kunt van mij namelijk niet verwachten dat ik door de achterruit in uw hoofd kan kijken of u misschien naar links of rechts wilt bewegen. Dus doet u mij en de andere weggebruikers een plezier en gebruik dat ding! Oh, u weet niet hoe? Okee, hier dan een kleine uitleg:

– beweegt u de hendel naar boven: dan geeft u richting voor een beweging naar rechts

– beweegt u de hendel naar beneden: dan geeft u richting voor een beweging naar links

Ziet u nou wel, zo moeilijk is dat toch niet?

—–

De (afhankelijke) mens als geldmachine.

Stel: Je neemt opdrachten aan van opdrachtgevers: simpel werk, zeg inpakwerkzaamheden. Tegen een scherpe prijs, want je beschikt immers steeds een maand of zes over niets kostende gesubsidieerde ‘werknemers’ die, met behoud van uitkering vanuit een al dan niet gemeentelijk traject, in een spartaans ingerichte hal hun werkzaamheden (moeten) verrichten. Geen Slechte verwarming, gÈÈn daglicht en slechte voorzieningen.

Opdrachtgever blij; die hoeft niet naar Polen, RoemeniÎ of China met z’n opdracht. Opdrachtnemer blij; die haalt opdrachten (lees: geld) binnen, terwijl de productie ‘m niets (of ontzettend weinig) kost en misschien kan hij hier en daar nog wel een trajectje van UWV, Gemeente of verzekeringsmaatschappij vergoed krijgen. Uitkeringsgerechtigde: niet zo blij; van hem wordt uiteindelijk verwacht mee te werken in dit Spartaanse traject. Doet hij dat niet, dan kan hij namelijk een fikse korting op zijn uitkering verwachten.

En let wel: ik ben er niet tegen dat mensen werken voor hun geld, dat doe ik ten slotte ook. Maar… ik krijg wÈl een marktconform salaris Èn ik mag niet klagen over mijn arbeidsomstandigheden en -voorwaarden. Voor mijn gevoel zijn in de hierboven beschreven situatie de uitkeringsgerechtigde Èn de subsidieverstrekker vooral ‘het lul’. De twee andere partijen spelen ‘baasje’ en verdienen een hoop geld met de inzet van gemeenschapsgeld en claimen hierbij zelfs een grote maatschappelijke verantwoordelijkheid. “Kijk eens hoe betrokken wij zijn…” Iemand met een goede neus voor kansen wordt hier rijk, dat k·n gewoon niet anders.

Het komt vast (zoals zo vaak) in onbegrijpelijke taal uit mijn handen, maar het gevoel blijft evenzowel vervelend. Dus ik begrijp het ook helemaal als jij me niet helemaal begrijpt, maar ik moest er gewoon wat over kwijt. In ieder geval dank voor het lezen. 🙂