2022 wordt het jaar waarin we eindelijk naar Glastonbury Festival mogen! De kaartjes hebben we al 2 jaar op zak. Ongelooflijk hoeveel zin ik daar in heb. Ik heb mijn collega (we zijn maar met z’n tweetjes voor het hele land) excuses aangeboden voor het feit dat al mijn vrije tijd plaatsheeft in de maanden mei (onze Schotland-wandeling in 3 weken) en juni (festivals, ook weer 3 weken). In de zomervakantie mag hij.
…
3 oktober was het weer zover. De start van de verkoop van de kaartjes voor het Glastonburyfestival. Op die dag waren de combikaartjes (bus en festival) de eerste kaartjes die in de verkoop kwamen. Dat zijn er volgens geruchten steeds zo’n 35.000. Die waren binnen no time verkocht. 3 dagen later start het echte werk. Dan komt de grote bups kaarten in de verkoop. Dat zijn er meestal zo’n 150.000.
…Glastonbury T-day Meer lezen »
Hoewel het (nog steeds) erg moeilijk was om los te komen van het grote wandelavontuur, stonden daar eind in juni toch die twee festivals in mijn agenda. Te beginnen met Pinkpop. De line-up was voor een jubileumeditie naar mijn mening ietwat … meh.
…Festivalseizoen 2019 Meer lezen »
2016 was onze eerste keer. In 2017 waren we er voor de tweede keer en ook voor het laatst. In 2018 was er namelijk sprake van een ‘fallow’ year. Een jaar waarin en geen festival was. De gronden en de dorpen rondom het festivalterrein krijgen eens per zoveel jaar rust. Pas in 2019 is er weer een festival. Halsreikend wordt er door hele volksstammen uitgekeken naar het beleven van dit festival.
Glastonbury is my happy place.
Amelia Jane Bolam – Glasto Chat – besloten groep op Facebook
Somewhere I feel elated, truly myself and free.
It has a weird power over myself that I can’t explain (and I know many others).
I know that many think it is just a festival and that’s fine, but to me it’s so much more.
Met angst en beven echter ook naar de start van de verkoop van de tickets. Afgelopen donderdag gingen de eerste 35.000 tickets de deur uit. De tickets voor mensen die beloven dat ze met de bus naar het festivalterrein komen. Dat is voor ons geen optie omdat wij sowieso al met de auto en de boot komen. Gekkenhuis om dan ergens in het Verenigd Koninkrijk de auto neer te zetten, alle kampeerspullen uit te laden, in een bus te stappen en dan naar het festivalterrein te gaan. Neh. Geen optie.
Vandaag 7 oktober 2018 was het voor ons zover. Over de aantallen bestaat discussie, maar voor zover ik kan nagaan, ging het vandaag om zo’n 135.000 tickets. Allemaal op naam van van te voren geregistreerde geïnteresseerden. Mensen die dachten zich vandaag nog even in te schrijven grepen zeker mis. Registreren was sinds vorige week niet meer mogelijk. Het kan wel weer, maar pas na vandaag.
Aan mij steeds de schone taak om de kaartjes te scoren. Bij Glastonbury is het absoluut niet duidelijk of je enige invloed hebt op het koopproces, dus ik val altijd terug op een niet-wetenschappelijk onderbouwde, maar tot nu toe wel bewezen werkwijze. De avond ervoor zet ik zeker drie wekkers en leg alle Glastonbury-memorabilia op het bureau waaraan ik de volgende dag de kaartjes hoop te mogen kopen. Dat zijn de programmaboekjes, entreebewijzen, polsbandjes, theedoek (ja, echt! :-)). Alle devices die ik de volgende dag ga gebruiken, moeten leeg zijn. Geen open vensters, geen andere apps actief, helemaal niets. Berichtgevingen gaan uit (ik wil immers niet gestoord worden door een of andere pushmelding van een app) en alles gaat aan de oplader, want ze moeten een volle batterij hebben. Creditcard ligt klaar en notities staan open op onze registratiegegevens die we nodig hebben bij de koop. Op alle apparaten open ik alvast twee vensters in Safari:
Dat doe ik dus op de Mac, op de telefoon (s) en op de iPad(s). De Mac is bekabeld, de iPad draait op wifi (zonder Bluetooth), en de telefoon op 4G. Dan ga ik een onrustige nacht slapen. Zodra mijn eerste wekker gaat om 8 uur, ga ik eruit en check ik of ik nog ingelogd ben. Eerst koffie, later thee, dan kaartjes kopen en dan pas de rest. Om een minuut voor tien start ik met refreshen van alle pagina’s. Daar ga ik mee door tot ik (in dit geval na een minuut of 10) door ben naar het scherm waarop ik onze gegevens kan invullen. Op het moment dat de pagina dan vastloopt (omdat er misschien wel 300.000 mensen aan het refreshen zijn) moet ik geduldig zijn. Geduldig op ‘proceed’ drukken. En nog een keer, en nog een keer en nog een keer. Tot ik erdoor ben en de betaalgegevens kan invullen. Voorzichtig druk ik op de bevestigingsknop en JA! De kaarten zijn gekocht. Maar echt binnen zijn ze pas als de bevestigingsmail er is. En als die na 3 minuten ook in de in-box zit, durf ik een klein dansje te doen. We gaan opnieuw naar Glastonbury!
[mks_col]
[mks_one_half]
Hoe het nou precies kwam, weet ik niet meer. We hingen op de bank, allebei achter de iPad gok ik. Misschien las hij iets of zag hij iets en zei dat tegen mij. Mijn aandacht werd gewekt en zoals altijd heb ik dan maar twee tellen nodig om enthousiast te worden van het idee.
De kunst, de rituelen, de etikette
Wat ik wel weet is dat we al jaren iets hebben met Japan. De tuin was van oorsprong Japans ingericht. We hadden koi-karpers en een prachtige Japanse rode esdoorn. Ik heb ooit een poging gedaan om sumi-e te schilderen, hoewel dat dan weer Chinees is, maar okee. Er hebben hier nog Japanse posters gehangen. De boeddhistische leefwijze (die rustige dan en niet die waarin ze elkaar van deze wereld af wensen), de meditatie, het respect (hoewel ze ook barbaars kunnen zijn). De kunst, de rituelen, de etikette. Het sprak ons aan en eigenlijk ng steeds. Altijd hebben we de ambitie gehad om er naar toe te gaan. Maar concreet hebben we dat nooit gemaakt, omdat een vakantie naar Japan gewoon best wel heel erg kostbaar is. En al het Japanse rondom en in het huis is zo langzamerhand verdwenen of verweven met de rest.
Dus nadat wederhelft mij triggerde met: ‘Japans leren?’, of iets van die strekking, ging er iets in werking. Google…Japans…iets in de buurt van Dordrecht…volkuniversiteit?…Papendrecht…galerie Aitobo…betaalbare lessen. Binnen no time ging er een mail uit naar de docente. Er kwam ook heel snel een antwoord: “Ja hoor, er is nog plek. Schaf maar alvast de twee boeken Japanese for busy people aan”. Zo geschreven en zo gedaan.[/mks_one_half][mks_one_half]Binnen twee weken na zijn suggestie zaten we op Japanse taalles. We hebben op dit moment twee lessen van anderhalf uur achter de rug en wellicht onnodig om te zeggen dat het op zijn minst moeilijk is.
Sensē Naomi san
Enerzijds omdat de boeken Engelstalig zijn, dus je gaat van Nederlands naar Engels en dan naar Japans. En weer terug. Maar daarnaast ook omdat we Japans moeten leren schrijven. Onze sensē Naomi san zegt dat het leren van de karakters het belangrijkste is. Om die reden moeten we ook gaan kalligraferen. Er zijn maar liefst 3 karaktersets. Tuurlijk. Alsof het nog niet moeilijk genoeg was.
We zijn dan ook voortvarend aan de slag gegaan en van de 101 klanken waaruit het Japans is opgebouwd (als ik het goed schrijf), hebben we er inmiddels zo’n 15 in ons vingers. Die kunnen we op commando schrijven en daarvan kennen we de klank. Nu de rest nog. En alle variaties. En de zinsopbouw en grammatica. Nog een berg te gaan dus. Dat er ook nog Japanese for busy people II en II is zegt het eigenlijk wel.
Waarom nou?
Ja, dat is de vraag die veel mensen ons stellen. Logisch. We hebben voorlopig geen vakantie naar Japan in het vooruitzicht, tenzij we de staats winnen natuurlijk, maar dat zal wel niet. Maar wie weet. Sparen kan altijd en door nu op taalles te gaan, kunnen we onszelf committeren aan een doel: die vakantie in Japan. Slapen in ryokans, in minshukus en een gedeelte van de 88-tempelroute wandelen. Oja, liefst in april (want: kersenbloesem natuurlijk!), maar ook in september (want: Kyoto op z’n mooist).
[/mks_one_half]
[/mks_col]
Japans – Nihonjin – にほんじん Meer lezen »
Het boekje is naar de drukker. Dit maal een drukker die wel communiceert. Die vindt dat ik eerst langs moest komen voordat ik de definitieve versie inleverde. Maar ook een die daar niet op de woensdag tijd voor heeft; de dag dat ik wel kan.
Voor nu kan het er mee door
was zijn oordeel op mijn laatste upload. Een zuinige voldoende denk ik dan maar. En daar kan ik voor nu wel mee leven en misschien ben ik er zelfs wel blij mee. Voor dtp-er heb ik tenslotte niet geleerd, geen Grafisch Lyceum, geen uitgeverij- of krantenervaring. Ik doe maar wat. Ook een leuk motto trouwens, dat past in mijn leven. Je wilt niet weten hoe vaak ik dat al gezegd heb: ik doe maar wat 🙂
W
eet je nog van die valkuil en dat ik ineens redacteur van een blaadje werd? Het eerste blaadje van mijn hand kwam in december uit Word gerold. Want: Pages is zoooo Mac en Word zoooo universeel… Maar Word is ook best vreselijk.
Ik moest dus op zoek naar alternatieven: Indesign is je-van-het, maar prijzig. Toch maar naar Scribus dan, gratis open source DTP-software. Na overleg met de beoogde drukker, bleek dat die toch de voorkeur had voor Indesign. Joh natuurlijk, maar waar haal ik het vandaan?! Ik doe dat redactie werk vrijwillig, staat niet eens een vergoeding tegenover. Ik wil best wat doneren, maar iedere maand € 26,- naast die € 10,- die ik al voor Photoshop betaal, vind ik te. En oja, ook nog even al die uren die erin gaan zitten.
Of we als ANBI korting krijgen, is nog een brug te ver, blijkt. De gemiddelde leeftijd van het bestuur is hoog en hoewel ze heel erg hun best doen, is niet iedereen even digitaal. Dus daar zat ik met een half Scribus-concept en de wens van de drukker om Indesign. Een studentenlicentie zou een oplossing zijn, maar ik ben geen student. Met een studentenlicentie krijg je een berg korting op alle Adobe-apps. Ik kan me inschrijven op een school, een studenten-emailadres krijgen en me daarmee inschrijven voor de studentenversie. Maar wat als ik dat email-adres niet geverifieerd krijg, want ik ben tenslotte geen student. Een ander riep: ‘Ik gebruik een gehackte oude versie, is dat niet iets?’ Nou wil het feit dat ik aan een Mac werk en Mac’s en gehackte versies is meestal een no-go. Dus ook geen optie.
Ik zit nu met een proefversie van Indesign, maar hoe het straks verder moet, weet ik nog niet. wat ik wel weet is dat het een prach-tig programma is. Misschien scheelt het dat ik Photoshop best aardig in de vingers heb, maar Indesign is echt top. Vrij intuïtief en het resultaat is super. Ik zou het bijna voor mezelf aanschaffen.
En dan ongevraagd iedere week zelf in elkaar geflanste blaadjes naar iedereen sturen. Hahaha!!! Maar ja. Lang verhaal kort: het is klaar. Hehe.
(Klik voor veul groter!)
[mks_col]
[mks_one_half]
Een oproep in het verenigingsblaadje van onze lokale kattenvereniging voor een redacteur bleek weer een valkuil. Ja. Kattenvereniging. En ik ben erin getrapt. Prima vereniging. Mijn ouders waren er al lid van en wij uiteraard ook. Daarnaast hebben ze een prima oplossing voor vakanties en katten in huis: de vakantie-vrijwilligers. Tegen een geringe vergoeding per kat komt er iemand elke dag even in huis om met de kat(ten) te spelen, ze eten te geven, de kattenbak te verschonen en misschien zelfs wel even stofzuigen.
Met een gerust hart weg of op vakantie en geen gedoe met inschakelen familie of op zoek naar een dierenpension met alle ellende van dien, ziek beest terug etc.
Drie keer per jaar verschijnt het verenigings-blaadje. Gevuld door een handjevol mensen en met veel liefde (ga ik van uit) in elkaar geflanst in een word-bestandje. Hier en daar een advertentie. Later bleek van bedrijven die daar nog nooit een cent voor hebben betaald. En hier en daar een verschillend lettertype. Of eigenlijk veel verschillende lettertypes. Al enige tijd keek er naar en dacht dan: “Als ik het mocht doen, zou ik het een andere smoel geven.”
Veel succes!
En ja. Daar was dan die oproep. Degene die het tot op dan deed, was er wel een beetje klaar mee. In de veronderstelling dat een overdracht wel even zou duren -inwerken enzo- stak ik ergens rond de afgelopen zomer mijn virtuele vinger op bij onze vakantievrijwilligster, tevens penningmeester van de vereniging. Voordat ik er erg in had werd ik ingepland voor bestuurs-vergaderingen en werd ik onderdeel van het bestuur. Niet als bestuurslid, maar als wat? Geen idee, maar blijkbaar is de redacteur van het blaadje ook een vast persoon bij de bestuursvergaderingen. De overdracht van de redactie van het blaadje was met een bezoekje van een uur en een bestand via We-transfer ook een feit. Zo. Veel succes!
Daarmee werd het clubblaadje ineens mijn verantwoordelijkheid. Nul verstand van desktoppublishing. Ja, af en toe een blaadje voor een zieke collega in elkaar gezet. En dat ook ‘gewoon’ in Pages en/of Word. Maar kijkend naar mijn kritiek op het blaadje, moest dit toch wel meer een soort van magazine worden. Tuurlijk Smits, go girl! Ik heb mezelf weer wat op de hals gehaald. As usual. En een ieder die mij kent, weet dat mijn lat hoog ligt. Handige Harrie. Maar ja, wie A zegt, moet ook B zeggen en opgeven doe ik niet, dus vooruit.
[/mks_one_half]
[mks_one_half]
Aan de slag met blaadje één van mijn hand. Hoop gedoe rondom de advertenties. Moest ik ineens ook de acquisitie doen. “En ja, een druk in kleur was nu ineens wel veel mooier nu de layout ook een stuk strakker is.” “Misschien wat offertes bij andere drukkerijen opvragen?” Dat ik daarnaast nog een baan van 36 uur per week heb, uhhh. Ik met mijn grote mond ook.
Leermomentjes
Dat elk nadeel ook zijn voordeel heeft, is duidelijk. Bij het eerste blaadje was iedereen razend enthousiast. Goede feedback gekregen ook: “Wat fijn en rustig dat er nu slechts gebruik gemaakt wordt van een lettertype.” Maar ook: “Let op dat een column maar maximaal 700 woorden beslaat”. En ook die oproep voor de advertenties waar ik het verkeerde emailadres bijgezet heb. Lekker handig. Ik heb besloten niet te streng voor mezelf te zijn met een inwerkperiode van welgeteld 1 uur.
De leermomentjes zijn prima tips voor het volgende blaadje. Was het eerste blaadje nog steeds in een wordformat, dat gaat bij de volgende anders. Omdat ik kennis heb mogen maken met de wereld van drukkerijen, weet ik inmiddels ook dat wat ik aanlever niet ook persé zo gedrukt wordt. Zijn er namelijk geen fonts meegeleverd of ‘embedded’ dan zullen ze ook niet in het drukwerk verschijnen. Dat soort dingen.
Een poging om via Marktplaats Adobe Indesign te kopen tegen een schappelijke prijs leek te mooi om waar te zijn en dat was het ook. Maar zelf aanschaffen is me ook te gek en te duur. Het verzoek ligt evenwel bij het bestuur van de vereniging, maar echt heel computervaardig zijn ze niet en ik gok dat zij het voordeel van goede software niet helemaal kunnen plaatsen.
Op zoek naar een alternatief kwam ik bij Scribus, open source desktoppublishing-software. Blaadje twee zal dus via Scribus in elkaar geflanst worden en voorzien van vaste onderdelen via Photoshop gebouwd. Eens kijken hoe dan de uitkomst is. Ik ben in ieder geval weer lekker bezig met de Mac. En wat gek he, mijn mac is alweer van mid-2011, maar wat doet hij het nog goed! Nog steeds heel erg blij mee.
[/mks_one_half]
[/mks_col]
Afgelopen zomer heeft Zuslief een paar keer zieke collega’s in den verre moeten ophalen. Dat gebeurt op de gebruikelijke manier: via de lucht met een burger-airline. Op twee van die vluchten werd een passagier onwel en zij -held als ze is- heeft de flightcrew geassisteerd. Net zo gebruikelijk is dan blijkbaar dat ze voor het ongemak tijdens haar vlucht gecompenseerd wordt met een voucher. Een kortingsbon, te besteden bij een volgende vlucht naar een bestemming van keuze bij deze zelfde vliegmaatschappij.
Zo komt het dat zij mij ergens in dit najaar vroeg: “Hee zus, heb je zin om in december met mij mee te gaan naar Barcelona?” Ik dacht nog: “Jee. Moet dat nou? Even in mijn agenda kijken…”
…Joh! Natuurlijk!
Barcelona stond al zó lang op mijn verlanglijstje. Natuurlijk ging ik mee! Zeker nu het retour per vliegtuig maar op zo’n € 35,- per persoon kwam. Met dank aan Delta Airlines en KLM. En oh, ook aan onze eigen defensie en vooral niet te vergeten mijn Zuslief uiteraard. So far de credits. Zo gezegd, zo gedaan. De vlucht was binnen no time geboekt. Vertrek op zondagochtend vroeg en op donderdagavond heel laat weer terug om er zo maar het maximale uit te halen.
Via Booking.com een leuk hotelletje gevonden en zowel in Polarsteps als Tripit onze trip voorbereid. En wow, in wat een geweldig tijdperk leven we toch. Misschien backfire-‘d het ooit nog, maar alles via de smartphone: hotel, vlucht, inchecken, boardingpas, kaartjes van de dingen die we daar willen zien. Onvoorstelbaar. Als onze ouders even terug mochten komen, zouden ze rete-enthousiast zijn maar er allemaal geen bal van snappen. Affijn, grote uitdaging bij dit soort tripjes is dat er altijd veel te veel te zien is in veel te weinig tijd. Onvoorbereid op pad gaan is dan niet echt handig. Structuur moet er wezen! Halve autisten die we zijn, is dat ook verder geen enkel probleem: structuur zal er zijn. Een lijstje met ‘to do’ en ‘to see’ zag er ongeveer zo uit:
Klik op de afbeelding voor een grotere.
Nobel streven toch? Gelukkig hebben we allebei niks met grote warenhuizen á la Bijenkorf, die daar de ‘El Corte Ingles’ heet. Want hoewel de wens er was om een nieuwe tas te scoren, stond die op prioriteit nummer 1256. Ofzo.
Het reisdagboek staat in zijn geheel op Polarsteps, dat heeft u al gezien in de link hierboven. Maar om er hier nu verder helemaal niets over te schrijven is ook weer zo wat. We hebben ons aardig aan ons schema kunnen houden. Enigszins geholpen door de kaartjes die we van te voren hadden gekocht uiteraard omdat die steeds voor een bepaalde dag en bepaalde tijd waren. De hele trip was echt top, maar de top 3 voor mij waren toch wel:
We hebben eigenlijk alles van het lijstje gedaan en gezien, op een ding na: Camp Nou. Omdat we beiden besloten toch niets met voetbal te hebben.
Barcelona in een vogelvlucht, maar pas op: het is een hele grote afbeelding!
Tja, waar zal ik eens beginnen? Worthy Farm is één week per jaar de plek waar misschien wel het grootste openluchtfestival gehouden wordt. Wat Glastonbury zo uniek maakt, voor mij althans, is dat je op het festivalterrein zelf kunt kamperen. Als je zou willen, maar dan moet je er vroeg bij zijn, zou je bij wijze van spreken je tentje op het veld vóór het Pyramid-stage kunnen zetten en vanuit je tentje naar de grootste headliners ooit kijken. Daar heengaan en verblijven vraagt zeker wat voorbereiding. Lees over het festival, kijk op de site, download tijdig de app.
Kijk naar de line-up, welke bands of acts wil je persé zien. Er zullen ongetwijfeld clashes zijn, dus je zult moeten kiezen. Lees vooral dit uitgebreide document, als je het hier niet kunt vinden. En volg vooral ook @Glastowatch op twitter. Het festival krijgt ook steeds meer bekendheid bij Nederlanders die er in toenemende mate te spotten zijn. En of het nu je eerste of tigste keer is dat je er naar toe zou gaan, er zijn een paar zaken waar je rekening mee kunt houden om er zeker van te zijn dat je er alles aan hebt gedaan om het ook supergeweldig te hebben. Het zou tenslotte jammer zijn dat je op de spoedeisende hulp terecht komt omdat je al op de woensdag in het donker op weg naar een van de toiletten geen licht hebt: telefoonbatterij leeg en zaklamp vergeten.
Ik begin met de meest praktische info en tips en linkjes, want naast het hoognodige is het ook fijn om uit te kunnen zoeken hoe het zit met naar welke bands je wil gaan, hoe je je telefoon kunt opladen en -stel dat je die hebt meegenomen- waar je je waardevolle spullen laat. Dit zal een dynamische blogpost zijn, waar ik af en toe weer wat extra info op zal zetten zodra me dat te binnen schiet. Als je geïnteresseerd bent in dit festival, is het dus handig om af en toe nog eens hier terug te komen om te zien of er nieuwe tips zijn bijgekomen.
Waar is het en wanneer:
In Glastonbury natuurlijk! Nou, niet helemaal. Het festivalterrein ligt namelijk in Groot Brittanië bij Worthy Farm, een heuvelachtig landschap gelegen tussen de dorpjes Pilton en Pylle, negen kilometer ten oosten van Glastonbury (Somerset, Engeland). Een deel van de lokale bevolking noemt het nog steeds het ‘Pilton Pop Festival’, de naam die het festival droeg toen het voor het eerst in 1970 op Worthy Farm werd gehouden. Glastonbury festival wordt van oudsher gepland rondom de zomerwende, de langste dag, dus rond 21 juni.
Hoe kom je er?
Wij rijden met de auto eigenlijk steeds naar Duinkerken, waar we de ferry naar Dover pakken. Die gaat lekker vaak, de overtocht is zo goed als het kortst en aangekomen in Groot Brittanië is het dan nog een uur of 4 rijden naar het festivalterrein. Wij proberen de ferry eigenlijk altijd mooi op tijd te nemen, rond het middaguur. Dan hebben we het zo uitgekiend dat we tegen 18 uur in de buurt van het festivalterrein zijn, je weet immers niet hoe lang de files naar de parkeervelden zijn. Ben je er vroeg, dan zou je in een van de dorpen nog wat boodschappen kunnen doen. Het advies is om goed te kijken waar je wilt parkeren en je aanrijdroute daar op te berekenen. Omdat wij graag op of in de buurt van kampeerveldje Bushy Ground kamperen, willen we het liefst ook in de buurt van PassengersGate D parkeren. Dat betekent dat we vanuit zuidelijke richting moeten aanrijden.
Hoe groot is het terrein?
Groot. Niets kan je voorbereiden op de enorme omvang van Glastonbury. Het is een tweeënhalve kilometer van de boerderij aan het noordelijke uiteinde naar de Stone Circle in het zuiden en het duurt een goed uur om van het ene einde naar het andere te lopen, zeker als het vol is en er meer dan 200.000 mensen voor je voeten lopen. Het is ook meer dan anderhalve kilometer van de oostkant naar westkant. Daarnaast nog eens tenminste anderhalve kilometer extra in elke richting van de voetgangerstoegangspoorten naar de verste uithoeken van de parkeerplaatsen.
Kijk naar de afbeelding hiernaast waarop een extra laag van het festivalterrein geplaatst is op een kaartje van de binnenstad van Dordrecht. Zo krijg je een idee van hoe groot het festival is. Dit is overigens nog maar het hoofdgedeelte van het terrein. Hierin zijn de parkeerplaatsen, campervanvelden, de Worthy View boerderij of een van de personeelcampings die buiten het hek liggen nog niet meegenomen.
…
Glastonbury Tips ’n Tricks Meer lezen »