Van dag tot dag

En trouwens:

Niks geweldigers dan een moeder die trots is op haar kinderen is en niét vergeten is hoe het is om kind te zijn.
😉

‘Een bijzondere ontmoeting’ schreef ik gisteren. Dat was het. Samen met webvriendin Xandra naar webvriend Aad. We hebben een heerlijke dag gehad, een warm welkom, een kennismaking met zijn geweldige vrouw en knappe spontane dochter. En zoals Xan en Aad ook al logden: een lunch met de ballen van de kok en een geit op een alpenweide; de plannen voor een bruiloftsshoot met Xan als bruid (jaja, ik help de roddels wel de wereld in! :-D) en de kleermaker die de jurk gaat maken is ook al gevonden.

In die geweldige stad Roosendaal maakten we kennis met Jan Snel, alwaar Xandra de meest bijzondere eiersnijdercombinatie (lekker scrabble-woord) ter wereld op de kop heeft getikt. Want als Jan het niet heeft, dan bestaat het gewoon niet. Jan zit al vijftig jaar in het vak. En alle misverstanden waar hij in de afgelopen vijftig jaar tegen aangelopen is als middenstandsman, probeert hij nu te voorkomen door steeds een nieuwe (handgeschreven) algemene verkoopvoorwaarde op zijn prikbord te plakken (zie foto boven). Bij Jan kun je overigens niet pinnen, want pinnen, daar doet Jan niet an.

We hebben Aad’s mooie nieuwe studio mogen bewonderen en natuurlijk hebben we even de studiolampen gebruikt. Poeh, wat ben ik er van onder de indruk. Wat een geweldig mooi bedrijf is die Aad aan het opzetten. Een fotostudio die er zo verschrikkelijk professioneel uitziet, echt super. Dat er héél véél werk in zit, is goed te zien, het is echt een plAadje 😉 Dat het héél véél mooie opdrachten gaat opleveren, moét gewoon.

En dan ineens is daar een recept voor in die machine waarin gesuikerde viooltjes worden gebruikt (kun je die eten dan? ;-)). Pfff, ga er maar aan staan in augustus. Nee, het tuincentrum is geen optie. Ik eet ze namelijk ‘graag’ zónder bestrijdingsmiddelen. Iemand nog een berg onbespoten violen in bloei staan in zijn kas/tuin in de buurt van Dordrecht? Want ik wil ze natuurlijk wel hebben. Kuch.

Het blog. Opnieuw tijd voor bezinning. Opnieuw zijn er genoeg beelden, maar te weinig woorden. De meeste beelden plaats ik momenteel hier op Flickr. De toekomst van dit blog? Ik bezin nog even verder.

Wat gebeurde er? Vorige week vastlopers op de schermbeveiliging. Een herstart hielp, maar was wel vervelend. De pc kreeg steeds vaker vastlopers en dat was ik van Vista helemaal niet gewend; het liep juist zo lekker. Maar nee, het werd erger. Na een keer teveel opstarten wilde Vista niet meer. Of eigenlijk niet helemaal meer, …wél in de veilige modus. Lekker VGA-kijken op een breed scherm is niet echt prettig, maar die veilige modus is wel voldoende om nog íets te kunnen doen. Nieuwe VGA-driver installeren misschien? Nee, werkte ook niet. Na iedere nieuwe installatiepoging wilde Vista pas opstarten in de veilige modus.

Ik heb uiteindelijk een backup gemaakt van alle belangrijke documenten, want er zat maar één optie op (dacht ik): alles schoon, formatteren en opnieuw installeren. Shoot! Het probleem bleef bestaan. Brakke hardware dus. En je zult net zien: één week buiten de garantie. Leverancier opgebeld en ‘die konden misschien wel wat regelen’. Dat deden ze: een gratis andere soortgelijke videokaart. Gisteravond uitgeprobeerd en ja hoor: het leek te werken, joepie! Superservice. Of toch niet?…

Switchen naar het Vista Aero thema gaf opnieuw vastlopers. Nu vraagt Aero om extra grafische capaciteit, maar de kaart moest het aankunnen. Dus: ‘dank-maar-geen-dank’, voor een (gelukkig wel gratis) tweede brakke videokaart. Vandaag heb ik een hele nieuwe dikke 1 gig-kaart er in gezet en alles draait als een zonnetje. Gelukkig. Nu alle programma’s weer terug. Wat een karwei is het toch, maarrrr het lijkt (vooralsnog) weer goed te werken.

I’m baaack!! 🙂

Mijn pc is kapot en weg voor reparatie.
Geen foto’s of negatieven scannen, niet photoshoppen, geen verslagen maken, niet reageren.
Niets van dat alles.
Een time out. Met een goed boek.
Tot laterzz!

🙂

Niet alleen een vraagteken, ik onderdruk ook een lach. Als ik die hondenbezitter zijn ruwharige teckel bij zich hoor roepen: “Gino! Kom hier!”

Waar is Bello gebleven?
Of Fikkie?
🙂