Van dag tot dag

Ze gaat trouwen, ze had toen immers al ja gezegd. Maar haar weg naar geluk ligt, zoals bij zo velen, vol met hobbels en (val)kuilen. In mijn vriendinnetje bleek iets te groeien wat daar niet hoorde. En als een dokter dan op je 42ste al over een beperking in je houdbaarheidsdatum begint, dan krijgen die trouwplannen ineens een heel andere lading. Dit was een hobbel van de eerste orde. EÈn die genomen moest worden alvorens de blik vooruit gericht kon worden. Nog erger: het grote trouwgeheim moest beetje bij beetje verteld worden aan bepaalde mensen, die anders het hele referentiekader waarin haar ziekte beleefd werd, niet meer begrepen. Want als mensen niet weten dat diÈ datum zo belangrijk is, snappen ze ook niet waarom je d·n persÈ enigszins hersteld wil/moet zijn.

Vanaf de zijlijn mocht ik met veel bewondering getuige zijn van de manier waarop ze met dit alles omging en gaat. Want ook al is de operatie (nog maar net) achter de rug; het grote herstellen begint nu pas. Maar haar een beetje kennende niet eerder dan dat er getrouwd is! Trouwen doet ze hÈÈl binnenkort en daar. Vandaag heb ik haar op Schiphol veilig overgedragen aan de sterke arm van de marechaussee. – Even tussendoor voor hen een compliment: Schiphol is niet druk, maar megadruk. Rij voor de douane: drie kilometer. En dan moet je net geopereerd zijn, niet lang kunnen staan, geen mogelijkheid heben te zitten en te koppig om je als hulpbehoevend bij het inchecken aan te melden 😉 , SmaRts is natuurlijk wel op d’r achterhoofd gevallen (tijdje terug), maar niet gek en liep, toen het allemaal te lang ging duren, naar het dichtsbijzijnde marechaussee-kantoor met de vraag of vriendin wellicht via hen door mocht en dat mocht! Hulde! –

Ik kreeg net een sms; ze is geland. Ik wens haar een superbruiloft , een geweldige vakantie en een leven met veel geluk en liefde. Ik hoop dat we elkaar nog lang als vriendinnen mogen kennen. Geniet ervan mens!

Voor:
1. HBO-niveau
2. Basisopleiding hoef ik helemaal niet te doen
3. In termijnen te betalen
4. Het mooiste gebouw van Rotterdam
5. Omdat ik er plezier in heb

Tegen:
1. Best wel veel geld
2. Wat wil ik er nou eigenlijk mee?
3. Ook best wel weer lang -4 jaar en anders in 2 jaar, maar dan nog duurder
4. Te combineren met huidige werk?
5. Gemiddelde leeftijd = 24 jaar (au!)

Pfff…ik verzin er nog even over.

(klik voor groter)

Ja, sorry hoor, maar als je ze in de supermarkt zó naast elkaar legt, kan ik het niet laten: zoek de verschillen!

😀

(klik voor groter)

“…ook al word ik binnenkort 29+…”

Pfff…kunnen we morgen niet overslaan?

Met dank aan mijn zeer gewaardeerde collega’s H. & H. die geen moment onbenut laten…

😉

Verblijd met de bevestiging van mijn geslaagd zijn in briefvorm, vereerd met een feature in logspot, een nieuwe layout voor mijn fotootjes en een nieuw speledingetje in de vorm van Feedburner. Tussendoor lekker van het zonnetje genoten…en óver is het weekend. Wat gaat de tijd toch snel als je het naar je zin hebt!

Met ieder antwoord ontstaat weer een nieuwe vraag. Hoe interessant kan iemands job zijn?! En met mijn nieuwsgierigheid besmet ik andere collega’s, die nu ook met enige regelmaat met een nieuwe vraag komen aanzetten. Maar ik was al een eind verder. Gisteren en vandaag keek ik op het juiste tijdstip en zag ik beide kraanmachinisten naar boven klimmen. Ja, klimmen!

Vandaag besloot ik dat ik in mijn lunchpauze maar eens een bezoekje moest afleggen aan de bouwput. Op zoek naar antwoorden. En ja hoor, wie kwamen daar naar beneden geklommen om zich zeer welwillend, tijdens hun lunchpauze, aan mijn vragenvuur te onderwerpen: beide kraanmachinisten! En al bij de derde vraag kreeg ik: “Nou, dan moet je maar eens een keertje mee naar boven”. “Kan dat zomaar?”, vroeg ik voorzichtig. “Wat mij betreft wel, we moeten het wel eerst even bespreken met de uitvoerder en het lijkt me handig dat je nog even geduld hebt tot het liftje geïnstalleerd is. Moet je wel je fotocamera meenemen enneh…je weet toch wel dat het 90 (!!) meter hoog is en dat dat ding niet stil hangt?” “Ja natuurlijk!”, zei ik stoer en voelde me steeds kleiner worden naast die 90 meter hoge kraan.

De definitieve afspraak moeten we nog maken, maar het idee is al geweldig en het enthousiasme van de machinisten ook. Ik blijf toch ook steeds maar erg onder de indruk van de drive die mensen hebben en vinden in hun werk. Geweldig. Wat een baan heb ik. 🙂

Het begon met haar ene oog: binnen no time grijs. En nu ook haar andere oog. Staar. Maar ze houdt stug vol. Slaapt het liefst in mijn handen (lekker warm) en moet met beleid in haar kooi manouvreren. Het verhangen van stok of tak heeft onherroepelijk een val tot gevolg. Ach gos, ze is nu echt een blinde vink…

Ben er wel, maar eigenlijk niet helemaal. Zeer bezig met drukte. De kogel is door de kerk voor wat betreft de badkamer. Die wordt kapitaal en zó mooi dat de komende kerstdagen waarschijnlijk in de badkamer zullen worden doorgebracht. 🙂

Verder was ik op zoek naar een geschikt brandprogramma voor onder Vista. Vista is geweldig, maar sommige dingen werken niet, of niet bij mij. Nero zorgt op mijn systeem op zijn best voor algehele traagheid en in het ergste geval voor een totale hang van het systeem. Weg ermee dus, maar wat is een goed alternatief? Tig installaties verder, lijk ik dat gevonden te hebben in CloneCD en CloneDVD. Nu kan ik eindelijk die, aan tante en oom beloofde jaren-50-en-60-cd-tjes, kopieren en dat dvd-tje met de laatste Italie – tweedaagse – foto’s branden en opsturen.

En dan heb ik het nog niet over dat plotselinge overlijden van die voor haar dierbare, die twee bruiloften die gevierd moesten worden en het werk dat uiteraard de nodige energie vergt. De laatste foto die ik gemaakt heb dateert notabane van 4 augustus! Het is dus een beetje komkommertijd hier op het blog, maar gelukkig is er in ieder geval weer één nieuwe goed leesbare blogger bijgekomen, dus ik verwijs u for the time being graag naar daar.

Bij de bloemenboer, waar ik altijd losse bloemen koop omdat ik er niet meer dan drie in een vaas wil, stond een hele krat gladiolen. Lekker lang en rood; precies goed. Gecombineerd met twee andere langstelige bloemen, perfect voor in mijn vaas. Dat er bij stond dat drie bossen x-euro waren, daar stoorde ik me niet aan. Eén tak was immers voldoende.

Op zoek naar iets wat erbij kon, kwam de tuincentrum-mevrouw naar me toe. “Eéntje kan niet. U moet drie bossen kopen, kijk maar naar het bordje.” Beduusd probeerde ik: “Maar…ik heb maar één tak nodig en geen drie bossen. Ik koop de bloemen hier altijd los.” “Nee”, zei ze “Kijk maar naar het bordje, dat kan niet!”

Vanuit de catacomben van het hiernamaals hoor ik mijn moeder roepen: “Kan niet staat niet in ons woordenboek!” Heel even aarzelde ik en wilde ik de dame in kwestie nog overtuigen, maar bedacht me op tijd dat dát me nog meer energie zou kosten. Nijdig propte ik de gladiool terug in de krat en liep de winkel uit. Het zal wel even duren voor ik er weer kom.