Jeeha! Nieuwe pc, alles vers en schoon. Maar eer alles geinstalleerd is…man, man, man. Tis dat ik zo’n druk weekend voor de boeg heb, ik weet zeker dat ik er anders niet meer bij weg te slaan ben! Windows Vista Premium ziet er overigens écht mooi uit. En oja, ik kan jullie nu eindelijk ook allemaal in breedbeeld bekijken :-0
Moet je je voorstellen dat er iets in je groeit dat er niet hoort. En dat dat iets hard groeit. Veel te hard.
Onzekerheid, angst, wanhoop, verdriet, boosheid, noem het hele scala van emoties maar op, ze passeren stuk voor stuk de revue. Een niet mis te verstane operatie volgt (die ze overigens met vlag en wimpel doorstond). Een niet zo empathische dokter die het wel even over haar ‘houdbaarheidsdatum’ wilde hebben. De spanning voor de definitieve uitslag.
En vandaag waren daar de beste berichten die we maar konden horen. Die operatie was heel wat, maar daar blijft het dan ook bij. Géén nabehandeling, geen beperking in de houdbaarheid. Gefeliciteerd meid, ik ben zó ontzettend blij voor je!
Omdat dit blog toch nog wat kuren vertoonde, heb ik geprobeerd met een schone lei te beginnen. Een nieuwe installatie en alle artikelen teruggezet. Blijft het feit: mochten jullie ergens tegen aan lopen dat niet werkt, dan graag een seintje per email. Oh, Han, jouw en mijn laaste reactie zijn hierbij verloren gegaan (die waren van ná de backup).
Ik dacht: “Laat ik eens een updeetje uitvoeren op mijn blog”, maar ‘If it ain’t broke, don’t fix it’ was hier natuurlijk wel van toepassing. Verkeerd geupload, dubbele bestanden, de verkeerde weer weggehaald en ik moest een backup weer terugmikken. Nu een paar uur verder zou alles het weer naar behoren moeten doen. Hoop ik dan dus. Mocht er iets zijn waarvan je denkt: “Hee, dat werkt niet”, laat het me dan even weten. Thanks!
1 juli 2004 schreef ik:
“En zij is trouwens mijn klasgenoot; mijn maatje, mijn steun en toeverlaat op school in de k*t-tijd die ik achter de rug heb. Zo iemand die je nodig hebt als je vier jaar lang gaat studeren en met elkaar optrekt. Als zij niet in die klas zou zitten, was ik al lang gestopt met die opleiding.”
Een jaar later studeerden we allebei af. De afspraak makend dat wij het enige zouden zijn dat we aan die school (oja, dat diploma ook nog natuurlijk) over zouden houden, schreef ik kort daarop over haar geluk. Dat grote feest gaat komen; zeer binnenkort als alles meezit (oh, wat zullen we het vieren!). Ik moet alleen even kwijt dat ik ‘r een kanjer van de eerste soort vind.
(Klik voor groter)
Opgehaald met de ambulance onder politiebegeleiding, behandeld bij de EHBO: lijmen, hechtingen, bloedprikken, tetanusinjectie. Zeker één assistent-arts en 3 verpleegkundigen gezien. Okee, het was met de Franse slag, maar (als het bij deze nota blijft) alle waar naar z’n prijs.
De Franse rekening Meer lezen »
The story continues. Gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op. Het vreemde vrouwtje bleef de afgelopen dagen steeds vaker en langer bij de kuikens. Een enkele keer deed ze een broed- of voedpoging. De kuikens vertrouwden haar niet helemaal en zij was ook een beetje bang voor hun geschreeuw. Maar vandaag, notabene op moederdag, werkt ze hard aan het vertrouwen door ze te voederen, bij ze te liggen, te snavelkroelen en komt zonet hijgend de nestkast binnen met een dikke vette duif en geeft die aan haar pleegkids. Geweldig! Het forum ontploft bijna van enthousiasme en kan alle aanloop niet aan. Het is een klein wondertje dat we van zo dichtbij kunnen meekijken. Ik ben er aan verslaafd. Ik geef het helemaal toe. Maar ik niet alleen. Ik kwam haar er zelfs tegen! 😀
De laatste over het skiën, want er zijn belangrijkere zaken in de wereld dan SmaRts die wél op haar achterhoofd is gevallen!
De hechtingen werden zonder verdoving gezet. Ben ik geen bikkel? 😉 En uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming aan. Het vooruitzicht van een week op een terras zat me niet lekker. De hechtingen in mijn hoofd waren het probleem niet, maar die verrekte kuit wel. De dag ná de reis kon ik er niet op lopen (maar probeerde het wel), de tweede dag ging het onbelast (maar probeerde het stiekum wel). De derde dag vertikte ik het nóg langer om toe te kijken en ik besloot te vertrouwen op mijn techniek. De skischoen zat als spalk om mijn kuit en wonderwel: in een ouwelullentempo (dat dan weer wel) waren de bochten best te doen. Alles met beleid. Dus dan moet je ook regelmatig effe rusten. En hoe kan dat beter dan op je ski-stoel? 
Uiteindelijk kwam alles goed. Er kon geskied worden, de hechtingen zijn er vandaag alsnog door de huisarts uitgejast (want zo oplosbaar bleken ze te niet te zijn) en de wond is gecontroleerd. De neuroloog moet alleen nog even bevestigen dat SmaRts dus wél op haar achterhoofd gevallen is, maar niet echt gek 😀
Vervolg van.
“Rechtsomkeert en terug naar huis!”, was de eerste reactie van mijn medepassagiers. Maar dat bleek verspilde energie. SmaRts is geen opgevert. Als SmaRts op vakantie gaat, dan gáát ze op vakantie. En als dat een ski-vakantie is, dan gáát ze ook skiën. Wat er ook gebeurt. Noem het trots, noem het eigenwijs, noem het zelfs onverstandig, noem het wat je wilt, maar SmaRts zou op de plaats van bestemming aankomen. Een piepklein stemmetje riep steeds maar weer: “En daar zit je dan straks: hele dagen op een terras te wachten tot de anderen van leuke bezigheden terugkomen”, maar…negeren is ook een kunst. Dus huppekee: op naar Tignes. “We zullen wel zien hoe het gaat. Gewoon een dag of wat rustig aan doen en dan zal het heus wel weer gaan!”
Terwijl het eigenlijk mijn beurt was om te rijden moest ik, door dat hele gebeuren, met tegenzin de autosleutel overdragen. Want niet alleen zat ik met een kuit die niet aangespannen kon worden (koppelen bleek onmogelijk), maar ik had het ook erg druk met die hoofdwond waar toch steeds maar wat bloed uit bleef sijpelen. En nee, je denkt toch niet dat je voor onderweg van dat ziekenhuis ook maar één gaasje meekrijgt? Tssssk. Gelukkig was daar die good old multifunctionele keukenrol.
Wordt vast nog wel vervolgd. Ik zal proberen het kort te houden 😉
