Pioen
Ze bloeit dit jaar erg vroeg!
Van dag tot dag
Ab koos
Op die dagen gaan we lekker uit eten. Dus in verband met zijn verjaardag zijn we tapas gaan eten bij Ab(ri)koos in Delfshaven. Het eten is lekker en de bediening is geweldig. Ik vergelijk ze heimelijk wel met balletdansende bodybuilders 😉
Valreep
Ik heb ooit eens zo’n testje gedaan, waar uit kwam dat ik ‘niet zo’n planner’ ben. En da’s een understatement want als ik mijn gang kon gaan, zou ik gewoon een chaoot zijn. Ik wil me niet vastleggen, ik hou van improviseren, ik zie het allemaal wel. Heerlijk die vrijheid!
Maar zo werkt het niet, sommige dingen moeten nu eenmaal een soort van geordend zijn. Mijn bureau is dan ook redelijk opgeruimd, eens in de zoveel tijd berg ik de meter post op die ik heb verzameld én ik hou tegenwoordig een agenda bij (nog beter: ik kijk er nog in óók!). Maar… de verjaardagskalender kan ik nog steeds bekijken zonder iets te zien, en belangrijke zaken kan ik nog steeds uitstellen tot het moment dat het niet meer kan.
Zoals de belastingaangifte bijvoorbeeld. Moest ik verd**ie vandaag nog mijn DigiD aanvragen (duurt 5 dagen) omdat ik ‘m al te lang niet meer gebruikt heb en kan ik de aangifte daarom écht pas op de uiterste datum, zijnde 6 april 2007, verzenden. Pfff…. Heb jij dat nou ook, of ben jij juist zo iemand die alles ver van te voren al geregeld heeft?
Hospice
Ik heb ‘r vorige maand nog gesproken. Gisteren belde ze me op en zei: ‘Ik lig in het hospice’. Ik schrok. Heel even moest ik terug in mezelf, want want ze zei was zó herkenbaar. ‘Ze kunnen niets meer doen, het gaat nu alleen nog maar om de kwaliteit van leven‘. ‘Ik ben afscheid aan het nemen, maar ik ben zó moe. Vorige week kon ik nog wel zes mensen per dag zien, vandaag red ik drie niet eens.’
Ze vroeg me of ik een aantal formaliteiten wilde regelen, dat is nu eenmaal onderdeel van mijn werk en daar belde ze tenslotte voor. Natuurlijk doe ik daar mijn best voor. En ik wenste haar heel veel sterkte met wat komen gaat, want andere woorden kon ik niet vinden.
Over knikkers
Tuesday I found one, wednesday I found two, thursday I found four…
someone has lost his marbles.
De afgelopen week heb ik iedere werkdag wel één of meer knikkers gevonden. Ik grapte erover dat iemand me schijnbaar iets duidelijk wilde maken en gaf ze later aan m’n buurjongen. Ik vond ze stuk voor stuk op mijn terug-naar-huis-weg van station naar huis; op een parkeerplaats niet ver uitelkaar. Met signalen zullen ze dan ook weinig te maken hebben, meer met een kind dat z’n knikkers is verloren.
Vandaag vond ik er weer één. Niet op de gebruikelijke plaats, nee, op de Binnenrotte in Rotterdam. Het was een gewone knikker, zo’n transparante met een kleurtje erdoor. Misschien tóch een signaal? Ik besloot mijn hoofd daarover niet te breken. In plaats daarvan bedacht ik me hoe wij onze knikkers noemden. Volgens mij hadden we bontjes (of mooitjes?), kalkepoepers, dubbeltellers en honderdtellers en de knikkerpotjes bevonden zich vaak in kapotte stoeptegels of de stukjes aarde rondom bomen. Hadden jouw knikkers ook van die bijzondere namen?
Horen zien zwijgen
Ik trein alweer een tijdje. Van Dordrecht naar Rotterdam en weer terug. Ergens onderweg kom je twee punten tegen waar (afhankelijk van de provider) de mobiele telefoons het wel/niet of helemaal niet doen omdat er geen bereik is. Station Barendrecht en tunnel station Blaak. Elke dag zitten er mensen in de trein die dat niet weten.
Maar… er zitten ook heel wat mensen in die dat wél weten, want die reizen, net als ik, élke dag dat traject. En iedereen die dat traject vaker reist, weet dat die niet-wetende-mensen (al dan niet luidruchtig) kwebbelend onder het bereik van zendmasten doorschieten en na een minuut allemaal hetzelfde doen: “Kwebbel…kwebbel…kwebbel… … … hallo…hallo?” Telefoon wordt van oor gehaald – even kijken op scherm – oh… grmpf…geen bereik – en jezelf een houding proberen te geven ten overstaan van een hele coupé (wetende? meeluisterende?) mensen.
Mensen die allemaal wisten dat dit ging gebeuren, omdat dat elke dag gebeurt. En NIEMAND die even zegt: “Pssst, tunnel…geen bereik…”. En ik geef het gelijk toe, ik ook niet. Want het is best een dilemma: Ik wil niet net doen of ik zit mee te luisteren. Ik wil me niet tegen iemand aan bemoeien. En bovendien, de rest van de coupé luistert mee. En zo lijkt het alsof er onder de vaste forensen een stilzwijgende deal wordt gesloten: we weten wat er gaat gebeuren, we doen gewoon net of we niets horen, niets zien en we zeggen lekker ook niks. Yesss….daar heb je d’r weer één die tegen een verbroken verbinding zit te blaten!
Horen zien zwijgen Meer lezen »
Licht
Ik heb geen hekel aan het donker van de winter, ik heb geen last van depressies. Tenminste…dat denk ik. Wellicht ervaart mijn omgeving dat anders, zij hebben me echter tot op heden nog niet tot lichttherapie gedwongen. Dat ik de ‘lichte’ seizoenen tóch wel met enige blijdschap tegemoet ga, na zo’n winterse periode, merk ik deze dagen op ’t best. Mijn werkdag begint namelijk al om ‘nulzeven:nulnul’ uur. Dat betekent dat ik vanaf maandag zo ongeveer voor het eerst in lichte omstandigheden naar kantoor liep. Vanaf mijn werkplek zie ik Rotterdam weer onder een lichtkobaltblauwe lucht ontwaken. De maartse buien deren me niet; laat de lente maar komen!
Reisje Rome
Het is Rome geworden. In een sneltreinvaart zal SmaRts daar alle verplichte nummers afgaan met dit als handleiding: Rome in 96 uur. Maar als jullie nog tips hebben, dan hoor ik die graag!
The Soest
Vandaag ontving ik een verontrustend mailtje:
Hallo,
Ik gebruik dit mailtje van Carol van half februari gewoon maar weer om jullie op de hoogte te brengen van een weblog voor Carol door Irene aangemaakt. Hier kun je reacties lezen en je eigen reactie plaatsen. Willen jullie het ook weer doorsturen naar vrienden en bekenden? Bedankt!
Succes,
Arianne, zus van Carol uit Doornadres weblog:
www.euronet.nl/users/oke/carol/carol.htm
Ik ging op het adres kijken en vond tot mijn grote schrik dit: ‘Sinds 24 februari ligt Carol van Soest met een coma in het Westeinde ziekenhuis. Via deze webpagina willen we vrienden en bekenden op de hoogte houden van ontwikkelingen.’
Weet je nog: Carol aka The Soest? Hij had z’n weblog hier? Ga ff langs z’n webboek en laat een reactie voor ‘m achter!