“SmaRts…SmaRts….kom jij bij mij liggen?” fluisterde íe vanochtend vanuit die andere kamer. Op mijn blote voeten sloop ik er naartoe en kroop bij hem in dat grote bed. Hij kwam voor het eerst -wel hélemaal bij de buurtjes- logeren. En het was heel gezellig! 🙂
Ook dit jaar hebben de slechtvalken de nestkast in De Mortel gevonden. Er is al één ei, vanavond wordt eigenlijk wel het tweede verwacht. Met dank aan Madd voor de reminder en Planet voor het delen van de beelden.
Als iemand vroeger aan SmaRts vroeg: “Wat wil je later worden als je groot bent?”, zei ik steevast: “Dokter!”. Ik wilde altijd dokter worden. Ingegeven door mijn grote voorbeeld: die huisarts die ook gewoon een goede vriend van mijn ouders was. “Schoolziek is geen ziekte!” O, zo streng was ie. En maar hameren op mijn handschrift: “Je moet net schrijven en consequent alle a-tjes op dezelfde manier en alle r-en op dezelfde manier!” Toen ik naar de middelbare school ging, kreeg ik van hem mijn woordenboeken Duits. Er zat een klein receptenbriefje voorin, waarop in het Duits geschreven stond: “Der Mensch lebt nicht vom Brot allein”. Zijn manier om mij te motiveren. En om me te leren dat leren belangrijk is. Belangrijk voor mijn ontwikkeling, belangrijk voor mezelf.
Ik struikelde over natuurkunde, waardoor een medicijnstudie uiteindelijk niet meer in het vooruitzicht lag. Ik koos het eerstvolgende alternatief: verpleegkundige in een ziekenhuis. Dichter bij het vak van arts kon ik naar mijn idee niet komen. Ook toen kreeg ik van hem opnieuw de beste adviezen. Van één ervan hoor ik de echo nóg in mijn hoofd: “Weet dat de lastige patiënten de gevaarlijksten zijn: negen keer zeuren ze om niets. De tiende keer wil je misschien niet luisteren, maar doe het toch: het kan juist dán menens zijn!”.
Toen hij er de leeftijd voor had, droeg hij zijn praktijk over. De contacten verwaterden, hij en zijn echtgenote reisden veel en werden ouder. Maar altijd waren er nog die kerstkaarten. Soms kwam ‘ie nog een borreltje bij mijn ouders drinken. Ondersteboven was ‘ie van mijn bezoekje waarin ik het ziekzijn en het aanstaande overlijden van mijn moeder meldde. Maar hij kwam direct. Hij reed nog auto en kon nog goed lopen. Een jaar later, op de crematie van mijn vader, kwám ie wel, maar moest toen al door zijn vrouw ondersteund worden. Gevraagd naar hoe hij het maakte, antwoordde hij dat het van hem allemaal niet meer hoefde. “D’r is niks meer aan. Oud worden is écht niet leuk. Ik mag niks meer. Ik mag maar één borreltje per dag drinken en dan ál die pillen…”.
Het is ook niet niks; om altijd maar met de gezondheid van een ander bezig geweest te zijn en dan zelf zo af te takelen. Gisteren is hij overleden, hij is dood, mijn dokter is ‘uitgedokterd‘…
…”Soms zet ik gewoon mijn hersenspinsels over een onderwerp erop, en wacht dan op de reacties. Het mooie is dat die reacties soms mijn eigen mening nuanceren. Dan wordt mijn zwart-wit gestelde visie door anderen van grijstinten voorzien.”…
…”Haar weblog valt op door de rustige vormgeving en de mooie foto’s. Dat blijkt geen toeval, want fotografie is haar grote hobby.”…
‘Kennen wij een collega die er een eigen weblog op na houdt en hierover iets wil vertellen?’, vroeg de benaderde redacteur. ‘Ik ken er één’, riep zij. En ze gaf hem mijn naam. Of ik zin had om mee te werken aan een stuk voor in ons landelijk personeelsblad. Een blad dat ergens in maart bij veel (héél veel) huishoudens op de deurmat zal vallen….en ik zei ja. Het interview is geweest -bovenstaande teksten én titel zijn van de journalist. Nu de foto’s nog en dan de publicatie. O dear, o dear…
Ik blog, dus ik besta Meer lezen »
De Chinese draak liep in een imposante slinger over het Schouwburgplein. Met oorverdovend duizenklappergeknal werd het nieuwe jaar ingeluid. Het jaar van het Gouden Varken is begonnen. Met voorspoed in het vooruitzicht wordt een geboortegolf verwacht. Nóg meer Chinezen. En het zijn er al zo veel. Dat gegeven alleen al zou je als ramp kunnen bestempelen. 😉
Ik moest de weg op. Wow, wat een natuurgeweld! Wat zal die ene vrachtwagenchauffeur blij zijn dat er een railing langs dat viaduct zit. Hij was anders mooi tig meter lager op de A20 terecht gekomen. Ik ben inmiddels veilig thuis. Voor wie de weg nog op moet: rij voorzichtig!
Kan iemand er even voor zorgen dat een dag een paar uur langer duurt?
Dus niet 24 maar 36 uur ofzo? Aahhh, toe nou?
