(Klik voor groter)
– Wat deed jij met tweede kerstdag?
Oh, ik was op het strand van Scheveningen, aan het graven.
– Graven? Waarnaar?
Naar kerstballen.
– Oh…ja, natuurlijk…
Blijkbaar lagen er op een bepaald stuk strand een aantal kerstballen verstopt. Wie een kerstbal vond, was de winnaar van een prijs. Je moet toch wat op 2e kerstdag?
Kerst op het strand Meer lezen »
Vroeg uit de veren en op weg naar Rotterdam Airport. Daar aangekomen was het een heel gedoe, want wat moeten ze met mensen die geen passagiers zijn maar wel naar een hangar op het vliegveld moeten? Volledig controleren dus, alsof ze wel passagiers zijn: door de detectiepoorten, fouilleren, tas en jas op de band, je kent de routine misschien wel. Na een kop koffie met z’n allen de bus in en op naar de hangar. Daar werd onder begeleiding van een big band het bestickerde vliegtuig in al zijn (haar?) glorie aan ons getoond, terwijl onze namen in laser over de witte wanden van de hangar gleden. Geweldig om al die foto’s eindelijk echt op dat vliegtuig te zien.
Nadat we met z’n allen de ‘fotokist’ bestudeerd hadden (‘Kijk, die man draagt hetzelfde als op z’n foto!’), werd met een speech van Willem (commercieel directeur) de prijs officieel uitgereikt: de brief met de twee retourtickets, de ingelijste foto en het compactcameraatje. Het geheel werd beklonken met een glas champagne, taart en swingende muziek van de band. Wij mochten weer naar de hal en ‘ons’ vliegtuig werd de hangar uitgesleept. Op weg naar Amsterdam. Daar gingen we…okee, onze foto’s dan. En mocht je voor april nog met hen vliegen, dan bestaat dus de kans dat je in het bestickerde vliegtuig stapt. Want tot dan blijven de foto’s er in ieder geval op zitten. Met dank aan buurman B. voor het maken van de foto’s!
“Een man uit Amsterdam zit vast wegens poging tot doodslag en bestialiteit. Hij werd betrapt in Doorwerth terwijl hij een paard misbruikte. Hij probeerde vervolgens de man die hem betrapte te wurgen. In de stal hingen videocamera’s.”
Staat nu op TT pag 120. Euh….
Wie is hier nou het beest? Als ik toch eens die straf mocht uitspreken, dan wist ik het wel.
Beesten in het nieuws Meer lezen »
…is geen sinecure.
En nee, ze leest niet voor uit eigen werk; SmaRts heeft (in haar vorige leven als zuster) wel heel wat bevallingen meegemaakt en besloot toen ook, met veel respect, dat bevallen vooral iets is voor andere vrouwen. Sinds bijna een week is er SmaRts’ nieuwe buurmeisje. Haar grote broer, de buurjongen van bijna vier, nodigt iedereen uit: “Ik heb een baby! Kom je naar mijn baby kijken?”. Verder weet ‘ie eigenlijk niet zo goed wat hij met al het gedoe aan moet en concentreert zich vooral op zijn speelgoed. Morgen is het buurmeisjes’ eerste ver-week-dag; ze is dan alweer een hele week buiten het comfortabele van moeders buik.
Mijn relatie met deze buurtjes gaat al long way back, tot in de kindertijd, zo lang als ik me kan herinneren eigenlijk. Het is dan ook geen toeval dat we zo dicht bijelkaar in de buurt zijn gebleven. Trots op de prestatie die buurmams en buurpaps leveren (momenteel vooral bepaald door de slapeloze nachten, stuwing, kraamvisite en wegbezuinigde kraamzorg), verkeer ik in een blijde staat van opnieuw ’tante-zijn’. En dat moest ik even kwijt.
Vandaag mocht ik weer voor de halfjaarlijkse controle naar mijn tandarts. Het blijkt dat ik al sinds 1976 bij ‘m kom, zo vertelde hij me vandaag. Ik vertelde ‘m dat mijn tandvlees onder invloed van hormonale getijden regelmatig mijn tandhalzen blootlegt en dat ik daarom over een hele batterij van tandenborstels beschik: van superzacht tot medium (de harde heb ik weggemikt), mét en zonder accu. Volgens hem is de hormonale getijdeninvloed een bekend fenomeen, alhoewel niet wetenschappelijk bewezen. “Zwangere vrouwen hebben er namelijk ook last van’, benadrukt hij nog eens. En verder ging ons gesprek niet tot na de controle. Ik had opnieuw geen gaatjes. Ik voelde me weer als dat kleine meisje dat net bij die nieuwe strenge tandarts kwam, toen hij zei: “Je gebit ziet er erg schoon uit, dat poetsen doe je erg goed”. Hoewel ik geen enkele angst heb voor de tandarts klom ik, tóch opgelucht dat een tweede afspraak me bespaard bleef, van zijn stoel af. Op mijn weg naar buiten moest ik mezelf inhouden niet te graaien in die pot met miniatuur-tandpastaatjes, zoals we die vroeger bij wijze van kadootje meekregen.
Al een paar weken wacht ik op ‘onze’ Indian Summer, maar het zit er gewoon niet in. Het zal vast zo zijn dat de bomen pas in de eerste de beste écht koude nacht al hun blaadjes laten vallen.
Vallen(-)de blaadjes (?) Meer lezen »
SmaRts was altijd al onder de indruk van het geheim van de conveyorbelt-sushi. Zeg maar: sushi-van-de-lopende-band. Hoe gaat dat nou? Gewoon pakken? En hoe weten ze dan wat je gegeten hebt? Sinds gisteren mag zij zichzelf dan ook eindelijk ingewijde noemen van ‘fast food sushi’. En als je een beetje in de gaten houdt welke sushi de kok aan het maken is, dan eet je met recht ‘Happy Sushi’.
🙂
Wist je al dat die nieuwe theetjes, in pyramidevormige zakjes, luxe geniet-theetjes zijn? Neuh, geen aandelen, slechts een tip voor lekkere thee.
