Frips
Ff wat anders: overdag kan het wel lekker zijn, maar ’s avonds vind ik het zo ineens toch wel wat fripser hoor!
Van dag tot dag
TV
“…Wil je daar aan meedoen?”
“Ja, natuurlijk! Het gaat toch om jou?”
“Maar realiseer je wel dat je dan op tv komt…”
O dear, o dear…
Bootje varen
“Het westen van het land is het meest gevoelig voor buien, de buien kunnen gepaard gaan met onweer en windstoten. De wind is zuidwestelijk, matig tot vrij krachtig, aan zee waait het nog wat harder.”
Da’s lekker. Heb ik weer. Morgen vertoef ik namelijk een hele dag op een klipper.
“De schipper adviseert de opvarenden om het volgende mee te nemen: Een warme trui, jas en regenkleding, want op het water is het altijd frisser”. Hmm, dat klinkt voor morgen als een understatement.
Ik weet in ieder geval waar dat zeilen uit die droom vandaan kwam.
Familie II
En ineens was daar die uitnodiging voor een verjaardag. Maar al twee jaar heb ik niets meer van ze vernomen. Ik heb om die reden dan ook bedankt voor de eer. Ik denk dat het nu voorgoed over is…so be it.
Surprise!
Hoort u al de hele avond een ondefinieerbare herrie? Dan kan het zijn dat u SmaRts juichend hoort springen. In de mail van vandaag vond zij namelijk het volgende bericht:
“Beste winnaar,
Je hebt meegedaan aan de ‘Jouw foto op ons vliegtuig’-actie van transavia.com. Inmiddels heeft de jury weer 7 winnaars geselecteerd. En jij hoort daarbij, dus van harte gefeliciteerd!
Wat heb je gewonnen?
Jouw foto komt levensgroot met naamsvermelding op een Boeing 737-800 van transavia.com. Je bent aanwezig bij de feestelijke onthulling van het vliegtuig ter ere van het 40-jarig bestaan van transavia.com. Daarnaast ontvang je 2 retourtickets naar een transavia.com bestemming naar keuze. En als extra prijs geven we je ook nog een Sony Cyber-shot DSC-T10 cadeau!”
Is dat even een pre-birthday-kadootje? 🙂
PS: By the way: de actie loopt nog.
Nog twee keer zullen ze winnaars uitkiezen, dus wees er als de kippen bij.
Misschien zien we elkaar dan wel op ÈÈn van de Transavia-bestemmingen?
Edit: Dit is ‘m.
Pechie
Reed u vanmiddag tussen, pak ‘m beet drie en vier uur, scheldend, uitlachend, toeterend en/of tierend langs die rode wagen die op die onmogelijk gevaarlijke plek, de file veroorzaakte op de A15 ? Dan wordt u hartelijk bedankt voor uw hulp. Inderdaad, op mijn to do-lijstje kan ik “voor een rood kruis boven de rijbaan zorgen en het veroorzaken van een file” afstrepen. Been there, done that én vandaag dus welteverstaan. Zomaar al rijdend besloot mijn voiture: “Doe het zelf maar, ik heb er geen zin meer an”, op een plek waar slechts twee smalle rijbanen beschikbaar zijn en de wegafzetting een meter hoog is. En erg fijn ook dat het daar mega-druk is. Gelukkig is daar 112, Driebergen en twee oplettende politiedames, die binnen het kwartier voor een rood kruis en een sleper zorgden. De ANWB kreeg mijn ‘stress’-cort natuurlijk weer aan de praat, dus uiteindelijk is alles weer goedgekomen. Maar zeker niet dankzij u, commentaargevende voorbijrijder. Grmpf.
Money for nothing
Dat is weer eens wat anders dan een briefje van 10,- euro op straat vinden: een heel salaris gestort krijgen zonder er ook maar iets voor gedaan te hebben! 🙂 En ja, ik heb ze -ik geef het toe, na enige aarzeling- gemaild met de mededeling dat ik het heel erg aardig van ze vind, maar dat er waarschijnlijk iemand op zijn centjes zit te wachten die er wÈl voor gewerkt heeft.
Money for nothing Meer lezen »
Sentimental fool
Ik heb niks weinig met voetbal. Dat ik even moest slikken toen ik deze foto vandaag in de krant zag, heeft dus ook niets weinig met voetbal te maken.
Thuis
Gisteren toen Pino (het beest was gek op mijn ouders) kwam en zuslief ook, bekroop me een vreemd gevoel. Een gevoel dat ik de laatste tijd wel vaker heb. Een gevoel alsof dingen op zijn plaats vallen. Alsof de cirkel rond is. Ik kan het niet beter omschrijven dan dat. En alles verzamelt zich hier in huis. De urnen met de as van mijn ouders. De dozen met herinneringen die hier nog zijn. Pino die hier komt wonen. Zuslief hier in huis. Okee, niet alles is er nog in de vorm zoals het was, maar toch…