Van dag tot dag

Duizelig word ik van dit bericht. En nee, dat heeft weer niks met roken te maken. Toch? Ik ben immers al meer dan twee jaar rookvrij. Oh jubel wat een vrijheid! Maar dat terzijde. Nee, even over dit bericht. Wat staat er nou eigenlijk? Mannen en vrouwen stierven in de vorige eeuw het meest aan hart-en vaatziekten.

Hebben we het over vorig jaar dan stierven mannen het meest aan kanker. Okee, allemaal heel erg natuurlijk, maar qua taalgebruik snap ik dit nog. Maar…schrijft men: vrouwen stierven vorig jaar nog wel het meest aan hart-en vaatziekten, maar ook bij vrouwen wordt, verwacht men, binnenkort kanker doodsoorzaak nummer ÈÈn. En dat komt weer doordat meer vrouwen roken. Okee, ga ik ook nog in mee.

Maar dan.

Schrijft men dat kans dood te gaan aan hart-en vaatziekten gehalveerd is omdat we minder zijn gaan roken…en hier verlies ik het even. Want euh…dat kan wel zo zijn, maar doodsoorzaak nummer twee (soon to be ÈÈn) voor vrouwen kwam toch juist doordat mÈÈr vrouwen gingen roken? Mijn licht is uit, mijn hersens zijn op voor vandaag. Of wacht! Het zullen die hart- en vaatproblemen wel zijn….

Op donderdag 4 mei a.s. om twee minuten en drie seconden over 01.00 uur is het:

01:02:03 04-05-06

Het is maar dat je het weet.

Edit:
Yep, lekker belangrijk.
:-S

Een etentje. Gelegenheid? Hebben goede vrienden een gelegenheid nodig dan? Affijn. 2 heterostellen en een homostel. Aan de gourmet. Je kent het wel: de pannetjes met vlees, sausjes en salades. Bij het uitdelen van het stokbrood zegt een heterodame enigszins verontwaardigd: “Oja, krijg ik ’t kontje weer. Nou die hoef ik niet hoor”. Eén van de twee van het homostel zegt vervolgens sussend en zich geheel niet bewust van de impact van zijn opmerking: “Geef die kontjes maar aan mij. Ik hou daar wel van”.

Eén tel bleef het stil aan tafel.

Daarna barstte een waar lachsalvo uit!

Ben eigenlijk zelden geboeid door realitysoaps (is dat een bestaand woord?).
Maar daarnet zag ik ‘Tommy Lee goes to college’ en ik moet zeggen dat dat hij zeker niet onaardig is om te zien.

45.940 km is voor die oude auto van SmaRts eigenlijk 145.940 km. Deze telefoonshot was van afgelopen 21 januari. Nu staat ‘ie zo’n 10.000 km verder. En da’s best veel voor SmaRtie. Die normaal gesproken treint. En die zo’n aantal kilometers in een heel jaar nog niet rijdt. En in tegenstelling tot die ouwe Ford is zíj het wel een beetje zat. Niet het rijden, maar de files. Maar ja. Nog even.

Heenweg:
Van Dordrecht naar Nieuwegein (welja joh, weer es wat anders): A15 – A27 – A2

Terugweg:
‘Simpel!’, zou je zeggen: ‘Precies het tegenovergestelde natuurlijk!’.
Not.
Ik vond mezelf ineens op de A12 richting Den Haag.

Euh…

Verse poedersneeuw, wintersportkleurtje, fondue savoyarde, pain au chocolat, “deux baguettes, s’il vous plait” (wat zou het geweldig zijn als de bakkers in Nederland òòk zo vroeg hun winkel open mogen doen), rendez vous met goede vrienden, skischoenen kapot, een cappucino voor (!) 4 euro, een ‘in memorie’ vanuit het Franse, hemelsblauwe luchten, even weg van alledag. Ze is nog niet helemaal terug, zwerft nog iets tussen daar en thuis. Foto’s volgen. Zodra SmaRtie weer met ‘r hoofd uit de wolken bergen is.

Over 30 kilometer deden we 45 minuten. File. Bij iedere wegversmalling, uitvoeg- en invoegstrook. Knooppunt Gorinchem, Lexmond, Hagestein, Vianen, knooppunt Everdingen en ga zo maar door. En wat me dan het meest verbaast: ineens rijdt het weer. Want schijnbaar nadat we collectief geconstateerd hebben dat die man op de vluchtstrook slechts zijn band aan het verwisselen is, kunnen we weer gas geven. Pfff….Uiteindelijk deed ik twee uur over 65 kilometer. Misschien toch maar treinen dan?

Tis wennen in mijn nieuwe functie. Klein detail: vooral omdat ik die nog niet uitvoer. Drie dagen per week naar Utrecht voor cursus en twee dagen in Rotterdam praktijkervaring opdoen. Dus voorlopig heen en weer naar Utrecht en da’s veel file (of lang in de trein vanwege overstappen plus bus en daardoor geen optie). En de andere twee dagen (‘da’s pech, vrije woensdag weg’) probeer ik mijn draai te vinden in mijn nieuwe werkomgeving. Druk dus. Maar gelukkig zit er een weekje leuks in het vooruitzicht.

Met blauwgestipte broek en oranje jas en schoenen zal ik uitproberen of het net zo gaat als met fietsen: ‘Je verleert het nooit!’. Nog heel even en dan mag ik weer genieten van die witte bergtoppen. En van de hereniging met vrienden die ik veel te lang niet meer gezien heb. En jááh: kaasfondue! Kortom: een weekje genieten. Bijna. Nog héél even geduld.