Tijd
Het is vreemd te realiseren hoe snel de tijd gaat. En tijd heelt alle wonden. Zegt men. Maar is dat wel zo? Naar aanleiding van mijn vorige logje vroeg S. me of ik veel huilde. Ik antwoordde van niet. En nee, dat doe ik ook niet. Ik huil eigenlijk maar zelden. Van een jankfilm kan ik best een brok in mijn keel krijgen en tegenwoordig kan ik op begrafenissen en crematies het best maar zorgen dat ik zakdoeken bij me heb. Het lijkt wel dat emoties wat dichter aan de oppervlakte zijn gekomen sinds het overlijden van mijn ouders. Maar het huilen houdt weer op. Huilen wordt onderdrukt. Huilen maakt op tijden plaats voor een beklemmend gevoel. Alsof mijn keel dichtgeknepen wordt. Zoals bijvoorbeeld die keer toen ik toekeek hoe een opa en oma trots hun dochter en kleinzoon van het station kwamen afhalen.
SmaRtie heeft niet echt iets met auto’s. Maar eens in de zoveel tijd komt er een auto voorbij, die ze -mocht ze daar ineens centen voor hebben en dat gebeurt nooit- graag zou kopen. Een hele tijd was dat een Amerikaans bakbeest. Tegenwoordig kan ze met veel belangstelling kijken naar een 406 coupé die voorbij rijdt en met evenzoveel belangstelling naar de nieuwe 407 coupé. Als ze een auto een lekker 
‘First separated by countries at war, and now by loyalty to King and country, Tristan and Isolde must suppress their emotions for the sake of peace and the future of England. But the more they deny their passion, the more fiercely it burns.’