Nieuw!
Gezien bij Mieke en daar te vinden. Klik op het plaatje om te zien. Leuk!
Edit: ik zie net dat het in FF erg goed werkt, en in IE niet :-(, da’s nou jammer.
Ik kom er nog op terug!
Edit II: of toch wel?
Ik reed vanmiddag langs een kruispunt waar allerlei hulpdiensten stonden met de zwaailichten aan en waar op de stoep een lichaam onder een bebloed wit laken lag. Ik schrok. En nog meer toen ik thuisgekomen de teletekst aanzette. Die mevrouw was vast ook op weg naar huis…
Als je ouders het centrum van een familiair netwerk blijken te zijn dan valt er een groot gat als die twee overlijden. Onze ouders waren het doorgeefluik voor de dingen die gebeurden in de familie. En er is niemand die dit over kan/wil nemen. Dus nu zij er niet meer zijn ‘hoor’ je ook niks meer. En een tijdje probeer je dat contact aan te houden, maar als het zo vaak van een kant moet komen dan wordt het steeds moeilijker. En da’s soms wel erg jammer. Want SmaRts en zus hebben nu zo’n moment gemist, waar we graag even ons gezicht hadden laten zien, ware het niet dat wij niet op de hoogte waren. En da’s balen. Erg balen. 🙁
Niet bijten maar zuigen, zuigen is véél beter. Ja toch? En tóch kan ik het niet laten. Ik bijt. En wel direct. Ik wacht niet tot het zacht geworden is, nee, ik bijt direct. En dÛÛr. En dan kauw ik.
Klinkt ’t banaal? Is het niet hoor. Het gaat hier slechts om harde snoepjes. En over dat ene snoepje dat me nu een kroon gaat kosten. Toch nog eeens even kijken hoe het met die ziektekostenverzekering zat…
Niet bijten maar zuigen! Meer lezen »
Ik mag tijdelijk even naar Utrecht van baas. In de ochtendspits met de auto. De trein zou een optie kunnen zijn, ware het niet dat mijn eindbestemming met het openbaar vervoer dramatisch slecht te bereiken is. Dus ga ik met de auto. Via de A15 naar de A27. Twee stroperige snelwegen. Over 60 kilometer doe ik in de ochtendspits anderhalf uur. 40 kilometer per uur, dat is om vrolijk van te worden toch? En mijn auto heeft slechts een radio en pré-cd-cassetteding, maar geen casettebandjes meer. Da’s dus veel van radiozender wisselen (al dat gewauwel op de vroege ochtend, grmbl) en jezelf bezighouden om verveling tegen te gaan.
Met bijvoorbeeld het dashboardkastje reorganiseren, de snoeppapiertjes opruimen of het binnenspiegeltje afdoen en huppekee, raampje naar beneden en de buitenspiegel ook maar even. Nóg maar weer een keer de ruitensproeier aan en wissen maar. Ik moet natuurlijk ook nog opletten wanneer we weer een metertje verder mogen opschuiven. En voor dat laatste heb ik het soms wel eens te druk met mijn antivervelingsakties, zodat ik soms opkijk om te zien dat ik wel twíntig meter door kan rijden! Dus euh, mocht je nou achter die (niet meer zo-) rode Ford rijden waarin iemand zit, die met alles bezig lijkt te zijn behalve met de file waar ze inzit, dan heb je dikke kans dat je achter mij rijdt.
😉
“Als de Nederlanders besluiten geen troepen naar Afghanistan te sturen, zal dat schadelijk zijn voor de Nederlandse belangen in de Verenigde Staten. De Nederlanders kunnen niet zomaar zeggen: oké, wij gaan niet naar Afghanistan, verder blijft alles hetzelfde. Dat zal niet gebeuren.” Aldus Paul Bremer III in een interview in de Volkskrant.
Dreigementen? Daar zwichten we toch zeker niet voor?
(Hier meer achtergrondinfo)
Vanavond zag SmaRts op teevee een mevrouw met een meetlint meten waar de hal van de ‘Westermoskee’ zou komen. De moskee zal gebouwd worden in de stijl van de Amsterdamse School. Omdat ze er vlak naast woont, had ze heel erg veel bezwaar tegen de massaliteit van die moskee. In Rotterdam Zuid wordt er momenteel eentje gebouwd. En hier in Dordrecht komt ook een nieuwe. Ook dit wordt er één met minaretten. Er is veel discussie over en dan vooral door de mensen die in de wijk wonen waar de moskee dichtbij komt. Best te begrijpen als het gaat om parkeeroverlast, herrie en de hoogte van de minaret(ten).
SmaRts hangt geen geloof aan. Ze is atheist (of ietsist wellicht). Geen geloof dus. Maar ze is wel opgegroeid tussen kerken in haar omgeving. En een kerk heeft een toren. En in die toren hangen bellen. En op zondagochtend rammelen die ondingen haar het bed uit, en ’s avonds doen ze het nog eens een keer; het sein waarmee de gelovigen opgeroepen worden om naar de kerk te komen. Wat een takkeherrie! En ze kan het weten, want SmaRts heeft een aantal jaren zo goed als aan de voet van de Grote Kerk in Dordrecht gewoond.
De geloven onderling vergelijkend kan ze niet begrijpen waarom het één wel zou kunnen en het ander niet, want: toren=minaret, koepel=schip, klokken=luidsprekers, enz. Liever heeft ze dat mensen hun geloof gewoon lekker thuis belijden. En niet buiten. Maar ja, dat kan nou eenmaal niet, want helaas hoort bij geloven ook de bizarre drang dat te verkondigen aan aan een groot publiek en da’s nou wel weer het jammere ervan (dit schrijvend drijft een vraagstuk naar boven: zou geloven ophouden te bestaan als dat slechts individueel mag?). Dus het is haar om het even waar ze langs fietst; een kerk of een moskee, het maakt haar niet zoveel uit. Maar SmaRts is wel een klein beetje blij dat de hoeveelheid hindoetempels beperkt blijven, want da’s zoveel kleurigheid, daar moet ze een zonnebril bij op zetten. 😛
- Zo. 2006 draait voor SmaRts alweer op volle toeren. Voornemens? Neuh, daar doet ze niet echt aan. Zij is meer van “als je iets wil, doe het dan gelijk”. Maar ja, voor gelijk doen is vaak wel wat meer nodig. D’r staat in ieder geval al genoeg op haar to-do-list:
- Getraind worden
- Trainingen geven
- Skiën in de Franse Alpen
- Afmaken post-bachelor
- Andere baan
- Expo fotoclub
- Bloggen (of niet? That’s the question)
- Citytrip Barcelona
Dus 2006, kom maar op.
En jij?
Heb jij nog goede voornemens?
Hij gaat net zo ver terug als zij. Op die eerste vakantie leerden we hem kennen. En al die vakanties die volgden was het: Huppekee de auto in en op weg naar de Alpen. Hij regelde het appartement en leerde ons canyoning-en en bergbeklimmen. Nog nooit kwam hij hierheen; “hij zag op tegen dat platte land”. En tja, je kunt de geit wel uit de berg halen, maar de berg niet uit de geit (verzint ze even ter plekke).
Maar ergens in de afgelopen vier, vijf jaar, raakte ik ‘m kwijt. Email bleef maar terugkomen en de telefoon van zijn shop deed het niet meer. Niet meer te vinden op het internet. Ik probeerde het onlangs met een kaartje naar het laatste adres dat ik van ‘m had. En ineens is daar dat mailtje gisteren. In april ga ik hem opzoeken. Het wordt hoog tijd.
“If you’re going to San Fransisco, make sure to wear some flowers in your hair!”