Van dag tot dag

 

Luie winter + start lente + drie uur fietsen = pijn in je kont.
Echt waar.

12-3-2004: Uit de tuin van mijn ouders wilde ik slechts één iets meenemen: de pioenroos.
Deze gaf zoveel mooie bloemen, daar waren ze allebei erg trots op. Vandaag dus een hels karwei om in die snijdende kou zoveel mogelijk kluit aan de struik te laten zitten en hem zo over te zetten in onze tuin. Het is gelukt. Hoop ik… Pioenrozen houden niet van verplaatst worden en het zou best wel weer eens een tijdje kunnen duren voor er weer bloemen aan zitten. Maar ja, we zien het wel, voorlopig staat hij er!

Psst….er zitten al acht (!!) knoppen in!

Moet je je voorstellen dat je naar een ongelooflijk goed restaurant gaat. Zo goed dat je je afvraagt waarom je dat restaurant niet eerder hebt gevonden. Je eet er verrukkelijk en belooft jezelf er zeker vaker te komen. En als je dan de volgende keer gaat is die zaak weg. Zomeer ineens als sneeuw voor de zon verdwenen.

Of denk je in dat je helemaal in die favoriete soap bent. De producer maakt zijn belofte helemaal waar, de juiste setting, de juiste acteurs. Alles klopt! Deze serie mag voor altijd doorgaan, zo leuk vind je het. En na de derde aflevering stopt de serie. Geldgebrek ofzo. Lullig. En jammer.

Deze voorbeelden zijn een beetje een inleiding op wat me vandaag overkwam. Ik ben namelijk een ijsfreak. Oja joh? Ja! Ik ben te porren voor alle soorten ijs. Maar sommige soorten iets meer dan andere. Hazelnootschepijs bij de Italiaan bijvoorbeeld. Maar favoriet is Haagen Dasz, en dan de smaak Caramel Cone Explosion.

Vanmiddag.
Al lopende over de Lijnbaan verlekkerde ik mezelf met de gedachte dat de Haagen Dasz in de Koopgoot weer open was. Ze zijn de afgelopen twee (?) weken dicht geweest vanwege een verbouwing. ‘Ik-wil-een-ijs-je, ik-wil-een-ijs-je’ neuriede ik op het ritme van mijn voetstappen. Stoer bestelde ik een beker met wel drie scoops Caramel Cone Explosion. Zo’n zin had ik er in!

-muziek in mineur-

“Sorry, die heb ik niet”, zei ze.
“Oja”, dacht ik nog, “Dat geluk heb ik weer”.
En ineens werd ik me bewust van dat toontje in haar stem.
“Ehm, heb ik niet als in tijdelijk niet, of bedoelt u dat die niet meer komt?” vroeg ik met een soort van onzekere stem.
“Sorry, maar die komt niet meer. Hij wordt niet meer gemaakt. Tja, ik weet ook niet waarom”, zei ze verontschuldigend.

En toen wist ik het niet meer. Wat moest ik nu kiezen en wilde ik uberhaupt nog wel wat kiezen, want de formule Haagen Dasz = Caramel Cone Explosion (als in ‘is gelijk aan’) staat voor mij als een huis.

“Kan ik u iets anders laten proeven?”, vroeg ze me toch nog klantvriendelijk. En gaf me een lepeltje met ijs.
En na twee smaken geproefd te hebben, die ik helemaal niets vond, heb ik uiteindelijk besloten een poging te wagen mijn smaakje bij gok te benaderen. Ik combineerde twee smaken die mij logisch en combineerbaar leken. De combinatie bleek helaas geen succes.

*Zucht*

Einde Haagen Dasz. Met weemoed denk ik terug aan die lekkere (en dure!) ijsjes. En ergens moet ik ze dankbaar zijn dat zij mij behoeden voor geld-uitgeverij-aan-slechte-dingen. Maar dat ben ik niet.

‘Ik-wil-een-ijs-je, ik-wil-een-ijs-je’

Als ik nou (eindelijk) de belastingaangifte aanpak
en bij het uitzoeken van mijn verzamelde poststukken
een hele jaargang aan salarisstroken vind.
Dan mag ik toch wel stellen
dat mijn kwaliteiten niet op
administratief gebied liggen.
Toch?

Ik heb het hardstikke druk.
*kucht*
En ik ga gauw weer even verder
met druk wezen! 😉

Mijn schoolmaatje had met mij een deal gesloten. Als zij haar artikel niet half af had, betaalde zij het etentje van vanavond. Ik motiveerde haar nog extra door dan een etentje bij Parkheuvel te eisen. Gelukkig heeft ze al zeven pagina’s volgeschreven, dus het begin is er en Parkheuvel ging aan mijn neus voorbij. Het werd een overheerlijke pizza bij Angelo Betti (een waar begrip in Rotterdam) en de afterpizzaborrel hadden we in het fotogenieke Zalmhuis.

Wat denk je?
Zo beter?

😉

(…) Op een gegeven moment komt er een knul op ons af. In het Duits: “Of we soms mee willen doen aan een fotoreportage die zij maken voor een Duitse krant vanwege een ‘urlaubtest’ waarbij het gaat om zomerskien”. Natuurlijk willen wij dat! Ik bedoel, daar zijn we toch supèrmademoisellesvoor? We krijgen de foto en een exemplaar van de krant waarvoor ze werken. (…) Vandaag een kwartier eerder opgestaan. Badpak onder ons skipak en om 8u aan het ontbijt. Er gingen wat zenuwen met het broodje mee door ons keelgat. (…) Constant: “Och, och, dat hebben wij weer hoor!” en we zagen onszelf al op de cover van de Cosmo en de Avantgarde staan (…) Boven aangekomen met ons facie in het zonnetje. Vlakbij de sleeplift, dus aan bekijks geen gebrek. Een hoop gefluit en tssk-ende jaloerse Nederlanders (…) We hebben ongeveer 3 kwartier geposeerd. Daarna zijn we heel de dag door iedereen nagekeken: “O, kijk, daar heb je die twee fotomodellen!” Hahaha, ze moesten eens weten! (…)

En ja, toen (b)logde SmaRts ook al.

Met poseren is ze maar gestopt.
:’-D (jokerp)

Zo! Eindelijk weekend.
Mijn hooggehakte laarzen (eindelijk!) uitgeschopt,
mijn nette kloffie in de wasmand gemikt.
Met het boekenweekgeschenk
(bij gebrek aan de Viva van deze week 😉 )
en Moby op mijn hoofd
het nepzonnetje in.