Zo.
De eieren zijn gelegd.
Voor Verandermanagement hebben we in 9 pagina’s beschreven hoe een in procedures vastgeroest bedrijf zijn marktpositie kan verbeteren en voor het vak Projectmanagement hebben we even in maar liefst 21 pagina’s een Management Development Traject in elkaar geflanst. En nee, gewone lettergrootte!
Het kost even tijd, maar dan heb je ook ‘wat’. Nu maar hopen dat ’t ‘wat’ een voldoende oplevert!
Morgen zit SmaRts in het studiekot.
Ze studeert dit jaar (hopelijk) af aan haar P&A-studie. Maar daar moet je wel wat voor doen!
Tentamens zijn er niet meer. Wel hele fijne opdrachten (blurgh) zoals een businessplan schrijven, of een artikel of een paper, of een symposium (en nog meer) organiseren. En dat hele zwikkie bij elkaar maakt straks dat ik afgestudeerd ben.
Maar.
Er stond nog wat open van afgelopen jaar. En als dat niet af is, gaat heel dat afstuderen niet door. Door omstandigheden én een drie (!) moet ik (moeten wij) respectievelijk één verslag nog maken en het andere herschrijven. En dat gaan we (mijn studiemaatje en ik) morgen doen en we gaan net zolang door tot beide verslagen af zijn.
Pfff…wens ons inspiratie zodat we al vroeg in de middag klaar zijn en leuke dingen kunnen gaan doen!
Grrr. Bij de aanhechting van het onderste puntje van m’n schouderblad aan m’n rug (ik weet niet hoe het anders duidelijk te maken) zo’n vervelende zeurende pijn. Ik stond ermee op en meestal duurt het een paar dagen voordat het over is. En spiertje, een koutje. Maar wat een vervelend rotgevoel!
Ik had niet naar de kapper moeten gaan.
(“Ik ben blij dat u het zo sportief opneemt…”)
Ik had niet naar de fotoboer moeten gaan en zeker niet als een kip zonder kop.
(“U had ‘m in de verhouding 2:3 moeten inleveren”)
Wie zei ook alweer dat bewezen was dat 24 januari de beroerdste dag van het jaar is? Nou, mag ik dan weer even wijzen op het feit dat ieder mens uniek is en ik zeker, want voor mij is definitely 26 januari de k*t-ste dag van het jaar.
Vijf uur ’s middags, het werk of de school gaat uit. En allemaal weten we niet hoe snel we bij baas weg moeten komen. Gauw naar huis, naar school, sporten, eten of naar welke andere tijdsinvulling dan ook. Haast, dat hebben we allemaal. Snel naar de metro, rennen naar de tram, misschien halen we de trein nog wel. Niets en niemand ontziend.
Ook dat echtpaar niet. Samen tellen ze bijna tweehonderd jaar. Zijn gezicht heeft geen kleur meer, zijn huid is bijna transparant. De groeven in zijn gezicht meten wel een centimeter diep. Ik gok dat ze bij het Erasmus Medisch Centrum vandaan komen. Zij staat daar fier met de seniorenstrippenkaarten in haar hand, maar kan de stempelautomaat niet vinden. Het is ook allemaal niet gemakkelijk nu er in de metro van Rotterdam allemaal van die toegangspoortjes zijn en/of komen. Glazen wanden, toegangspoorten en een stroom van mensen die niet opletten. Schouder tegen schouder, een knal van een slingerende tas. En ook ik loop flink door. Ik zie op het bord dat mijn metro er elk moment aan kan komen.
Ik ben al tien meter aan ze voorbij gelopen als ik me ineens bewust wordt van hun aanwezigheid en van dat kleine beetje paniek dat ze uitstralen. Tegen de stroom mensen in loop ik terug. Wat kan mij die metro ook schelen? Over tien minuten komt er weer één. Ik vraag hen of ze hulp nodig hebben en ik wijs hen waar ze de strippenkaart kunnen afstempelen. Zij vraagt me of ik het wil doen. Natuurlijk doe ik het en ondertussen probeer ik me te verplaatsen in hun situatie. Ik stel me voor: oud en misschien ziek, niet zo goed ter been en onzeker over wat er om hen heen gebeurt. Een leven lang hard gewerkt, kinderen opgevoed, geknokt voor voorzieningen. En dan rent het leven hen letterlijk voorbij, zonder erg in hen te hebben. Een melancholiek gevoel overvalt me. En tegelijkertijd hoop ik dat het ondanks alles heel fijn voor ze is dat ze nog samen zijn. En als ik de strippenkaarten teruggeef ontvang ik van beiden een intens dankbare blik en een zacht “dank je wel”.
[[image:zeilboot.jpg::left:0]]
Deze was op zoek
naar een leuke vakantie
denk ik.
Of misschien
is ie het zeilen zat.
Ik sta te wachten bij de patatzaak tot mijn (jummie) patatjes klaar zijn. Er liggen folders waarin een Free Jump dance-evenement aangekondigd wordt. Allerlei DJ’s met verschillende stijlen: Oldschool, Jumpstyle, Hardtrance, Hardcore en ga zo maar door. Over de stijlen verbaas ik me niet zo zeer, daar kan ik me nog wel wat bij voorstellen. Wel over de dresscode. Ik frons mijn wenkbrauwen en lees:
Warning “…No soccer shirts / No army boots with white and red laces / No strap-ons. Stringent searches at the door. The organisation has the right to refuse admission…”
Wat denk je ervan als we kleding maar in zijn geheel gaan verbieden?
De Mensch zal zichzelf op een creatieve wijze moeten verwarmen anders dan met kleding.
’s Kijken wie er dan nog zo’n grote mond heeft.
Ik spins op een nieuwe layout. Maar ik ben er nog niet over uit. Het zal niet ineens pimpelpaars met gele randjes worden ofzo, want zo is SmaRts niet. SmaRts is rustig en meestal soort van Zen. Dus rust zal ie weer uitstralen. Maar gewoon weer es wat anders. Ooit. Je merkt het vanzelf wel.
Plundra bij dat Zweedse woonwarenhuis.
Mijn portemonnee weer geplunderd. Nee, geen glow-in-the-dark-dekbedovertrek; ik slaap graag in het pikkiedonker. Maar toch, het blijft gevaarlijk, want die Zweden beplunderen mij. Iedere keer weer heb ik veel meer gekocht dan dat ik van plan was.
