Je zou verdorie net de topografie van al die 1200 eilandjes uit je hoofd geleerd hebben…
Ik was natuurlijk wel echt benieuwd hoe het daar nu gaat. Hier en hier vond ik meer info. 82 doden, 26 vermisten, zo’n twaalfduizend daklozen op nog geen driehonderdduizend inwoners. Het paradijs op aarde heeft ook een hel te doorstaan. Ik weet nog steeds niet of ‘mijn‘ eilandje nog bestaat.
1986. Ik zou op vakantie gaan naar Canada, maar ik moest helaas annuleren (ander verhaal). Sjips. Weg vakantie. En nu? Zij werkte bij mij op de afdeling en had ook nog niets gepland. We besloten zeer impulsief dat het geweldig zou zijn om samen op vakantie te gaan. Zomerskiën. Op een gletsjer. En dié vakantie is het begin geworden van een vriendschap. Jaren waarin er geen plaats was voor strand en we wel vier keer per jaar gingen skiën. Lief en vooral ook leed hebben we samen gedeeld. Uiteindelijk raakten we allebei (een beetje) onze wilde haren kwijt en verwaterde het contact. Maar nooit echt. Soms zien we elkaar maar één keer in een jaar. En altijd is het goed. Gisteravond vierde ze haar twaalfeneenhalf jaar huwelijk. Het was gezellig. Mijn groepje échte vrienden is niet groot, bij wie is dat wel? Maar ik durf toch wel te zeggen dat zij er één is.
En nu is ie alweer wit! Maar dit keer mijn wit. Het statement is gemaakt. Nu maar hopen dat men zo gul blijft en niet alleen voor Azië, maar voor onze behoeftige medemens in het algemeen. En verder? Weet je wat een rotkarwei het is om een waterbed te verhuizen? Grmpf. En ik heb ruzie met mijn host over mijn nietwerkende thumbnails en jawel, mijn huiswerk voor de komende fotocursus is al klaar.20 januari gaan we weer starten! Ik zal maar niks zeggen over mijn huiswerk voor mijn ‘echte’ school…Ik ben moe en aan een lekker warm waterbedje toe. Morgen weer een dag!
Verhitte lichaamstemperatuur door aan de gang zijnde griep maakte dat ik zo goed als de hele dag in bed lag. En ik weet dat als ik overdag slaap dat dat onherroepelijk uitmondt in de meest bizarre waanvoorstellingen:
Halfslapend en transpirerend bevond ik me vanmiddag onder een dekbed van lijken. Ik draaide aan het dekbed, ik wilde een stukje wat niet zo zwaar was, maar het lukte me niet. Iedere keer leek het dekbed met lichamen wel zwaarder te worden. En niemand hielp me. Ik kreeg het benauwd en snapte niet waarom ik niet een licht stukje kon vinden, bleef trekken aan het dekbed en langzaam maar zeker raakte ik in paniek. Het dekbed werd te zwaar…
Sinds kort is in huize SmaRts de Dreambox volledig operationeel. Harde schijf van zo’n 160 gig erin waarmee zo’n 80 uur tv kan worden opgenomen. Een heel klein aardigheidje is onder andere dat ik schermprintjes kan maken van hetgeen uitgezonden wordt. En zojuist was dat Sting. Dus what the hack? Vooruit met de geit. Hier te zien. Nee, de thumbnails doen het nog steeds niet.
Het ziet er overigens naar uit dat SmaRts het nieuwe jaar met griep gaat starten. Inmiddels heeft ze zich kunnen douchen bij de 26ste poging om in de douche te komen. Al die andere vijfentwintig keer brak het klamme zweet haar en uit werd het zwart voor haar ogen. En nee, niet gezopen gisteren!
Zo, de mist trekt weer een beetje weg. Het huis is nog heel. Ik heb hier nog geen sirene gehoord, alleen het alarm van een auto. De katten snappen er niets van, maar vinden het wel reuze spannend. Ik heb bijna een scheur in mijn trommelvlies opgelopen, tjeezis wat een takkeherrie maakt die rommel. Ik waag me er niet aan. Nog nooit kwam ik verder dan sterretjes. En zelfs daar had ik al een beetje respect voor! Nou, ik hoop maar dat jullie allemaal nog heel zijn! Truste!
