Van dag tot dag

Jeemig, wat ken ik eigenlijk veel J.- ‘s! Maar dat terzijde.
Vandaag stonden J. en J. hier bij ons voor de deur en kwamen binnen om even een glaasje limo te drinken. J. zegt: “SmaRts, ik heb op school wewewepuntsmart (!)puntennel ingetoetst, maar ik zag mijn foto niet. Hoe kan dat nou?”. Ik heb hem alsnog de goede url gegeven. Hij was zo enthousiast over het feit dat hij helemaal via internet te zien was en was ook heel erg trots op de reacties die jullie gegeven hadden. Lekker uitsloven bij de meiden natuurlijk. En vanmiddag kwam ook de vraag of zijn beste vriend en neef J. ook op mijn blog stond. Om ze nou niet teleur te stellen, plaats ik J. en J. hier allebei opnieuw. Zodat ze, als ze van de week via school komen kijken, zichzelf als eersten zien.

SmaRts gaat naar het circus. Het duurt nog even hoor, maar je moet er ook zó snel bij zijn. In juni komt het circus naar Rotterdam en dan is SmaRts erbij, eindelijk! Al zo vaak heeft ze het willen zien, maar dán was het weer uitverkocht, dán weer had ze geen centen, dán weer waren er andere belangrijke dingen. Maar nu niet. Ze heeft de kaarten besteld en ja het is nog steeds hardstikke duur. Maar toch gaat ze. Een trailer van de show is hier te zien. Ben jij al eens geweest? Hoe vond je het?

Mijn aandacht wordt getrokken door het woordje ziekenhuis dat in de conversatie valt.

– Bizar, dat dat tóch maar in mijn systeem blijft. Verpleegkundige ben je niet tijdelijk. Nee, dat ben je voor de rest van je leven, maar da’s weer een heel ander verhaal.-

Ik hoor dus het woord ziekenhuis en draai me om. “Hoi”, zegt ie tegen me en gaat weer verder met zijn verhaal tegen een man die net als ik op zijn trein staat te wachten. Ik zeg gedag terug en hiermee behoor ik tot zijn publiek en luister mee. Hij is de dakloze die station Blaak als bedelstek heeft. Hij vertelt aan de man en aan mij dat hij er even niet was omdat hij in het ziekenhuis heeft gelegen en dat het kantje boord was en dat hij bijna dood was. En dat hij eigenlijk niet naar de dokter wilde en dat die dokter vertelde dat ziekenhuisopnames voor daklozen meestal mislukken omdat ze weglopen en niet tussen vier muren willen zitten. Over hoe slecht met hem ging, dat hem dat niets kon schelen en dat hij wel een maand opgenomen is geweest. En dat hij is opgekalefaterd. Inderdaad, onherkenbaar bijna: zijn haar is geknipt, zijn baard is weg en in plaats daarvan heeft hij nu een keurige snor en dikke bakkebaarden. Toch is hij nog steeds te herkennen aan de ontbrekende rij voortanden.

De trein komt eraan. Ik moet instappen en heb geen tijd om mijn portemonnee te zoeken. Ik zeg de dakloze dat hij de volgende keer van mij wat centen krijgt, maar dat ik nu mijn trein moet halen. En hard roept hij over het perron: “Dat is goed hoor, dame! Dat weet je toch? Bedankt hè!”. Hij lacht breeduit zijn tandenloze lach. Vandaag was geld niet belangrijk, luisteren was dit keer genoeg…

Dit keer geen rukkende reiziger, maar een gravende. Twee vingerkootjes diep en verschrikkelijk ongegeneerd. Op zijn gemak graaft hij en datgene wat hij heeft opgegraven wordt tussen wijsvinger en duim rondgedraaid. Op het moment dat ik geïrriteerd opzij kijk, kijkt hij mij aan met een onbegrijpende blik (‘doe ik wat verkeerd ofzo?’). We naderen een station, net op het moment dat de vinger eruit komt (met opgraafsel) neemt iemand tegenover hem plaats. Onhandig, want hij heeft ook nog een krant in zijn handen, gaat hij verzitten. Als ik het volgende moment opkijk, zit hij rustig zijn krantje te lezen en is het opgraafsel ‘handig’ verdwenen. Joost mag weten waar en nee, ik wil het niet weten!!

Als de kat van huis is….

‘Vanuit het werkoverleg komt het verzoek zo min mogelijk gebruik te maken van je mobiele telefoon. En als deze aan staat, maak dan gebruik van de trilfunctie, behalve R., want die van R. trilt niet. Ook is het niet toegestaan een warme snack te nuttigen op je werkplek’.

Vrijdagmiddagen op het werk zijn melig. Uitgekakt komt men dan tot intellectuele hoogstandjes, waarvan de volgende de kroon spande:

‘Dat het niet is toegestaan je mobiele telefoon te nuttigen en dat je vooral gebruik moet maken van de trillende warme snack van R.’

Hahaha, baas moest eens weten….

Trringg!! (voordeurbel)

“Goedenavond. De glazenwasser, ik kom afrekenen”.
“Euhm, ik ken u niet, u bent mijn glazenwasser niet”.
“Die andere jongen loopt nu in die andere straat, ik ben echt uw glazenwasser hoor”.
“Hmm, ik denk dat ik dat maar eens ga verifieren dan, ik heb mijn glazenwasser’s telefoonnummer hier”.

En weg is ie.

0900-8844
15 minuten later politie op de stoep.
Ik hoop maar dat ze die a**hole te pakken krijgen.

Even tussen de bedrijven door.
Druk druk druk, wat doet een mens zichzelf toch aan?

Terug van Ameland, gauw de foto’s, nog even naar de fotocursus.
Dagje werken, zaken bij elkaar zoeken en vanaf morgen voor een nieuw karweitje naar Amsterdam voor een week of twee. Lekker treinen en lekker in het donker weg en in het donker thuiskomen. En ondertussen moet ik niet vergeten mijn artikel voor school af te schrijven (inspratie is weer tijdelijk verdwenen helaas).

Maar even terug naar de actualiteiten van vandaag: De grootste Nederlander….laat maar, hier wil ik geen energie aan verspillen. De bejaarden dan die recht hebben op belastingteruggave, maar de papieren niet weten in te vullen en dus óf niets invullen óf belazerd worden door louche figuren die 50 euro vragen voor het (niet of onjuist) invullen van het belastingformulier. En van Nistelrooij die 6 miljoen euro per jaar verdient en dat niet iedere topsporter het zo goed heeft. Wat voor land is dit toch? ‘Onze’ oudjes die belazerd worden omdat ze over de afgelopen drie jaar 900 euro willen terugvragen tegenover dat belachelijk hoge inkomen van ‘onze’ voetballers.

Gelukkig eindigde TweeVandaag met een stukje over de documentaire ‘Tietjes’. Heerlijk! Meiden die onverbloemd praten over hun onzekerheid, over verliefdheid, over jongens, over de veranderingen in hun lichaam. De een zei tegen de ander: “Je bent mijn beste vriendin”. Waarop de ander proestend riep dat ze er helemaal ‘ontroerend’ van werd. Zucht, meisjes van dertien; feest der herkenning.

Het is zo ver.
Vermaak jullie!
Het zal mij best lukken.

Naakt? Ja.
Echt? Geen flauw idee.
Mooi? Ja hoor, best wel (haar lijf dan).

Hier laten ze ze zien (edit: linkje aangepast).

Update: En jeemig, wat een kritiek hebben we weer op Georgina Verbaan, haar lijf en het feit dat ze naakt in de Playboy staat. Maar ach, ook wel weer eens lekker om gewoon dat gemekker te lezen na de ellende van de afgelopen dagen! 😉

Nederlanders zijn echte we-gaan-er-op-zondag-lekker-even-tussenuit-mensen. Het was druk in de polder. Ik ben toch maar weer de Biesbosch ingegaan. Net warm genoeg gekleed om aan het eind van de middag te verlangen naar een warme choco met slagroom, die ik uiteindelijk ook nam. Jummie. En wat een lekkere dag weer. Jammer dat het zonnetje zich een beetje terugtrok vanmiddag. Maar dat weerhield al die mensen niet om lekker te gaan wandelen. Het was druk. Veel mensen. Die zich lekker tegen je aan bemoeien op het moment dat je van schijnbaar supernormale zaken foto’s staat te maken. En op het moment dat ik dan een foto wil gaan maken, zijn al die andere mensen ineens ook fotograaf. Niet rechtstreeks, nee; een meter of vijf achter me staan ze stil en kijken naar datgene waar ik een foto van wil maken. En dan hoor ik hem tegen haar fluisteren: “Tss, wat valt hier nou te fotograferen?”, waarop zij tegen hem zegt: “Nou, kijk, die boom, die kleur, dat water, dat is inderdaad een mooi kiekje”. En glimlachend loop ik verder. Op zoek naar een volgend mooi kiekje.

Speciaal voor haar (Mystic is into kleur momenteel 😉 ): Dié boom in kleur.