Van dag tot dag

Zo, de kop is er weer af.
Bijna weekend…*kuch*

Mijn vorige postje was schijnbaar niet helemaal duidelijk, maar dat ging inderdaad over de demonstraties van vandaag tegen de kabinetsingrepen in onder meer de WW, WAO, VUT en prepensioen. In Rotterdam ging het er schijnbaar ruig aan toe. De manier waarop, daar kun je over discussieren, maar dat je het niet over je kant hoeft te laten gaan dat allerlei voorzieningen zomaar weggenomen worden….tja, daar is zeker wat voor te zeggen. Potjes worden leegeschud en graaien maar. En als het er straks op aan komt dan is het ieder voor zich en dan is het maar te hopen dat je zelf gezorgd hebt voor je eigen voorzieningen.

Nee, ik heb er geen last van gehad (tot nu toe dan).
Had ik er wel last van gehad,
dan had ik er geen last van gehad als in
‘ergens last van hebben’.

:-S

(In het kader van: ik heb toch ingelogd, dus laat ik dan ook maar wat schrijven).

Update:
Nah ja, mensen zeg. Wat voor demonstraties waren er vandaag in den lande? 😉 Maar okee, ik beloof de volgende keer duidelijker te zijn.

Je vertrekt vrijdags van je werk en denkt: “Hè, lekker, weekend!”
Je sluit je ogen en als je ze weer opendoet is het weer zondagavond.
Okee, beetje overdreven, I know.
We mogen morgen weer. Naar het werk. Naar school.

Jippie.

Update en oproep:
Welke héle rijke vrijgezelle man wil het op zich nemen om SmaRts te onderhouden,
zodat zij zich geheel kan wijden aan zaken die ze leuk vindt en waar ze zich helemaal in kwijt kan?
Reageren kan gewoon via de mail. Graag zo snel mogelijk.

😉

Update 2:
Héle rijke man, als u dit leest hoeft u niet meer te reageren.
Ik heb me namelijk laten overtuigen dat het ‘m niet in het geld zit.
Jammer voor u wel, maar ja, je kunt niet alles hebben.
Ook niet als je heel rijk bent.

😉

SmaRts gaat binnenkort voor het eerst in haar leven kennismaken met een provincie van Nederland waar ze nog nooit eerder is geweest; de énige provincie die tot nu toe verschoond is gebleven van SmaRts d’r aanwezigheid. Nee, inderdaad: nog nooit Elfstedentochten, zeilvakanties of fierljeppen meegemaakt. En zover zal het dit keer ook niet komen hoor, wees gerust.
Daarnet kreeg ze de bevestiging via de post. Een huisje met de naam “Brem” is gereserveerd. Een lang weekend. Windkracht Zeven over de Wadden en De Woeste Zilte Zee. Wat zal ze er van genieten en was het maar alvast zo ver!

Nieuw is lekker, maar
er moet uitgeprobeerd worden.
Kan ie ook omvallen?
Ligt en slaapt het goed?
Kun je er mee spelen?
Is het kattennagelbestendig?
Kun je er op vechten?
En nog veel meer kattentesten!

En ik was zo blij
met mijn ouwemutsenvoetenbankje.
Maar het wordt gelijk ingepikt.

Je bent tien minuten geleden getrouwd en
je receptie is in een bomvol Grandcafé Engels.
Je loopt (waar vandaan in hemelsnaam?)
in je Sissi-Bruidsjurk en Zwarte Smoking
wel vijf keer heen en weer voor die tent,
want je kunt de ingang niet vinden.

*Hahaha!*

– sorry hoor…-

‘Stiltezone’

Vandaag mocht ik er (pas) voor het eerst kennis mee maken.

Wát een takkeherrie…

Ik was daarnet heel serieus met school bezig: SWOT-analyses, Belbin-rollen en Enneagrammen.

We moeten met onze groep een businessplan in elkaar zetten en een beoordelingssysteem ontwikkelen. Lekker karweitje dus.

Maar terwijl ik ontzettend druk bezig ben en door niets of niemand (!) afgeleid wordt, hoor ik ineens vuurwerk. En vuurwerk zien en niets doen terwijl je camera voor je neus ligt, dan kan natuurlijk niet. Ik kijk van het een naar het ander, pak m’n statief Èn m’n fototoestel en besef dat het ‘vastmaakplaatje’ (hoe heet zo’n ding?), waarmee ik de camera op het statief klik, niet aan de camera zit.

En vuurwerk duurt nooit lang. Dus er moeten keuzes gemaakt worden en snel ook. En ik besluit: om de camera niet op het statief te klikken, maar zelf vast te houden, steunend op het statief. Bovenstaand fotootje is een van de resultaten.

Het spetterde. Vuurwerkkrullen!
En oja; het vuurwerk was vanwege de opening van Dordt Monumenteel.

Meet Karel, aka “White Terror of the Neighbourhood”.

Karel is een aanlopert. Vindt het eten hier lekkerder dan thuis en opportunistisch als katten zijn, blijft ‘ie dus hier rondhangen. Maar Karel is ook de grootste boef in de wijk. Altijd ruzie met alles en iedereen; de strijd om ‘De Baas Van De Wijk’ is hard. En dus is Karel als een ouwe leeuw altijd gehavend. Vandaag weer iets erger.