Ja, zo zijn we alweer een eindje in 2015. Het was drukkig zo naar het eind van 2014. Dat hele gedoe rondom de kerst. Ik ben altijd maar weer blij dat het over is. Ook al is het al best een tijdje geleden, toch. Op sinterklaas kreeg Ma te horen dat de scan niet goed was. Met kerst was ze wel thuis in een bed bij het raam, maar aten we gebakken garnalen in de keuken omdat ze niet meer tegen luchtjes kon. De laatste kerst met Pa was eigenlijk net zo rot. Je weet allemaal wat er aan zit te komen, hoopt tegen beter weten in en je probeert er met z’n allen nog iets van te maken. En achteraf zie je hoe goedbedoeld, maar o zo geforceerd het allemaal was. Maar kortom, mij maak je niet meer blij met al die ‘feestdagen’. Gezellig samenzijn met dierbaren. Ons clubje is niet groot, met familie -op een enkeling na- geen contact meer en die mensen die ik nog om me heen heb, zijn me dierbaar. Daarmee proberen we er gelukkig altijd nog wat gezelligs van te maken.
Daarnaast stond het hele gebeuren dit keer in het teken van de uitzending van zuslief. Weer naar verre oorden waar ze hopelijk vooral mooie avonturen mag beleven en veel verhalen met een goede afloop kan vertellen als ze straks weer terug is. Alvast pakjes sturen. Vrienden mobiliseren om te vragen haar te steunen door ook een kaartje of een pakketje te sturen en die dat dan massaal NIET doen. Nou ja. Niet iedereen is even energiek en enthousiast als ik, zullen we maar denken.
Op de valreep van het nieuwe jaar toch nog wat financiële uitdagingen: nieuwe afzuigkap, nieuwe cv-ketel en een nieuwe wasmachine. Ik weet wel waarvoor ik werk 🙂 Over werk gesproken: dacht ik potver toch dat ik voor een periodiek in aanmerking kwam! Man, wat was ik blij. Ik al helemaal uitgerekend wat me dat iedere maand aan extra zou opleveren. Bleek Baas zich beziggehouden te hebben met het betere knip- en plakwerk. Had hij de tekst die voor een ander bedoeld was per abuis even meegenomen in mijn beoordelingsverslagje. Blij met een dooie mus. Geen periodiek dus. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. Ik denk dat ik mijn hele carrière jongste bediende zal blijven. Inmiddels al een aantal jaren in mijn functie en al vet ingehaald door jongere collega’s die onder betere financiële omstandigheden naar deze functie zijn gepromoveerd. Nu werk ik met een aantal collega’s die ook al jaren geleden als zoethouder de periodiek gekregen hebben. En nu dus houden. Op de vraag of dat eerlijk is, antwoordde mijn manager dat de keren dat hij een periodiek heeft uitgedeeld tijdens zijn jarenlange managersschap op één hand zijn te tellen. Daar ging mijn ijdele hoop. Even slikken en weer doorgaan.
Gelukkig is daar nog de inhoud van mijn werk. Ik heb de leukste baan binnen mijn hele organisatie, echt. Er wordt aan mijn stoelpoten gezaagd, ik weet het. Maar ik laat het niet zover komen dat ik dit werk niet meer kan doen. Niet op vrijwillige basis in ieder geval. Pas als ik er aan toe ben, ga ik iets anders doen 🙂 De coaching ligt even stil. Geen idee of ik er aan moet trekken, maar ik doe het maar even niet. Mijn tijd is schaars. Ik laat het maar even zo.
Alle gekkigheid rondom Charlie Hebdo heb ik natuurlijk ook meegekregen. Man, man, man. Ik heb even gedacht dat iedereen gek was geworden. Maar ik ben eruit: de rol van de media is verschrikkelijk. Nieuwsgaring van deze dagen is te erg. Kijkcijfers, scoops, sensatie en opklopperij. Een hele middag zonder commentaar live een achtervolging kunnen zien op televisie. Ik vind het niet kunnen. Laat die mensen gewoon hun werk doen. Charlie Hebdo-moe. Kan ik dat zeggen? Ja, dat kan ik zeggen want: vrijheid van meningsuiting. Hoedanook, ik vind het verschrikkelijk wat er is gebeurd, maar kijk eens om je heen: Boko Haram veegt hele dorpen van deze planeet, in India worden jonge meisjes misbruikt of opgehangen omdat ze in het openbaar plassen omdat er geen toiletten zijn. Wat kiest een mens toch graag waar hij zich wel en niet druk over maakt. Of bepaalt de media dat voor ons? Dat bedoel ik. Nieuwsgaring anno 2015.
En dan nu. Hier.
Ik ben gek geworden van verdwenen functies van mijn Magic Mouse. Heel mijn Mac afgezocht wat het kon zijn, bij Apple gekeken, diverse fora afgezocht. Niks gevonden. Dan maar de Mac geschoond, veel programma’s die ik toch niet gebruik eraf gemikt en voilà! Daar zijn de gestures weer. Geen idee wat het nu was, maar het werkt weer. Fijn!
Zojuist lekker gefröbeld in Pages. Een nieuwsbrief voor zuslief gemaakt. Het wel en wee van het thuisfront. Niks bijzonders, maar gewoon de dagelijkse beslommeringen. Fotootje hier en daar, gewoon lekker en leuk om mee bezig te zijn. Me ook weer afgevraagd waarom Apple in hemelsnaam gekozen heeft voor een nieuwe uitgeklede versie van Pages. Gelukkig heb ik naast de nieuwe programma’s ook nog steeds iWork ’09 op de Mac, zodat ik ook nog steeds de oude Pages kan gebruiken. De nieuwe heeft veel minder functionaliteit. Echt niks voor Apple vind ik persoonlijk.
En hoe nu verder? Morgen de 12de sterfdag van Ma. Eigenlijk neem ik altijd vrij op die dagen, maar dit keer zijn mijn collega’s me voor. Ik ben de enige en dus moet ik vooral daar op het werk zijn. Dikke kans wel dat ik niet de hele dag vol maak. En verder? Wachten tot zuslief weer heelhuids terug is. En, we hebben een vakantie in de planning: een weekje skiën in Tignes. Of er dan nog genoeg sneeuw ligt wordt spannend, want het is dan al bijna eind april. Gelukkig ligt het hoogste skigebied vrij hoog, maar we gaan het zien. Het zou mooi zijn als het ex-vakantievriendje van mijn vriendinnetje van lang geleden er is. Hij heeft het altijd druk met zakendoen in China, maar het zou leuk zijn om hem weer eens te zien.
En ohja, al twee weken last van trillende oogleden. Begon met beide ogen en sinds een week alleen mijn rechterooglid. Ik slik me het apezuur aan de magnesium, want dat schijnt te werken. Verder duidt het op vermoeidheid (joh!). Ik ga al met regelmaat vroeg naar mijn bed. Ik begin wel allejezusvroeg met werken (06:30 uur), dat doet natuurlijk ook geen goed. Maar pfff, ik hoop echt dat dat getril toch binnenkort een keer over is. Om gek van te worden!
Nou lezers (zijn die er nog wel?), ik weet dat het officieel niet meer mag, maar regels zijn vaak slechts indicatief. Ik wens jullie alsnog een spetterend 2015 met alle liefde, geluk, plezier en gezondheid die je maar wensen kan. Maak er wat van!
Het was nog wel een beetje gepuzzel met dat Pinkpop. Vier podia en waanzinnig veel bands, maar uiteindelijk kon ik een goed schema voor mezelf maken. We zaten op camping C. Op wat regen op de eerste middag na, hadden we prachtig weer. Het was werkelijk ge-wel-dig. Wat erg jammer was, was dat de Foo Fighters door een gebroken been van Dave Grohl moesten afzeggen. Op zondag vloog daarom Triggerfinger in. Ook een prima optreden, maar ik ben toch stiekem blij dat ik nog kaartjes voor de Foo’s voor november heb. De sfeer op het festival was goed, geen gekke dingen. Op de camping ook. Het kamperen viel mee, hoewel ik niet echt heb kunnen slapen. Ik heb mezelf beloofd dat ik geen jaar meer voorbij laat gaan dat ik niet probeer aan weekendkaartjes te komen.
