Van dag tot dag

Liefkoos mij, zacht.
Zeg dat je mij mooi vindt
En alleen door te strelen
In ’t donker, mij ziet.

– J. J. Slauerhoff
(Woorden in de nacht)

Mijn tellertje gaat erg hard. Ik weet dat dat vooral komt door al dat ‘ge-efvijf’. Maar toch wel leuk om straks dat nummer te zien staan. Als ik er tenminste erg in heb. Jammer dat ik niet goed kan zien wie het zal zijn!

Zij heeft ook nieuwe gekocht. Rollerblades. En nu gaat ze ze morgen (lees: zaterdag = straks) natuurlijk uitproberen. Met een rondje ‘Plas”. Ik wil mee, maar ik heb nog zoveel andere dingen te doen. Ik ga er nu over slapen, dan beslis ik morgen (lees: straks), okee?

Update: 19:36 uur:

Was lekker, he??

Mijn buurmeisje.
Geboren 12 maart 2004.
5 Weekjes te vroeg en traumatisch: via een keizersnede.
Vanavond was ik bij haar op visite. De hele avond lag ze in mijn armen.
Zij genoot. En ik ook.

Btw: Foto volgt zsm.

Vanochtend dacht ik: “Nederland is vrij. Het zal wel rustig op de weg zijn.
Laat ik eens een keertje met de auto naar het werk gaan.”

Nog geen 5 kilometer verder had ik al spijt.
Drie egels, één kat en minstens een dozijn vogels dood op en langs de weg.
En allemaal die ochtend in aanraking gekomen met het -notabene schaarse- verkeer. Aan het verse rode bloed te zien.

Ik vind dat zó erg. En ik reageer er misschien overdreven op, dat geloof ik graag. Maar ik kan zó slecht tegen ‘de mens als olifant’ in de porceleinkast die natuur heet. En natuurlijk begrijp ik het; we moeten naar ons werk of naar ergens anders. En dat doen we nu eenmaal in die asfaltverslindende auto’s.

Maar toch.

Vanmiddag vraagt een klein meisje aan haar moeder waar Poekie toch blijft.
Jij en ik weten nu dat ‘ie, waarschijnlijk helemaal aan flarden gereden, op de A15 ligt.

Ik ben verliefd.

Op wie? Op alles. Op iedereen. Op het leven, ja dat is het!

Maar ik ben vooral onder de indruk van de tieners van nu. Machtig om te zien hoe zeker die van zichzelf zijn. Ieder uniek.

Tieners met een attitude.

Heerlijk!

Foto: Schefferspop, Dordrecht 20/5/04