Ethiek

Joris Driepinter; drie glazen melk per dag. Dat is goed voor je en daar wordt je groot en sterk van. Melk is goed voor elk. Onvoorstelbare hoeveelheden heb ik van dat witte vocht op. Mijn moeder was er helemaal dol op. Zij had het liefst volle melk, zo van de boer. Voor mij was halfvol vol genoeg. Inmiddels drink zo goed als geen melk meer. En dat komt eigenlijk doordat ik me bewust werd van de hoeveelheid vet die in melk zit. En daarbij het feit dat mijn inwendige gebeuren steeds vaker op hol sloeg na het drinken van veel melk.

De geruchten gonzen. Melk is niet goed. Van melk worden we zeer waarschijnlijk ziek. En goed ziek ook. Van hart- en vaatziekten tot kanker. Gisteren in Radar waren een aantal hoogleraren aan het woord en legden uit hoe ze aan die wijsheden kwamen en hoe het lijkt dat ze steeds meer bewijs verzamelen om hun theorie te ondersteunen. En over heel de wereld zijn veel natuurgenezers, veganisten en ga zo maar door, die al jaren hetzelfde roepen: Melk moet niet!

En wat me dan bezighoud is de vraag waarom we ons maar alles laten vertellen door mensen die zeggen ergens verstand van te hebben. Ik denk dat er ooit een tijd is geweest dat de individuele mens wist wanneer iets goed of slecht was. Maar sinds we niet meer weten waar ons eten vandaan komt en hoe het gemaakt wordt, kunnen we er niet meer over oordelen. En geloven we dus iemand die zegt dat je het vooral moet doen omdat het zo goed is voor je. Of misschien wel het tegendeel.

Verwarrend he? Laat mij maar, denkert als ik ben, zijn dit slechts mijn gedachtenkronkels. En ik kom er overigens (opnieuw) niet uit. Maar ja, gaat dat niet altijd zo met ethische kwesties? Even Googlen levert al genoeg leesvoer om even mee zoet te zijn. En let op: ook hier gaat het om meningen van anderen! Wetenschappelijke onderbouwing is niet altijd bij de hand.

Over geluk gesproken.
Ik ben op zoek naar geluk, wat is het? Wanneer? En hoe? Oud verhaal inmiddels.
En ineens word het je zo in de schoot geworpen…

Gisteren: in de voiture van Pa. Nog geen kilometer op weg en ineens een ratelend geluid. Ai! Dat klinkt niet goed. “Distributieriem?”, schiet er door mijn hoofd. En sjips wat komt dat weer ongelegen. Afspraak bij de bloedbank, afspraak bij de kapper. Affijn, bloedbank afgezegd en met de benenwagen mopperend naar huis om even later met de fiets richting kapper te gaan. Toch genietend van de handen van kapper Jim door mijn haar kom ik tot bezinning en bedenk ik me hoe ik al mijn vrouwelijke charmes in de strijd ga werpen bij de garageman, die zijn garage vlakbij de plek heeft waar de voiture staat. Uiteraard bedenk ik me dat die vrouwelijke charmes ook tegen me kunnen werken als de garageman besluit mij op te lichten vanwege het feit dat ik als vrouw totaal geen verstand heb van auto’s.

Gekleurd en gekapt stap ik bij de garage van mijn fiets en krijg de man zover dat hij meeloopt om te kijken wat er aan de hand is. En hij gaat mee met mijn idee dat er iets mis is met de distributieriem. Ik vraag hem wat het kost om dat ding te vervangen als dat nodig mocht zijn, maar hij geeft eigenlijk geen antwoord. Hij zegt dat hij eerst moet kijken wat er precies aan de hand is en zal me dan bellen. Ik zeg nog, soort van bijdehand, dat ik langgeleden wel eens geleerd heb hoe ik zo’n ding moet vervangen, waarop hij lachend zegt: “Nou, mevrouw, als dat zo is, dan neem ik u direct in dienst, maar ik denk dat u de V-snaar bedoelt”. Blozend moet ik hem toegeven dat ik daar inderdaad mee in de war ben. So far mijn vrouwelijk charmes, kuch.

Vandaag hangt ie aan de telefoon. Ik heb heel erg geluk gehad zegt hij. Het was namelijk niet de distributieriem, maar een boutje dat daar ergens tussen gekomen was. Waar het boutje vandaan komt is hem (en mij uiteraard ook) een raadsel. Maar het had alles héél erg kapot kunnen maken en dat geloof ik direct.

Ik heb dus heel erg geluk gehad. 
Dat winnen van die staatsloterij-jackpot dit jaar zit er dus kansberekeningstechnisch niet meer in, helaas.

SmaRts gaat meestal niet onbezorgd door het leven, omdat zij zichzelf vaak kwelt door haar streven naar het onhaalbare, naar hetgeen ver weg is en niet bereikbaar of moeilijk te krijgen. Zij verfoeit het alledaagse, het gemiddelde en het banale, en streeft naar het hogere, ook al is het moeilijk bereikbaar, en schuwt geen risico’s om dit te kunnen bereiken, er dreigt zelfs gevaar voor (niet noodzakelijk fysieke) roekeloosheid.

Ook ik kon het niet laten mee te doen met die test en ja, het lijkt alsof ‘ie klopt, alhoewel ergens staat dat paarden en honden mijn favoriete huisdieren zouden zijn. Nou, nee, niet echt. Maar wat hierboven staat zou best wel eens waar kunnen zijn. Zo voelt het wel in ieder geval. Ik noem het mijn queste, SmaRts op zoek naar geluk.

Mijn queste is dus nog niet afgelopen, maar ik denk er hard over om even een pauze in te lassen.
Even niks. Even rust. Even bezinning. Ik heb zelfs besloten mee te doen met de hype en heb de Da Vinci Code van Dan Brown ook maar gekocht. Dus als je me hier even niet meer dagelijks vindt, dan zit ik lekker met mijn neus in de boeken in plaats van tegen dat computerscherm. 😉