Fotografie

Een paar daagjes maar. Mijn eerste ervaring in het Scandinavische en slechts beperkt tot Kopenhagen. Maar genoeg om een indruk te krijgen van Het Deense. Heerlijk weer, zere voeten van de kilometers en weer wat kennis rijker. Zoals dat ze nog mogen roken in de trein en dat d·t waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat ook hun koningin als een ketter schijnt te roken. Die trein is overigens een stuk schoner en comfortabeler dan de onze.

Ik heb nog nooit zoveel mensen zien fietsen, zoveel fietsen bij elkaar gezien, zoveel fietsende mensen gezien als in Kopenhagen. Geweldig! Maar ook: wat een teringbende! Stoepen zijn onbegaanbaar omdat er drie rijen dik fietsen geparkeerd staan. Wat dan wel weer leuk is, is dat ze een fietsenplan hebben. ‘Leen’fietsen staan her en der door de stad gestald met een slot zoals de supermarktkarren vast staan. Je werpt er 20 kronen in en huppekee, je hebt je fiets. Ze zijn dan ook zo populair dat ze bij veel mensen in de achtertuin staan en da’s dan weer jammer. Want daar heb je als toerist dan weer niks aan.

Ik kan u verder vertellen dat meedraaien in een zweefmolen -op een hoogte van 80 meter en een snelheid van 70 km per uur- in het Tivoli aantrekkelijk lijkt. Maar niets is minder waar, van de omgeving kreeg ik niets, maar dan ook niets mee. Ik was veel te druk met mezelf vast te houden. En ik heb niet eens hoogtevrees!

Ik weet nu ook dat Nederlanders de naam hebben vroeg aan hun avondeten te beginnen, maar de Denen doen het. Om 17:30 · 18:00 uur zijn de restaurants vol. Dan eet men. OÛk op zaterdagavond. In het Tivoli (met de enorme hoeveelheid eettenten), bleek overigens wel dat de Kopenhagers graag een hapje buiten de deur lusten: rijen wachtenden voor ieder restaurant.

En oja, die Kleine Zeemeermin? Overrated ding.

En dus was/is dit haar lot:

• 1 september 1961: Er werden een BH en onderbroek op haar geschilderd en ze had rood haar aangemeten gekregen.
• 28 april 1963:Ze zat onder de rode verf.
• 24 april 1964: Ze was onthoofd.
• 15 juli 1976: Ze werd met verf besmeurd.
• 22 juli 1984: Haar rechterarm was afgebroken.
• 5 augustus 1990: Een poging werd gedaan om haar te onthoofden.
• 6 januari 1998: Ze was onthoofd.

Zo. Hier moeten jullie het voorlopig even mee doen. Misschien later meer.

Zoals aangekondigd. Hier alvast een kleine impressie, het verhaal volgt.

Het was een t*-eind rijden (300 km!) voor een borrel & een etentje,
maar het regende er tenminste niet.

Ik móest vastleggen hoe het gekke beest lag te slapen.
Volgens mij heeft ‘ie (ze?) het best naar zijn (haar?) zin.

Het eerste dat in me opkwam bij het zien hiervan was: War of the Worlds.
Ik móest het dan ook op de foto zetten.

In schril contrast met de vorige post: de dieren in Artis.

Mijn (in delen) tweedaagse door Den Haag leverde behalve leuke plaatjes en weetjes, toch ook weer vragen op. Want van alle heilige huizen die er zijn in Den Haag, was er niet ÈÈn (op een doordeweekse dag) open. Niet ÈÈn! En nee, ik heb het al vaker geschreven, ik geloof niet. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik niet geÔnteresseerd ben in (hoe) de mens die zijn geloof belijdt. Of dat nou in een moskee, tempel of kerk is. En hoe bizar in deze tijd van geloofsoorlogen, zijn de huizen van God in Nederland (want zo scheer ik maar even alles over een kam) gesloten. Mijn ziel valt Ècht niet meer te redden, dus winnen hoeft ook niet meer, maar als dit gesloten-deur-beleid onderdeel van het heilige marketingplan is, dan ben ik bang dat het op een mislukking gaat uitlopen.

Een andere vraag rees bij het ‘bewonderen’ van de Bijenkorf. In de stijl van de Amsterdamse school gebouwd, vroeg ik me af hoe de binnenkant eruit zou zien en hoe het met de glas-in-lood-ramen gesteld zou zijn. Die zien er werkelijk schitterend uit, maar waag het eens te fotograferen! Een dame gebood me -niet eens vriendelijk- niet te fotograferen. Op mijn vraag waarom niet antwoordde ze: “U zou wel eens dingen kunnen gaan namaken”. Huh? SmaRts als bedrijfsspionne! Ik zei haar dat ik geen foto’s maakte van producten, maar dat ik de glas-in-lood-ramen bewonderde. “Maar ook d··rvan mag u geen foto’s maken!”. Oeps, sorry hoor, maar gelukkig heb ik alle verdiepingen voor eeuwig vastgelegd, mevrouw Bijenkorf. Tsssk. Ik mag “Het meisje met de parel” van Vermeer wel vastleggen en de kunst in de Bijenkorf niet? Neeh…geloof ik niks van.

Hij zit in Zwitserland met zijn ouders. En hij wilde even bellen. Dus we hebben gezellig gekletst aan de telefoon. Over de winkels, over het dorp en over het vuurwerk dat hij gezien heeft. Helemaal vergeten welke afstand hij van de week heeft afgelegd, vraagt hij: “Mag ik straks naar jou toe komen?”. Op mijn antwoord dat dát niet gaat lukken omdat Zwitserland best wel ver weg is, wordt ‘ie stil en vraagt vervolgens: “Mag ik niet naar jou toe komen, dan?”. Tuurlijk mag ie dat. Maar dat het nu niet gaat, kan er bij hem niet in. Ach gos, die kids toch! De foto heb ik overigens schaamteloos van zijn Pa gepikt. Gruzi! 😉

Die Jantje toch. Zo’n lieverd, maar tis en blijft een kat en vis staat gewoon al eeuwen op hun menu. Iemand overigens nog interesse in Pistia Stratiotes (Mosselplantje)? De vijver ligt er vol mee. Gratis af te halen.