Beauty is in the eye of the beholder
Inderdaad: wat is schoonheid en wanneer is iets mooi?
Ik kan van de natuur geen genoeg krijgen.
Kikkert is weer in-en boven water.
Welkom terug Kikkert, ik wens je een
net zo mooie vrouw en heel veel kinderen dit jaar.
Laat de lente maar beginnen!
Over hoe dingen kunnen lopen. Zoekend naar nieuwe uitdagingen gaf een recente loopbaantest aan dat ik wellicht een baan moet zoeken als wetenschappelijk journalist. Nou, eigenlijk trekt me dat voor geen meter. Maar toch komt er dan ineens iets op je pad waarbij je denkt: “Hee, hoor ik die term nu alweer?” en waardoor het ineens een andere lading krijgt. Zo ook vandaag. Via een collega werd ik benaderd met de vraag of ik foto’s wil maken van geinterviewden voor het regionale bedrijfsblad. Huppekee. Zomaar. Omdat ik nogal enthousiast met mijn camera loop te zwaaien op de zaak. En morgen mag ik direct de eerste opdracht vervullen (notabene het fotograferen van deze nieuwe opdrachtgever) en de tweede staat ook al in de agenda. Nee, ik verdien er niets mee, behalve wellicht een creditvermelding in het blad, een stukje netwerk (je weet nooit waartoe iets kan leiden) en de ervaring. En morgen is snel. Ik probeer me snel nog een heel klein beetje te verdiepen in dat wat bedrijfsjournalistiek heet. Het is tenslotte leuk om creatief met de compositie om te gaan. Als ik Google op bedrijfsjournalistiek zie ik onder andere deze afbeelding. Okee, het is inderdaad wat anders dan het standaard-achter-iemands-bureau fotograferen, maar met ze in bad gaat me nou ook weer iets te ver hoor!
Hierbij een ietwat late oplevering van de laatste fotografie-opdracht. Vorige week had ik tijdens de cursus eigenlijk niets om in te leveren. Maar vandaag heb ik het nuttige met het aangename verenigd en de opdracht alsnog voltooid. Op het strand van Hoek van Holland. Met A. en haar 55 kilo wegende Deense doggenpup Cyra (spreek uit: Kyra). Wat een dul beest. Wat een fotogenieke baas! En ja, het was weer heerlijk om op het strand te zijn. Meer en groter in mijn album, kijk onder Cyra Fotocursus.
Ha die apen,
niet zo schreeuwen
blijf nou effe bij mekaar
of ik gooi je voor de leeuwen,
snuit je koker en bedaar
die daar met die blauwe billen
moeten broekies van’t bestuur
asse jullie ijsjes wille
nou, vooruit maar, van de huur
Vandaag hebben we, tussen krijsende en krioelende ouders en kinderen in Blijdorp, cursus gehad.
De opdracht: het fotograferen van natuurlijke patronen. Pff, mag het de volgende keer gewoon op maandagochtend?
Jeemig! Zo’n provisorisch tot fotostudio omgebouwde studeerkamer wordt echt warm met alle overal vandaan gesleepte lampen. Maar leuk was het wel. En lastig ook. Want iedere lamp geeft weer een ongewenste schaduw. Make-uppen, passen, meten, kijken, lachen, serieus doen en voila! Wat denk je? Zou ik je heel in de verte kunnen laten denken dat deze foto ergens zo rond de jaren dertig genomen is? Thanks Mer voor het model zijn. Jij is een kanjer, maar dat wist je wel!
Update 22:20 uur:
Ik zie ineens een sneeuwschuiver voorbij rijden…nou ja zeg! Is het zo erg dan?
Al tijden ben ik ‘verliefd’. Verliefd op een gebouw: de fabriek van Nedstaal in Alblasserdam. Fotogeniek is het. Vind ik dan. Maar ik heb dan ook wat met oud, vervallen, water en staal of metaal. Dus ik stond er gisteren voor de deur. En vanwege ‘een brutaal mens heeft de halve wereld’ vroeg ik of ik er foto’s mocht maken. Verrassend genoeg (duhh…!) liet de portier me er niet in.
Ik mocht een email-adres achterlaten. Dan zouden ze me mailen of ik kans maak er ooit eens foto’s te maken. Ik vraag me zelfs af hoe groot de kans is dat ik ooit dat emailtje krijg…
[[image:winteri.jpg::center:1]]
I tell my secret? No indeed, not I:
Perhaps some day, who knows?
But not today; it froze, and blows, and snows,
And you’re too curious: fie!
You want to hear it? well:
Only, my secret’s mine, and I won’t tell.
…
Winter: My Secret by Christina Georgina Rossetti
Muray, Nickolas American (b. Hungary, 1892-1965)