Kleurtjes
Blaadjes die vallen
Melancholie
Herinneringen aan
Een fijne zomer
Maar toch
Het warme gevoel
Van herfstkleuren
Geven dit seizoen
Haar eigen charme
Blaadjes die vallen
Melancholie
Herinneringen aan
Een fijne zomer
Maar toch
Het warme gevoel
Van herfstkleuren
Geven dit seizoen
Haar eigen charme
…I looked up and noticed the old dead tree
curling the bones of its crippled fingers
in an evening prayer. And no other tree
in the garden had such power…
(Fragmenten uit: ‘The Dead Tree Lesson’ by Mark Allinson)
Herfst
1000 dorre bladeren voor mijn deur
brengen mij op niet 1 gedachte.
J. Bernlef
(uit: Achter de rug 1960-1990,
Amsterdam 1997)
“En wat heb je gedaan vandaag?”
– “Vooral veel geslapen, ik was wel vroeg op, maar ben daarna stiekem nog even terug gegaan”
“En het was zulk mooi weer?”
– “Ja, dat zag ik ook toen ik mijn ogen open deed, grmpf”
Maar ik heb het wel goed gemaakt met mezelf. Lekker vers en veel fruit gehaald bij het boodschappen doen en daarna appel-etend hier de Merwelanden in. Opnieuw een poging gedaan om de bevers te spotten. Zonder resultaat helaas. Die bevers zijn net als de koala’s in Australie: een toeristenlokkertje. Ik heb eenmaal het genoegen mogen hebben kennis te maken met het Australische. Bijna drie maanden lang. In die drie maanden heb ik precies nul maal een koala gezien. “Raar hoor, anders zijn ze er altijd”. “Gisteren waren ze er nog”. Ja, ja. Nou, met die bevers is het net zo. Al zo vaak was ik er en nog nooit heb ik ze gezien. Ik zie er alleen maar toeristen.
Amerikaanse (Hooghartig en zonder pardon): “Is this path good to walk on?”
SmaRts (zonder na te denken): “Yes, it is.”
Amerikaanse (betuttelend): “Well, where are you from?”
SmaRts: “I’m from here, I live in Dordrecht”
Amerikaanse (wereldvreemd): “Oh. I rarely meet people who speak English”
SmaRts (nijdig): “Well excuse me, here in the Netherlands everybody speaks English.”
Verstand op nul en de informatie gewoon je hoofd binnen laten komen zonder iets terug te geven. Met de museumjaarkaart en de camera op stap. Lekker dichtbij; Rotterdam. Hier is nog zoveel te ontdekken! Nederlands Architectuur Instituut, Villa Sonneveld, Boijmans van Beuningen. Alledrie aanraders. Koptelefoon op en luisteren naar de rustgevende stem van de audiotour. En if u don’t mind, hou ik nog even vast aan het zwartwitconcept, ik geloof tóch dat mijn voorkeur daarin ligt.
Hoe ga je daar mee om? Ik neem aan dat je toestemming moet hebben om te publiceren. Maar vraag je dan van te voren of mensen op de foto willen? Wel jammer, want de mooiste foto’s maak je als ze het niet in de gaten hebben. Vind ik dan. Zwervers bijvoorbeeld; geef je die een eurootje voor een foto? Of spelende kinderen in het park. Staat een beetje raar als je daar als vreemde foto’s van gaat nemen. Hoe is het met de regels gesteld? Wat mag en wat mag niet? En van wie is de foto? Van mij of van ‘het model’? Honderdduizend vragen en wellicht evenzoveel antwoorden.
Iemand vroeg me wanneer ik eens mensen laat zien. Maar eerst wil ik antwoord op al deze vragen hebben, voordat ik ‘koppen’ op internet zet. Maandag hebben we weer les. Ik zal het eens in de groep gooien.
Aan de Hollandsche Hoek.
Hoe grijs het weer en hoe druk op het strand.
En wat lang geleden alweer. De laatste keer dat ik bij ‘de boten’ was, kon je de mensen nog uitzwaaien vanaf de kade. Nu is het niet meer dan een soort van Schiphol met een Check-In-Balie.
*zucht*
The progress mankind makes…