Contrast
Zo.
Huiswerk gedaan. En nu slapen.
Nog even een foto van vanavond.
Het was bijna surrealistisch. Veel roze/oranje en veel contrast.
Zo.
Huiswerk gedaan. En nu slapen.
Nog even een foto van vanavond.
Het was bijna surrealistisch. Veel roze/oranje en veel contrast.
Over mensen fotograferen.
Hoe ga je daar mee om? Ik neem aan dat je toestemming moet hebben om te publiceren. Maar vraag je dan van te voren of mensen op de foto willen? Wel jammer, want de mooiste foto’s maak je als ze het niet in de gaten hebben. Vind ik dan. Zwervers bijvoorbeeld; geef je die een eurootje voor een foto? Of spelende kinderen in het park. Staat een beetje raar als je daar als vreemde foto’s van gaat nemen. Hoe is het met de regels gesteld? Wat mag en wat mag niet? En van wie is de foto? Van mij of van ‘het model’? Honderdduizend vragen en wellicht evenzoveel antwoorden.
Iemand vroeg me wanneer ik eens mensen laat zien. Maar eerst wil ik antwoord op al deze vragen hebben, voordat ik ‘koppen’ op internet zet. Maandag hebben we weer les. Ik zal het eens in de groep gooien.
Ook ik kon de verleiding niet weerstaan.
En dus maar via de Beukelsdijk naar het station.
En ik moet toegeven: het is Ècht blauw.
…Silver leaves are spinning round
Take my hand as we go down and down and down
Looking for water…
(Tekst: David Bowie – Looking for water)
Zo spannend!
Aantrekkingskracht? Enorm!
Gedaan? Nee, nog niet.
Watje ben ik, he?
Tegen beter weten in Meer lezen »
Morgen moet ik naar Hoeven. Drie dagen in een conferentieoord. Drie duffe dagen. Daarom was het lekker om vanmiddag in herfstig weer over het strand van Scheveningen te sjokken. Lekkere ruige zee en evenzo ruige surfers. Nou, tot woensdag dan maar. Beuh….ik heb geen zin. Misschien word ik wel conferentieoordallergisch morgen. Vast!
Wind door mijn hoofd Meer lezen »
Jawel en zal ik dan toch maar vertellen hoe dat komt? Dit (zie foto) is namelijk het gevolg van haar tot in de botten pijnigende gemiauw. Om gek van te worden! Aangezien Mevrouw Bengaal van haar achternaam heet, is het haar niet altijd kwalijk te nemen. Vergelijk met Mevrouw Siamees, ook h··r stem is niet altijd loepzuiver. En ik weet het. Feedback geef je op gedrag dat veranderd kan worden. En toch deed ik het: ik heb Mevrouw Bengaal onder de douche gezet. En tegen alle verwachtingen in helpt het. Ze is stil. Voor nu.
Hèhè. Wat een weekend en wat een feest. Een Franse bruiloft is leuk, maar die moet je om diverse redenen -vooral fysieke- niet te vaak doen. Le weekend:
Vrijdag: Aangekomen na een voorspoedige 700 kilometer. De bruiloftsvoorbereidingen zijn in de afrondende fase: Controleren van eten/catering, zaaltje, kleding, kerk. De gangbare stress van le jour avant, etc.
Zaterdag: Dé dag. Vroeg op en na alle omkleed- en make-up-partijen (wat ziet ze er mooi uit!) naar het dorpshuis. Het heet wel Mairie, maar kun je van een echte gemeente spreken als het dorp uit 16 huizen cq. boerderijen bestaat? 🙂 De Mairie heeft maar één ruimte en die is ongeveer 8 bij 8 meter. We passen er dus ook niet allemaal in. Dan met zijn allen naar de kerk van weer een ander dorp. Dat doen we per versierde auto. Alarmlichten aan en al toeterend rijdt een slinger van wel 40 auto’s door het Franse landschap. Een pastoor die zo de plaatsvervanger van de paus kan zijn en al net zo oud lijkt als de oudste boerderij in het dorp. Vader geeft dochter weg en het jawoord wordt definitief gegeven. In een zaal naast de kerk is het aperitief, eigenlijk de receptie. Veel champagne en veel hartige taarten, zo’n 300 mensen, wat regendruppels en je begrijpt het al: druk! Later die middag met een discrete groep (150 man!!) naar het feest, opnieuw met die slinger auto’s. Het feest vindt plaats in een zaal 20 kilometer verderop. Hier wordt een 7-gangen diner gecombineerd met discjockey en dansen. Om 03:30 ur ben ik afgetaaid en hadden we (!) nog twee gangen te gaan (en ik de volgende dag nog 700 kilometer!).
Zondag: Mensen hebben wel/niet geslapen en zijn (nog) wel/niet dronken. Traditie: het bruidspaar wakker maken (reveille). Klinkt leuk, maar als je bedenkt dat dat gebeurt met alles wat maar in je buurt ligt (meel, eieren, tomaten, slagroom), kun je je voorstellen hoe fijn het is dat jíj niet tot het bruidspaar behoort! In de loop van de dag wordt de barbecue opgestookt en gaan we gewoon weer door met eten. Véél eten en véél drinken. Halverwege de dag zat het er helaas voor ons op. Ik dook (als BOB overigens) achter het stuur om te ontdekken dat zowat heel België opgebroken is en ik daardoor niet 700, maar 800 kilometer heb moeten rijden.
Maar mensen, wat een feest was dit zeg!
(Klik hier voor een paar foto’s)
Update:
Op de deurmat vond ik dit welkomstkadootje van Marion. Dank je wel, Marion! 🙂